De laatste weken merk ik, dat de blogs elkaar hier en daar overlappen. Zeg een paar maanden terug verhaalde ik over ‘iets durven doen wat niet gebruikelijk is’. Deze week gaat het over iets doen wat buiten mijn comfortzone ligt. Het frappante is, dat ervaringen opzoeken die buiten mijn comfort zone liggen, zowel in mijn Maya astrologische opmaak als in mijn Human Design opmaak. Volgens de Tzolkin, ben ik in dit leven geboren, in die specifieke omgeving, bij die specifieke ouders om te leren wat vertrouwen is. Hoe het is om te leren te vertrouwen, te kunnen vertrouwen, daarop terug te kunnen vallen in momenten of perioden van onzekerheid. Hoe het is om innerlijk te weten, het vertrouwen te hebben, dat wat er ook gebeurt, dat ik sterk genoeg ben. Dat ik het aan kan. Dat ik zodanig er op durf te vertrouwen dat het goed komt, dat ik uit mezelf nieuwe terreinen ga verkennen. Wat is er nog meer te vinden in de wereld. En dat ik over deze ervaringen weet te vertellen hoe het is geweest en of het waard is om nog verder te verkennen.
Ik heb er zo eens mijn gedachten over laten gaan, al contemplerend en mediterend, en kwam tot een aardig lange lijst van wat ik zoal gedaan heb wat buiten mijn comfortzone ligt.
In het gezin van afkomst werd erop gehamerd dat je nooit, maar dan ook echt nooit, met een plastic tas van slager Jansen bij een andere slager binnenliep. Of met een zakje van de Free Record Shop bij de lokale platenboer binnenliep. Schande! Dat konden wij als kinderen van middenstanders echt niet maken. Het was ons zo geïndoctrineerd, dat niet te doen, dat ik toen ik het per ongeluk een keer wel deed, met een heel groot schuldgevoel in de winkel rondliep. Als moeder erachter kwam, dat ik dat had gedaan, kreeg ik natuurlijk een flinke preek.
Wanneer ik tegenwoordig met een tas van de Jumbo, of in het winkelcentrum met een boodschappenkarretje van de Jumbo een Albert Heijn binnenloop, is er nog steeds een stemmetje, dat mij fijntjes daar nog eens aan herinnert.
Voortbordurend op het supermarktthema, is het voor mij persoonlijk lang een dingetje geweest om een andere supermarkt binnen te stappen dan de supermarkt waar we normaal heen gingen. Niet omdat ik dat niet durfde, maar omdat ik mijn boodschappenbriefje altijd maakte op basis van de looproute in onze favoriete supermarkt. Als het dan op het laatste moment beter uitkwam of leuker leek om bij een andere supermarkt boodschappen te doen, was de logica van het boodschappenlijstje verdwenen en liep ik van hot naar her. Het boodschappen doen ging minder vlotjes en ik nam geregeld meer en iets anders mee dan ik eerst van plan was.
Iets spontaan doen, zonder dat het van tevoren was afgesproken, zoals met plotseling een andere supermarkt bezoeken, was niet iets wat wij van huis uit hadden meegekregen. Amaya heeft mij een tijdje daar zo goed op uitgedaagd, dat ik op een gegeven moment zelf met spontane ideeën kwam en deze uitvoerde. Koken volgens recept vervangen door zomaar iets maken uit de losse pols. Ook zoiets. Dat durfde ik eerst niet goed, tot ik het een keer spontaan deed en ik zeer ingenomen was met het resultaat.
De grote belangrijke beslissingen, zoals 1) stoppen met de opleiding, 2) uit mijn geboorteplaats vertrekken om ‘ver weg’ te gaan wonen, 3) met 18 maanden doorbetaald krijgen weggaan bij een goedbetaalde baan, waren ook van die acties die normaal gesproken buiten mijn comfortzone liggen. Op die momenten dwongen de omstandigheden mij ertoe om zo te handelen.
Bij de eerste was het een samenspel van omstandigheden. Dat ik een paar jaar eerder de verkeerde keuze had gemaakt en dat dat zich nu begon te wreken. Ik was eigenlijk helemaal niet in de wieg gelegd voor dat beroep, maar aan de andere kant niet willen stoppen, want dat is voor schut, gekozen is gekozen. Dus maar doorgaan ook stribbelde mijn hele wezen tegen. En dan stelde ik het stoppen dus zolang uit dat ik een paar passen voor de eindstreep voor iedereen eigenlijk heel plotseling de handdoek in de ring gooide.
