Alles wat ik een warm hart toedraag.

De beginjaren 90 zijn de jaren van de opkomst van grunge en techno. Van dat laatste draag ik weinig mee en laat ik links liggen, van de eerste neem ik, Soundgarden, Stone Temple Pilots en Pearl Jam mee, en laat ik Nirvana vrijwel links liggen. Voor de heb koop ik In Utero maar ik vind Nevermind beter, en die heb ik gekopieerd op een bandje. Ik ben in de dagen mijn horizonten aan het verbreden in de richting van de symphonische rock uit de jaren 70 en dan met name Peter Gabriel en Genesis. Met 'So' heb ik in 1986 niet alleen een geweldig album gekocht, maar ook de basis gelegd voor mijn eerste liefde. Allebei fan van Peter Gabriel, en zij trekt ook het magazine van zijn fanclub 'gabbleratchet'. Het contact is gauw gelegd en zo kom ik ook aan de weet dat Peter Gabriel ook zanger is geweest van Genesis. Mijn eerste kennismaking met de vroege Genesis is 'Selling England by the Pound'. Er gaat een wereld open. Het duurt dan ook niet lang of ik heb het hele oeuvre van Genesis op cassettebandjes. Dat van Peter Gabriel koop ik wel op cd. Dat is ook minder uitgebreid dan dat van Genesis. We maken samen mee dat de video van zijn nieuwe single 'Digging in the Dirt' op MTV wordt vertoond. We zijn er allebei weg van. Rond die tijd komt ook de, naar later blijkt, laatste fatsoenlijke studio-cd van Genesis uit.Mijn eerste concertbezoek ooit is Genesis in de Kuip tijdens de We can't dance tour. Later bezoeken we ook 2 concerten van Peter Gabriel. In Ahoy tijdens de Us-tour. En in de Statenhallen in Den Haag op het WOMAD-festival. Ik geraak daarna ook helemaal into World Music, vanwege de cd's 'Passion', 'Passion: Sources' en 'Plus from Us'. Geoffrey Oryema, Remmy Ongala, Sheila Chandra, Hassan Hakmoun, Ashkabad. Ik vind het allemaal mooi. In die tijd leer ik ook The Doors kennen. Alle Doors-cds maken onderdeel uit van mijn verzameling. En de boeken van Jim Morrison, staan in de boekenkast. Midden jaren 1990 ben ik vol in mijn Pinkpop periode, dus midden in mijn alto-periode. Uit die tijd zijn Afghan Whigs en Morphine het langst blijven hangen. Rond die tijd ontdek ik dat er zo iets bestaat als Studio Brussel. Ik smul van de Afrekening op de zondagochtend, en lach me suf om Studio Kafka van Kamagurka.dEUS en Gorki zijn de eerste exponenten die ik leerde kennen uit de belgische muziekscene. Later komen er nog een hoop bij. De tweede helft van de jaren 90 leer ik jazz kennen en ook waarderen. Ik krijg mijn eerste baan en woon nog thuis, dus heb ik ineens geld te over. Dit besteed ik dan ook welkom aan cds. Nieuwe maar ook veel oude. Zo vul ik tussen 1998 en 2000 mijn collectie aan met een hoop jaren 80 materiaal. Sting, Joe Jackson,Matt Bianco,The Stranglers,Lloyd Cole and the Commotions, The Smiths, The Cure vonden allemaal hun weg naar mijn cdkast. Ik leer jazz kennen via vrienden. Onderweg naar Antwerpen op vrijdag- of zaterdagavond, wordt er veelal fusion of jazz-rock gedraaid en Maceo Parker. Ik ga mee naar North Sea Jazz in 1997 en daar koop ik mijn eerste jazz-cd's. Charles Mingus en Miles Davis, maar ook Roy Hargrove, Herbie Hancock en Cassandra Wilson en vele anderen.Tussen 2000 en nu leer ik vele goede muziek kennen. de FNAC Antwerpen is een hoop rijker geworden van mij. Coldplayen Joe Henry, doen me het meest. Wat ik in 2005 en 2006 heb leren kennen, kun je zien in mijn 'charts' op Last.fm (Username: Mingus73), die een beperkt maar redelijk volledig beeld geven van de muziek waar ik van hou. Ik ben benieuwd wat ik in 2007 allemaal nog 'ontdek'

