De minst favoriete herinnering uit mijn kindertijd. Ik vraag me even af of ik de bewuste herinnering al benoemd had in een eerder blog. Maar goed, herhaling is op zich niet zo erg. Dan gaat het over mijn minst favoriete kindertijd herinnering die ik bewust heb ervaren. Ik laat de minst favoriete kindertijd herinneringen toen ik al puber was buiten beschouwing. Als kleine jongen en op de lagere school heb ik niet zo veel minder leuke herinneringen. Ik was òf niet aanwezig genoeg òf ik leefde zo beschermd dat zulke herinneringen niet konden worden aangemaakt. Dat was tenminste toch de hele bedoeling achter het beschermd opvoeden. Oppervlakkig gezien leek dat ook zo. Mijn ouders hebben alleen geen rekening gehouden met mijn manier van de wereld ervaren en in mij opnemen, met mijn hevig emotionele voelen en mijn rijke fantasie en verbeeldingskracht. Wat voor een ander kind een heel eenvoudig avontuur was, kon bij mij emotioneel een impact hebben, die ik vandaag de dag nog kan voelen en oproepen.
Ik beschouw als mijn minst favoriete herinnering uit mijn kindertijd, hoe ik mij gedroeg en in de laatste maanden van het leven van opa en hoe ik deze periode heb beleefd.
Volgens mij, heb ik het Monchhichi verhaal in een andere blog al eens beschreven. Mijn broertje kreeg er een. Ik was, een van de weinige keren dat ik het mij kan heugen, jaloers en wilde er ook een hebben. Toen is opa er nog een gaan halen met mij. Ik kwam toen bedrogen uit, want de enige die nog over was, was een vrouwtje en die wilde ik eigenlijk niet. Nadien heeft opa ons naar ik meen geregeld allebei hetzelfde cadeau gegeven. Allebei hetzelfde boek over het wereldkampioenschap voetbal 1982. Dat vond ik toen best raar. Waarom kregen wij hetzelfde boek. Ik kan helemaal snappen, dat die episode aanleiding is geweest om dat zo te doen. Het stomme is, dat die keer een van de weinige keren is geweest, dat ik me echt jaloezie voelde.
In de laatste maanden van opa zijn leven, had ik geen zin meer om opa een kus te geven als hij weer naar huis ging na het middageten. Als het dan tegen 1 uur liep ging ik alvast naar mijn kamer en als Opa dan riep dat hij naar huis ging en goeiendag zei, deed ik net of ik het niet hoorde. Toen ik Opa dan een beetje hoorde brommen toen hij een minuutje had staan wachten onder aan de trap en dan toch maar zonder afscheidskus naar huis ging, had ik altijd wel een schuldgevoel. Dat kan ik nu nog voelen. Ik voelde dat altijd ergens tussen mijn keel – en hartchakra. Datzelfde punt is een belangrijk ijkpunt geworden in de loop van de tijd. Als ik dat punt voel, dan is er vaak iets aan de hand waar ik het niet mee eens ben, maar niet kan of mag uitspreken (van mezelf).
Toen Opa vervolgens in het ziekenhuis terechtkwam en daar overleed, werd mijn schuldgevoel nog groter, mede doordat ik het niet meer kon goed maken en omdat ik hem niet meer heb kunnen spreken. Ik heb hem nog 1 x, geloof ik, in het ziekenhuis gezien. Ik heb geen afscheid kunnen nemen, toen hij lag opgebaard. Dat wilden mijn ouders niet, die herinneren de mensen liever zoals ze waren. En dat wij kinderen Opa dood in de kist zouden zien liggen, vonden zij niet gepast. Voor mij had dat wel een afsluiting kunnen betekenen. Maar emotioneel horen mijn ouders niet bij de meestbegaafde mensen, dus ging dat niet door.
De minst favoriete kindertijd herinnering die ik niet bewust, maar in regressie, heb meegemaakt, is de eerste dagen na mijn geboorte. Ik ben met hevige hoofdpijnen geboren en heb lang heel veel en hard gehuild boven op mijn kamertje van de grote koppijn. Vanwege fysieke pijn, die ik uit woede zelf heb opgewekt, omdat ik mij heel verontwaardigd afvroeg, waar ik in godsnaam nu weer terecht gekomen ben. Ik was zo boos, dat ik uit colère zoveel hoofdpijn opwekte, dat ik er aan had kunnen overlijden.
Reactie plaatsen
Reacties