Over de omstandigheden op het werk destijds, heb ik het al een paar keer gehad. Ik vocht daar eigenlijk tegen voor mij ongrijpbare krachten, die het niet goed met mij voor hadden. De collega’s uit mijn oorspronkelijke team snapten het al niet waarom het ging zoals het ging en konden er geen vinger opleggen. Vermoedens waren er wel, maar uitgesproken is dat nooit. De veronderstellingen die ik maakte in eerdere blogs, dat is waar ik van overtuigd ben dat is gebeurd. Ik zou het graag weerlegd weten worden, maar ik geloof niet dat dat zal gebeuren. En daarbij, hoort dat nu, 7 jaar later, nog zo belangrijk te zijn? Je zou verwachten van niet. Maar ja AldezAldez en onrechtvaardigheid zullen wel nooit vriendjes worden. Ik zou het beter laten rusten, maar dat niet geheel terzijde.
Iets anders dan maar. Ik ben altijd iemand geweest die volledig leefde met en in het hoofd. Het was voor mij een openbaring dat ik, opnieuw zowel via Maya astrologie als Human Design, tot de ontdekking kwam dat ik beter zou varen op wat mijn instinct, mijn intuïtie mij vertelt. Ik had thuis en op school precies het tegenovergestelde geleerd. Vooral níét op je instinct en intuïtie afgaan. Je moet bewijs kunnen overleggen. Dat lukt niet zo makkelijk als je ‘alleen maar’ iets aanvoelt. Op basis van die onverklaarbare intuïtie handelde ik totaal buiten mijn comfortzone, maar deed ik de juiste acties om een relatie met Roos te krijgen en wist ik een aantal jaren later, zonder goed te kunnen zeggen waarom, dat Diana mijn tweede relatie zou worden.
Nog zoiets wat eigenlijk serieus buiten mijn comfortzone lag: helemaal alleen op het vliegtuig stappen, om 5 dagen bij een penvriendin op vakantie te gaan. Of de episode Zawadi, ook zoiets totaal niet passend in mijn comfortzone, iemand die je nog nooit in levenden lijve hebt gezien in je eigen huis ontvangen.
Een man van de logica en redeneringen, die zich plotseling hevig gaat interesseren voor alles wat juist niet logisch te verklaren is. Ik ging mij intuïtief ontwikkelen. Iets waarbij mijn hoofd en intellect eerder in de weg zat, dan een hulpmiddel was. In de loop van de 13 jaar het pad gaan lopen om meer vanuit het hart, het gevoel te gaan leven, in plaats van volledig vanuit mijn hoofd, mijn intellect, mijn ego. Het heeft wat moeite gekost en nog, maar inmiddels heb ik al een heel traject afgelegd. Een heel traject afgelegd om terug de AldezAldez te worden die ik van geboorte al ben. Dat traject bestaat voor een groot gedeelte uit mezelf helen. Dit ‘Year of Writing’- project is daar een onderdeel van. Maar ook familie opstellingen doen bij Antoon en Geertje. Dat was ook zo’n project wat ik mezelf een 10 jaar geleden niet had zien doen. Totaal ‘ver mijn bed’ was dat, toen ik eraan begon. Ik ben er gelijk intensief mee aan de gang gegaan. Het heeft mij veel heling gebracht en het resoneren in opstellingen bleek een van mijn grootste talenten te zijn.
Is er iets, wat ik zou willen dat ik, pakweg een jaar geleden, was begonnen? En waar zou ik dan nu zijn?
Ik dacht eerst dat ik op deze vraag ontkennend zou moeten antwoorden, maar er is wel degelijk wat.
Ik had graag, maar heb het tot nu toe niet gedurfd, om mijzelf meer te presenteren, meer uit te spreken, door middel van bijvoorbeeld (video)blogs. Dat ik deze website ben gestart, is leuk, maar het volle potentieel is nog niet te zien. Wat houdt mij tegen om niet gewoon al sprekend een blog te vullen en mijn mening ten beste te geven? Ik durf het niet. Dat is een sprong die verder gaat dan de zone van de naaste ontwikkeling. Ik wil het dan toch weer van de eerste keer goed doen. Dat zal niet lukken. Verschillende mensen gaan er dan weer iets van vinden. Wil ik dat wel weten? Reikt mijn kennis wel ver genoeg? Wat heb ik eigenlijk te zeggen wat niet door anderen al en beter is gezegd? Je merkt wel. Hier liggen nog een aantal ontwikkelingspunten.
Reactie plaatsen
Reacties