26 juli 2018
Zuiveren was de boodschap. Het kon niet anders. Ik liep er gewoon tegenaan. Plotseling boodschappen gedaan, een dag eerder dan gebruikelijk. Toen ontstond er ergens in de loop ervan een kleine woordenwisseling. Die stopte al vrij vlug, naar onze maatstaven tenminste. Toen we terugkwamen van het verjaardagsfeestje, startten we een nieuwe discussie op, vanwege een misverstand, weer eens, in de communicatie.
Ik was voor het eerst sinds lang weer eens serieus boos. Ik had me tijdens het feestje aan de T heel goed ingehouden. Ik had onderwijl van alles opgemerkt waar ik later, als we weer thuis waren, op zou terugkomen. Maar op de een of andere manier kost het mij gruwelijk veel moeite om haar te overtuigen. Zelfs onweerlegbare feiten, weigert ze botweg aan te nemen. Terwijl ik in de fase van mijn eigen onthechtingsproces verplicht werd alles aan te nemen zonder commentaar, moet ik nu, in de fase van haar eigen onthechtingsproces, alle moeite doen om haar te overtuigen. En inderdaad, onweerlegbare feiten weigert ze aan te nemen. Ze aanvaardt mijn begeleiding niet, terwijl ik die van haar door mijn strot geduwd kreeg. Dat vind ik en blijf ik als zeer onrechtvaardig ervaren. Ze wil de raad, het advies van mij niet aannemen, uit angst dat ze dan aan van alles wat ze niet wil vast zit. Als het haar niet zint, verandert ze de spelregels, die ze zelf heeft gemaakt. Ze durft de consequenties niet door te voeren, maar omschrijft mij, rechtlijnig als geen ander, wel als inconsequent en daarom niet geschikt om kinderen op te voeden. Eerlijk gezegd, geloof ik dat ze het eigenlijk over zichzelf heeft.
Waar ging het over? ‘Ja, maar….’. Met ‘ja, maar…..’ wordt toch echt bedoeld: ik zeg ja, waar ik eigenlijk nee bedoel te zeggen. Anders hoeft op de ja geen maar te volgen.
Hoe lang ik daar over gedaan heb, om die wijsheid aan haar verstand te krijgen. En het dan nog maar amper willen toegeven. Uiteindelijk is het me gelukt, al kostte het me mijn stem en een heleboel van mijn energie. Verwoording, hoe je iets zegt, is heel belangrijk. Dat is iets wat zij me geleerd heeft. Zelf neemt ze het niet zo nauw precies en hecht ze er niet veel waarde aan, zo lijkt het.
Als je ‘afronden’ zegt, maar ‘halverwege zijn’ bedoelt, dan vind ik dat toch echt slordig.
Ze rekende mij er op af en nu geeft ze zichzelf wel de ruimte, die ik niet mocht hebben. De spelregels veranderen, omdat de regels, nu ze ook voor haar gelden, haar niet uitkomen. Het doet me denken aan de buurjongen vroeger. Die kon naar eigen goeddunken ook rustig de regels van het potje tafelvoetbal wijzigen, als hij op punt van verliezen stond. De partij verlengen tot wie er het eerst 15 had, in plaats van de oorspronkelijke 10, zodat hij de ruimte had om een 7-3 achterstand om te buigen. En dat nog deed ook, natuurlijk.
Maar goed. Ik mag situaties dan beter overzien. En qua woordenschat en talenknobbel en taalgevoel beter onderlegd zijn. Dat lijkt het halen van mijn gelijk eerder te bemoeilijken dan te vergemakkelijken. Ik snap dat niet en word daar dus heel moe van. Hoeveel energie me dat kost, om daar te geraken. Bij het punt van mijn gelijk halen. Dan heb ik het bij wijze van spreken zwart op wit voor me liggen, uitgeprint en wel. Ik kan het haar laten lezen en heel de boel: het wordt gewoon glashard ontkend.
Is toegeven nou zo moeilijk?
Waarom kreeg ik niet de kans en ruimte om tegengas te geven van haar, en mag zij we alle ruimte innemen, omdat ze bij alles wat aangedragen wordt, moet voelen wat dat haar doet, voordat ze antwoord geeft. Ik gaf haar deze keer het voorbeeld van de regen. Het regent buiten, ik zie het want ik kijk er naar. Zij zegt simpelweg dat het niet regent. Ze gelooft mij dus niet. Of durft niet te vertrouwen op mijn expertise. Terwijl ik geen twijfel mocht hebben aan haar kennis en kunde. Anders brak de hel los.