De man van de platenwinkel (zo noemde dat 30 jaar geleden) complimenteert me wanneer ik Bruce Springsteen aanschaf. "Dat is pas echte muziek," zegt hij terwijl hij het cassettebandje van 'Born in the USA' in een zakje stopt. Ik ben verguld met die opmerking. In bepaalde opzichten heeft hij gelijk. Maar een echte Springsteen adept word ik niet.In 1986, in de lente meen ik, leg ik de echte basis voor mijn muziekcollectie, wanneer ik de nieuwe Peter Gabriel aanschaf. Die man van die wonderlijke clip. 'Sledgehammer' heet het liedje, 'So' heet de cd. Het is het eerste en enige cassettebandje wat ik wat je noemt 'grijs' gedraaid heb. Dit bandje staat niet alleen aan de basis van de latere ontwikkeling van mijn muzikale smaak, maar heeft later ook een belangrijke rol in mijn leven... Mijn eerste cd-speler krijg ik van mijn ouders, wanneer ik 15 ben. Ik krijg er twee cd's bij. Billy Joel (weer) Turnstiles (met die fantastische liedjes 'James' en 'Prelude/Angry Young Man') en de soundtrack van de film "Ruthless People". De laatste cd is inmiddels ergens in de vergetelheid geraakt. De eerste cd die ik zelf koop, van mijn verjaardagspré, is 'Plays Live' van Peter Gabriel. Ik blijf op dezelfde voet cd's aanschaffen, als ik cassettebandjes kocht. Op dagen dat ik 'pré' kreeg. Twee cd's springen er uit, bijna zo belangrijk als 'So': Daniel Lanois- Acadie, en Robbie Robertson- Robbie Robertson.Op naar de jaren 90.

Het volgende streepje op de tijdlijn van mijn persoonlijke muziekhistorie staat op januari 1984.Op de tweede nieuwjaarsdag koop ik van mijn nieuwjaarspré mijn eerste officiele cassettebandje. Het is No Parlez van Paul Young. Ik weet me nog te herinneren dat ik gek was van Love of the Common People. De clip vond ik prachtig. Ook Come Back and stay vond ik heel mooi. Het is daarom dat ik het bandje kocht. Je kunt het slechter treffen met je eerste gekochte album.Om nou te zeggen dat het hek van de dam is, nadat ik Paul Young heb gekocht....Nee. Mijn verjaardag, rapportgeld, Kerstmis, Sinterklaas, kermispré. Dat worden gelegenheden waar ik mijn collectie een begin laat maken. Een echt gerichte smaak heb ik niet. An Innocent Man van Billy Joel, Shakin' Stevens - the Bop won't stop, mijn god, ik schaam me nu diep, Jimmy Cliff met The Power & the Glory, en Seven And The Ragged Tiger van Duran Duran zijn de volgende vier. Niet echt consistent, kun je wel zeggen. Echter in juli 1984, het volgende streepje op de tijdlijn, ontdek ik op de toonbank van de platenzaak het gedrukte exemplaar van de Top 40. Met nog wel 5 extra hitlijsten. Tip, Album, Dance, Verzamelalbum, Nederlandstalig. Op 7 juli haal ik mijn eerste, vanaf de 21e haal ik de Top 40, 8 jaar lang trouw iedere woensdag. Ik spel hem uit van voor naar achter. Tien jaar later blijkt hoe grondig ik hem toen heb uitgespeld. Een vriend van mijn broertje, 'Van Put', is net als ik een statistieken-verslaafde. Mijn broertje wilde wel eens weten wie de grootste nerd is, neemt op ons beider verzoek de mappen top 40s ter hand en noemt willekeurig een top 40 hit tussen 1984 en 1992 en wij moeten aangeven hoe hoog de