Wie zijn degenen in mijn leven die mij inspireren de beste versie te zijn van mezelf? Dat zijn Amaya en Docia en dieren (niet alleen degene die hun leven met ons gedeeld hebben). Zij inspireren mij en ze reflecteren heel precies wat ik doe en de invloed die mijn gedrag heeft op de omgeving. Zij confronteren mij direct met hoe ik mij (energetisch) gedraag.
Vooral als ik geïrriteerd of boos ben, zie ik dat direct in de dieren hun gedrag terug. Docia laat dat heel goed zien en zelfs de cavia’s lieten geweldig direct zien wat voor invloed mijn energetische huishouding heeft op hen. Hoe de dieren reageren op mijn gedrag, legt eerlijk gezegd veel meer gewicht in de schaal dan de reactie van Amaya. Amaya laat het ook direct in niet mis te verstane woorden weten waar ik nu toch mee bezig ben.
Er is in de loop van de tijd toch al het een en ander veranderd in hoe en in wat voor mate ik mijn emoties laat zien. De intensiteit en hevigheid waarmee ik dat tot voor een aantal jaar geleden deed, daarvan werd ik zelf niet goed. Ik heb geleerd om mijn emoties meer gebalanceerd te uiten. Dat scheelt in het roepen en tieren wat ik deed als ik heel boos werd. Nu doe ik dat niet meer.
In de loop van mijn persoonlijke groei, ben ik veel sterker, heel sterk geworden, in het energetisch laten weten hoe ik me voel. Ik roep en tier niet meer, maar het is goed voelbaar in wat voor stemming ik verkeer. Van buiten is er niets te zien aan mij, maar van binnen kan ik zo mogelijk nog intenser boos zijn, dan vroeger. Zo hevig dat de cavia’s zich al klappertandend in hun schuilplaats terugtrokken. En dat doen cavia’s alleen als ze heel erg bang zijn en er levensgevaar dreigt. Tegenwoordig vertrekt Docia, als het weer eens zo ver is, dan met de staart op half zeven naar boven. Dan weet ik hoe laat het is. Dan heb ik Amaya’s reactie eigenlijk al niet meer nodig. Maar zij zal ook in duidelijke bewoording laten weten, hoe het voelt.
(‘Hoe kan dat toch?’, zegt men soms. Je bent zo’n sympathieke zachtaardige mens en dan zo boos kunnen worden, dat had ik nooit achter je gezocht. Toch is dat niet zo heel gek, volgens mij. Iemand wordt zo boos als hij zachtaardig is. Het is bekend van Hitler dat hij in intieme kring een heel zachtaardige mens was die bijzonder goed overweg kon met dieren.)
Het is zelfs een keer zo hevig en intens geweest, mijn boosheid, dat Amaya aangaf dat als ik nog een keer zo intens boos ben, dat ze dan met Docia op hotel gaat tot ik bij zinnen ben gekomen. Het is dan van buiten dus niet aan mij te zien. De gevoelige ziel, voelt het wel degelijk. Ik voel het zelf ook. Ik word er zelf inderdaad niet goed van. En waar gaat het dan eigenlijk om? Ik ben boos op de wereld, op alles en iedereen. Ik heb geen ruzie met Amaya, maar ik loop me op te vreten over hoe oneerlijk en onrechtvaardig de wereld is en in elkaar steekt.
Er zijn ook mensen waar ik niet gemakkelijk mee overweg kan. Dat zijn over het algemeen mensen, die mij niet willen zien voor wie ik werkelijk ben. Of het gewoon botweg weigeren, omdat ze een persoonlijke agenda hebben, die maakt dat ze over alles en iedereen heen walsen voor eigen gewin.
Meestal heb ik wel door waar hun gedrag en de reden daarvoor vandaan komt. Ik kan vrij goed uit tekenen wat hun beweegreden is en waarom ze doen wat ze doen. Vaak trekt men mijn bevindingen in twijfel, maar steeds vaker komt achteraf uit dat ik het goed had gezien. Ik heb vaker wel dan niet het idee of het gevoel dat ze mij met voorbedachten rade tegenwerken. Vaker wel dan niet komt dan uit dat het eigenlijk niet om mij persoonlijk ging, maar om wat ze willen bereiken. Dat ligt bij mij. Ik neem over het algemeen nogal veel persoonlijk, vanwege de ervaring die mij heeft geleerd. Als ik wil en goed in mijn vel steek en ik weet dat het niet tegen mij persoonlijk gericht is, kan ik wel zien, wat de goede kanten zijn van die persoon, wat hij goed kan. Vaak weegt hetgeen mij tegensteekt in die mens zo zwaar, dat ik het positieve weiger te zien. Om eerlijk te zijn, ben ik daar vergeleken met pakweg 10 jaar geleden wel een heel stuk zachter in geworden. En weet ik daarom steeds beter mij in die mens te verplaatsen en het te snappen wat hem beweegt. Het irritante is dan dat ik in die persoon een karaktertrek zie, die ik in mezelf verfoei. Een karaktertrek, die in mezelf wil transformeren. Want ja. Zo egoïstisch als die persoon is, zo over lijken gaand bijvoorbeeld, daarvan weet ik dat ik het ook goed zou kunnen, maar waarvan ik heb besloten dat ik dat niet meer wil.
Reactie plaatsen
Reacties