27 juli 2018
Niet geweldig geslapen, met die warmte. Door de wekker heen en ook door de binnenkomst van Amaya heen. Met Wuf nog in leven, was ik wel wakker geworden. Hij stond altijd trouw zijn vrouwtje op te wachten, al blaffend. Niet meer, sinds 11 mei 20.30 uur. Hij wordt gemist. Maar goed, eenmaal beneden ging ik verder waar ik gisterenavond was gestopt. Ik had het allemaal nog eens de revue laten passeren en was op nog wat anders gestuit. Toen ik begon te praten, bleek ik schor te zijn. Maar, alles goed en wel, viel de frank nu toch. Dat was een heel opluchting, voor ons allebei. Zij kon gaan slapen, ik naar de kapper. Terug van de kapper, iets gelezen en wat geslapen en verder de middag al zwetend tv gekeken. Het koken maar achterwege gelaten. Iets gemakkelijks werd het, met ijs na. Daarna weer even gepraat en een nieuwe hobbel weggenomen. Psychologen zouden er vanalles van vinden, maar we kunnen het zelf aardig oplossen.
Onze Wuf, ja. Hij is nog geregeld energetisch voelbaar aanwezig in huis. Soms denk ik, even dit of dat voor hem meenemen. Maar dat hoeft dus niet meer. Ik prijs mezelf en hem gelukkig dat we geen wandeling door de hitte moeten maken. En hij was al kortademig. Och arme toch. Ook de dames en heer in de caviakooi hebben het warm. Het is ze aan te zien.
28 juli 2018
Met een redelijk goede nachtrust de dag aardig begonnen. Het was geen dag om te lezen of om video/filmpjes te kijken. Ik heb geprobeerd om te mediteren, maar dat ging ook niet. Dat was dan waarschijnlijk de bedoeling niet om te gaan doen. De windwaaier zo gericht op mijn bed was erg lekker. In de middag Tour de france gekeken en na het eten er mijn grieven weer eens uitgegooid. Ik kom steeds meer tot de kern. Ik kan inderdaad goed praten, maar vaak wil er niemand waarlijk luisteren. Ook Amaya niet. De laatste drie dagen begin ik toch goed tot haar door te dringen. Dat is veelbelovend. De slaap begint te komen. Dat is goed. Ik ga er aan toegeven. Rustig afbouwen door wat te lezen in een boek.
29 juli 2018
Vandaag geen grote praatdag. Had nog slaap over om ’s morgens even terug naar bed te gaan. Ik heb wat aan Human Design gedaan, gesolliciteerd en met de lahun website invulling bezig geweest. Het lijkt erop dat het vorm begint te krijgen. Een filmpje op YouTube bracht nog wat meer inspiratie. Mijn logboek met betrekking tot de Kosmische Schijven heb ik wat bijgewerkt. En na het eten als twee volwaardige gesprekspartners gepraat met Amaya. Niet vanuit ongelijkwaardige posities (alles weter vs niks weter), maar als volwassenen die op gelijk niveau staan. Dat leidt logischerwijs tot een kalm en fatsoenlijk gesprek.
Dat doet mij veel deugd. Er zijn weer wat franken gevallen vanavond, Dat scheelt een heleboel beukwerk, waar ik geen zin in heb. Het schijnt anders wel de enige methode te zijn om iets aan haar verstand te brengen.
Het zal uiteindelijk goed komen. Helemaal als ze het zelf gaat inzien. Voor mij is het een toetsing en bevestiging van mijn standpunten, die mij steeds beter passen. Ze zijn van mij en ik own ze. Ik kan er 100% enthousiast en gemotiveerd achter staan, zonder er van af te wijken bij de geringste tegenstand. Ik begin langzaam de contouren te zien van wie ik zelf ben en waar ik voor sta. Dat voelt goed en doet me goed.
