Goed beschouwd ben ik niet goed in voor mezelf zorgen. Maar als de nood aan de man is, dan handel ik kordaat en direct. Wat zijn de belangrijkste momenten, wat is het beste wat ik ooit heb gedaan voor wat betreft goed voor mezelf zorgen?
Bewust goed voor mezelf zorgen, doe ik nog niet zo lang. Voordien deed ik het onbewust. Onbewust heb ik mezelf goed beschermd tegen al te veel indoctrinerende invloeden van ouders, school en omgeving. Niet dat deze drie er iets aan kunnen doen dat ze zelf geprogrammeerd zijn door radio, tv, reclame, educatie en hun eigen opvoeding. Onbewust heb ik mezelf beschermd tegen al te veel beïnvloeding door de omgeving. Daar trek ik nu in deze tijden groot profijt van. Het is nu pas, dat ik me bewust word, dat ik mezelf onbewust zo goed en kwaad als het ging heb afgeschermd van indoctrinatie, mind control en hersenspoeling. Ik heb het aangehoord, ja en amen geknikt en heb het naast me neer gelegd. Een oor in, ander oor uit, zogezegd.
Stoppen met de PABO was ook zo’n noodzakelijk moment van kordaat optreden van mezelf om goed voor mezelf te zorgen. Ik was niet geschikt om onderwijzer te worden. Ik trek wel profijt van veel wat ik heb opgestoken daar, maar het beroep was niets voor mij geweest. Ik heb hier al eerder over geschreven in een vorige aflevering. Een ander moment was het accepteren van de doorbetalingsregeling bij een van mijn vorige werkgevers. Daar blijven werken, hoe leuk het werk op zich was en hoelang ik er ook al rondliep en hoe goed ik daar ook verdiende, zou voor mijn geestelijke en fysieke gezondheid grote gevolgen hebben gehad. Dat heb ik zelf gevoeld en is later bevestigd door een vriendin.
Een volgend moment is het verhuizen naar ver weg zodat ik onder de (voor mij) giftige invloed van mijn ouders en hun leefwereld uitkwam.
Dat zijn zo’n beetje de grote momenten in mijn leven, dat ik goed voor mezelf zorgde, maar nog overwegend onbewust.
Later, op het pad van persoonlijke ontwikkeling, leerde ik mezelf en hoe ik energetisch in elkaar steek, beter kennen. Ik leerde mijn emoties en gevoelens terug (her)kennen, werd steeds gevoeliger voor energieën van de omgeving en de mensen om me heen. Mezelf daaraan aanpassen en onbalans leren kennen en er op leren anticiperen, is op dit ogenblik het belangrijkste onderdeel van goed voor mezelf zorgen. Hier ben ik heel bewust mee bezig. Ik leer mezelf beter kennen, mijn triggers, mijn intoleranties, mijn angsten en mijn reacties daarop. En meest belangrijk van al: ik leer steeds beter hoe erop te reageren en hoe ze binnen te perken te houden.
Waar ik lang veel moeite mee heb gehad en wat me veel energie heeft gekost, is de ellenlange woordenwisselingen met Amaya, toen we elkaar nog aan het leren kennen waren. Allebei reagerend vanuit onze trauma’s konden we elkaar enorm uitputten. Een woordenwisseling duurde rustig 3 uur als het tegenzat. Veelal omdat we langs elkaar af praatten. De een begreep het niet en wilde alles afgedekt hebben, de ander zag het vanuit een groter perspectief en had nog niet de skills om af te dalen naar het niveau van de gesprekspartner als die zijn verhaal niet kon volgen als het te filosofisch, theoretisch en hypothetisch werd. Pas toen we allebei ons trauma hadden verwerkt en als kind aangeleerd overlevingsgedrag ingeruild hadden voor volwassen gedrag, duurden de discussies veel korter omdat er begrip was voor het gedrag en denkwijze van de ander.
De talloze keren dat ik in mijn omgeving tegen een muur van onbegrip stuitte, werd dat bijna altijd teruggegeven als zijnde mijn schuld. Dat gebeurde eigenlijk zo vaak, dat ik als het een keer niet gebeurde, van de weersomstuit voor mezelf het boetekleed maar alvast aantrok. Waarom stuitte ik dan toch op zo’n muur van onbegrip? Volgens mij zijn daar een aantal redenen voor. Ik was in het gezin van afkomst duidelijk de vreemde eend in de bijt. De anderen hadden niet het vermogen of het bewustzijn of de wil (of een combinatie van alle drie) om uit te vissen wie ik dan wel was en wat mij bewoog om zo te doen en te denken. Ik wist niet goed wie ikzelf nou eigenlijk was. Ik wilde er dolgraag bij horen, probeerde keer op keer in het hokje te passen, dacht soms dat het gelukt was, maar na korte of langere tijd begon er binnen in mij iets te wringen. Dat uitte zich als Conversion Disorder. Ik wist dat er iets niet klopte, maar kon er geen vinger opleggen, omdat ik geen breed genoeg referentiekader bezat. Een beetje zoals in dat verhaal van de zwaan die bij ganzen opgroeide en lang overtuigd was dat hij een gans was, omdat hij niet meer kende dan de gans omgeving. Ik kende niet anders dan de winkeliersomgeving. Ik werd me pas bewust van andere werelden toen ik verkering kreeg met Roos. Bij haar familie leerde ik voor het eerst bewust hoe het er aan toe gaat in een willekeurig andere familie. Ik leerde dat de normen en waarden, manier van omgaan met elkaar anders waren dan in mijn eigen gezin van afkomst en dat de laatste bepaald anders waren en eigenlijk lang niet zo fijn als die bij het gezin van afkomst van Roos. Ik zag natuurlijk ook daar de imperfecties wel, maar veel belangrijker vond ik de warmte en de verbinding die ze met elkaar hadden. Beiden vond ik, kwam ik toen achter, niet bepaald terug in mijn eigen gezin van afkomst. Wat ik aannam wat warmte en geborgenheid was op basis van wat ik daar had ervaren, kwam bepaald in een ander licht te staan. Ik voelde het, maar kon het hoe en waarom het zo anders was in mijn gezin van afkomst nog niet duiden. Dat kon ik pas later, een jaar of vijf terug.
Reactie plaatsen
Reacties