notering was en hoeveel weken hij in de lijst stond. We blijken het allebei allemaal op de kop af te weten. Het had gerust een 'wedden dat' item kunnen zijn. Maar goed, ik dwaal af. Met de top 40 daar, als houvast, word mijn muzikale wereld breder. Ik begin muziek op te nemen van de top 40, vervloekend dat ik pas om 1530 uur kom binnenvallen van school. En het voor mij een top 34 is. Ik begin een bepaalde sympathie aan te leggen voor Nik Kershaw. Zijn debuutalbum Human Racing koop ik in de zomer van 1984, helemaal uit mijn dak gaand van zijn hit van dat moment I Won't Let the Sun Go Down on Me (hoogste notering: 6; 9 weken). Mijn idolatie gaat zover dat ik er de playbackshow van de voetbalvereniging mee win, met dat liedje. Met een groepje doen we op de braderie Duran Duran met The Reflex worden we 3e. Om kort te gaan, ik ben fan van Nik Kershaw, want ook zijn tweede album 'The Riddle' koop ik. En zo modder ik aan tot zomer 1985. Born in the U.S.A.van Bruce Springsteen komt in huis, evenals een album waar ik in het begin heel erg aan moest wennen, maar die daarna mijn hart gestolen heeft: Little Creatures van Talking Heads. Net als de cassette van Duran Duran was die van Talking Heads geel. Dat betekende dat ze van EMI waren. En deze hadden zowel aan het begin als aan het eind van de cassette een bliepje.Maar dat is niet waar het om gaat. Met The River van Bruce Springsteen haal ik mijn eerste klassieker binnen.Op naar de brugklas en de middelbare school.

Mijn liefde voor muziek dateert al van 45 jaar geleden. Amper 2 jaar oud, lig ik iedere week samen met mijn moeder te kijken naar Toppop. Volgens de overlevering ben ik helemaal kapot van de kikker in de videoclip van LOVE IS ALLvan Roger Glover.Alhoewel ik mij er dus niets meer van herinner, markeert dit liedje dus het begin van mijn persoonlijke muziekgeschiedenis. Voor jaren achtereen blijf ik een fan van Toppop. Mijn eerste echte herinneringen zijn fragmenten van Y.M.C.A. van Village People, Luv, Dolly Dots, BaBe en Maywood. Van die laatste herinner ik nog hun nummer 1 hit Rio.Als ik dat rijtje zo zie staan, dan word ik daar nu niet zo vrolijk meer van. Toen vond ik het wel l euk, denk ik.Wanneer mijn ouders een nieuwe stereo-installatie kopen, word ik de trotse bezitter van een Philips cassetterecorder. Een plat model met luidsprekers met een houten 'huis'. Ik heb later geen installatie meer gehad, waar zo'n geluid uit kwam. Wat draaide ik? Cassettebandjes met kinderliedjes en tweederangs Nederlandstalig materiaal. Het tweede ijkpunt ligt in 1983, wanneer ik wat bewuster naar de radio begin te luisteren. Ik ben dan 10 jaar oud en ben hele dagen in de weer met het zelf-verzonnen 'Playmobile voetbal'. Een goal uit het tafelvoetbalspel, een knikker en twee Playmobile poppetjes. Het is met name op zondag tussen twaalf en twee dat de radio thuis aan staat. De Europarade van de TROS met de 20 populairste liedjes samengesteld aan de hand van hitlijsten uit Europese landen. Ik ben vergeten wie de presentator was. Nee, dat is niet waar, het was Ad Roland. Wat blijft hangen is: op de radio iedere zondag, geloof ik, naar de Europarade luisteren. Vamos a la playa, Dolce Vita en dat liedje van Billy Joel met het geluid van een helikopter, dat later Goodnight Saigon blijkt te heten en waar ik nog altijd kippenvel van krijg .