En zo ben ik aan het einde van een jaar schrijven gekomen. Het jaar schrijven liep van september 2021 tot september 2022. Deze 52 onderwerpen zijn gebaseerd op de cursus ‘year of writing’ van dailyom.com.

Stel dat ik nu een (grote) doos zou mogen vullen met datgene wat aan degene die deze over een x aantal jaar openmaakt laat zien wie AldezAldez was en wat hem maakte tot wie hij was. Ik ga een Tijdcapsule vullen, met spullen die in de toekomst herinneren aan wie ik ben geweest.

Deze week de voorlaatste aflevering. Ik merk dat de opzet van dit jaar schrijven, inmiddels zijn initiële doel wel heeft bereikt. Verwerking van trauma dat niet helemaal geheeld kon worden met therapie, coaching, systeemopstellingen, etc. Ik voel in mezelf dat de bron waaruit ik put voor deze stukken inmiddels een heel eind is opgedroogd. Na dit stuk over dankbaarheid nog een plus nog een afsluiter, dus het valt goed mee. Waarschijnlijk zullen het geen grote lappen tekst meer gaan worden. Maar ja, je weet maar nooit natuurlijk.

Het loopt zo tegen het eind aan van deze cyclus van een jaar schrijven en dan is het onderwerp einden natuurlijk heel passend met nog 3 items te gaan, deze meegerekend.

Ik ben nooit goed geweest in het navolgen van mijn eigen wensen en dromen. Hup, ik val maar gelijk met de deur in huis. Iets mezelf gunnen, wensen navolgen, dromen achternajagen. Dat was eigenlijk ‘not done’ in het gezin van afkomst. 'Dat gaat toch niet (lukken)' en 'dan word je toch maar teleurgesteld' waren van die standaard uitspraken. Vanuit hun visie op het leven en hun visie van mij en wat er toch van mij terecht moest komen, is dat best te snappen. Begrijpen doe ik het echter niet.

Na de middelbare school ging ik studeren en niet geheel vrijwillig samenwonen met Roos. Op eigen benen, hoewel in het gezelschap van Roos, was een grote eyeopener. Ik mocht nu het grootste gedeelte van mijn leven in eigen hand nemen. Het was geen moeten, het was mogen. Zo voelde het voor mij. Daar waar mijn ouders Colagol, Bolke, Winnie de Pooh en nog veel meer beren op de weg zagen, ging voor mij de wereld open. Ik mocht het vanaf nu zelf doen. En ik vond het leuk. Ik had nog nooit boodschappen hoeven doen (behalve ooit eens een vergeten fles melk, of zo), laat staan koken etc. Ik nam beide taken op mij en ik had er enorm plezier in. Dertig jaar later nog steeds en nog veel meer eigenlijk. Het belangrijkste was dat ik niet meer op mijn vingers werd gekeken. Ik lag niet meer onder een vergrootglas. Mijn prullenbak werd niet meer stiekem uitgevlooid voor kladversies van gedichten of verhalen. Ik mocht mijn leven grotendeels zelf bepalen. Dat voelde als een bevrijding. Het was zo fijn om los te zijn, dat ook in de weekenden probeerde zoveel mogelijk om niet meer thuis te zijn.

Wie zijn degenen in mijn leven die mij inspireren de beste versie te zijn van mezelf? Dat zijn Amaya en Docia en dieren (niet alleen degene die hun leven met ons gedeeld hebben). Zij inspireren mij en ze reflecteren heel precies wat ik doe en de invloed die mijn gedrag heeft op de omgeving. Zij confronteren mij direct met hoe ik mij (energetisch) gedraag.

Het duurde weer lang eer ik dit item kon schrijven. Of misschien was het gewoon nog geen tijd op het moment dat ik eraan wilde beginnen. Dat is het nu wel.

Goed beschouwd ben ik niet goed in voor mezelf zorgen. Maar als de nood aan de man is, dan handel ik kordaat en direct. Wat zijn de belangrijkste momenten, wat is het beste wat ik ooit heb gedaan voor wat betreft goed voor mezelf zorgen?

De laatste weken merk ik, dat de blogs elkaar hier en daar overlappen. Zeg een paar maanden terug verhaalde ik over ‘iets durven doen wat niet gebruikelijk is’. Deze week gaat het over iets doen wat buiten mijn comfortzone ligt. Het frappante is, dat ervaringen opzoeken die buiten mijn comfort zone liggen, zowel in mijn Maya astrologische opmaak als in mijn Human Design opmaak. Volgens de Tzolkin, ben ik in dit leven geboren, in die specifieke omgeving, bij die specifieke ouders om te leren wat vertrouwen is. Hoe het is om te leren te vertrouwen, te kunnen vertrouwen, daarop terug te kunnen vallen in momenten of perioden van onzekerheid. Hoe het is om innerlijk te weten, het vertrouwen te hebben, dat wat er ook gebeurt, dat ik sterk genoeg ben. Dat ik het aan kan. Dat ik zodanig er op durf te vertrouwen dat het goed komt, dat ik uit mezelf nieuwe terreinen ga verkennen. Wat is er nog meer te vinden in de wereld. En dat ik over deze ervaringen weet te vertellen hoe het is geweest en of het waard is om nog verder te verkennen. 

‘Dat doe je zo toch niet?’ ‘Dat doen wij toch ook niet?’ ‘Zo is het en niet anders.’

De minst favoriete herinnering uit mijn kindertijd. Ik vraag me even af of ik de bewuste herinnering al benoemd had in een eerder blog. Maar goed, herhaling is op zich niet zo erg. Dan gaat het over mijn minst favoriete kindertijd herinnering die ik bewust heb ervaren. Ik laat de minst favoriete kindertijd herinneringen toen ik al puber was buiten beschouwing. Als kleine jongen en op de lagere school heb ik niet zo veel minder leuke herinneringen. Ik was òf niet aanwezig genoeg òf ik leefde zo beschermd dat zulke herinneringen niet konden worden aangemaakt. Dat was tenminste toch de hele bedoeling achter het beschermd opvoeden. Oppervlakkig gezien leek dat ook zo. Mijn ouders hebben alleen geen rekening gehouden met mijn manier van de wereld ervaren en in mij opnemen, met mijn hevig emotionele voelen en mijn rijke fantasie en verbeeldingskracht. Wat voor een ander kind een heel eenvoudig avontuur was, kon bij mij emotioneel een impact hebben, die ik vandaag de dag nog kan voelen en oproepen.