30 juli 2018
Kosmische schijven oerbehandeling. Een beetje apprehensive er naar toe, gezien het recente verleden. Maar in werkelijkheid is er niks aan de hand. Het ging allemaal goed. Ik roep het met voorbereidend denkwerk eerder op eigenlijk, dan dat het wegblijft. Het is wat dat aangaat groter dan mijzelf. Ik ben me er bewust van. Ik mag daar nog me aan de slag. Ik heb in ieder geval te horen gekregen dat ik het afgelopen donderdag niet verkeerd had gezien. Ik had Amaya wel kunnen beschermen door er zelf voor te gaan staan en haar mee te nemen. Daar heb ik mijn excuses voor gemaakt. Wij hebben me toch ouders uitgekozen. Amai.
De oerbehandeling was mooi. Veel zachter dan de andere behandelingen. Toch achteraf me weer drukker gemaakt dan nodig. Goede muziek sleept me door het diepste dal heen.
Het blijft warm. Nu is het nog plakkerig ook. Dat is minder fijn dan droge warmte. Er is niks aan te doen. Volhouden is het devies. Ik kan me niet meer zo veel voor de geest halen van de behandeling. Het was goed zoals het was. Het beeld van een leeg huis, is me wel bijgebleven. Dat neem ik mee.
31 juli 2018
Volgens mij de hele dag geplakt van het zweet. ‘Moeilijk’ wakker geworden. Weinig geslapen in 1 stuk rechtdoor. Doorheen de dag een paar keer gaan liggen en geslapen. Onderwijl ik een mooie film op Youtube herbekijk, doe ik veel inspiratie op voor teksten voor op de website. Geen notitieboekje bij de hand, dus ik zal nog een tweede kijksessie doen.
Ik heb lekker gekookt en de serie over de chinese rivier afgekeken. ’s Avonds telefoon van thuis, omdat ik zelf niet had gebeld. Dat is nu al 3x op 2 weken tijd. Dat klopt ergens niet volgens mij. Of is het een excuus van vader om zijn beklag te doen. Of belt hij omdat moeder niet durft? Ik snap het niet zo goed. Voor wat betreft de ontwikkeling en het groeiproces van Amaya, hebben we vandaag bijzondere stappen gezet. Ik heb mogen uitspreken, zonder dat Amaya iets begon in te vullen. Heel goed. Mijn uitleg was duidelijk en raakte ook echt grond.
Ik heb echt goesting om te slapen. Mooi muziekje aan, lichtje uit, knuffels verzameld rond mij heen om tegen aan te kunnen kletsen voor begeleiding en advies.
1 augustus 2018
Nu met notitieboekje erbij, de film op Youtube weer bekeken. Met de aantekeningen ga ik een stuk tekst produceren dat op de website terecht komt.
De laatste dagen laat de Wuf weer geregeld weten dat hij er is. Ik begin de ‘windwaaier’ wat beu te geraken. Volgens mij verstoort het toch op de een of andere manier mijn slaap.
In gesprek met de knuffels gaat het inslapen goed, maar ik word vaak na een paar uur weer wakker.
Een paar goede gesprekken, opnieuw, met Amaya.
Ik maak me langer druk dan nodig is over de fratsen die mijn ouders uithalen. Dat klopt. Ik kan nog gerust dagen nadien hele, ook fictieve, gesprekken oproepen en me boos maken over wat ze doen en zegen. Daar heb ik niet alleen mezelf mee maar ook Amaya. Zij ziet mijn humeur naar laagtepunten afdalen. De beestjes in huis zien en voelen dat ook. Aan de Wuf kon je het ook goed aflezen, wat het met hem deed.
We hebben ook nog een gesprek gehad, dat ik mij toch eens wat meer dien uit te spreken. Over wat ik vind, wat ik mooi vind, en goed en leuk. Over wat mijn mening is over bepaalde onderwerpen. Dat is beter dan stilzwijgen om de ander niet met mijn mening te belasten. Ik hoef me niet tegen te houden van uitspreken. Wat anderen van mijn mening vinden en wat ze ermee doen is niet mijn verantwoording. Als ik stil blijf, kan ik niet uitgenodigd worden en aangesproken worden door de juiste mensen. Ik zal dan inderdaad wel tegenstand en verzet kunnen oproepen bij diegenen die het zich aantrekken. Maar hen heb ik niet nodig om vooruit te komen. Als ik niet zichtbaar ben, stil blijf, kan ik niet uitgenodigd worden op basis van mijn kennis en kundigheid. Mislukt het, klopt mijn idee niet, dan heb ik ongelijk gehad en mag ik mijn idee bijschaven. Voorlopig is dit mijn standpunt en borduur ik hierop verder. Tenslotte gaat men mij hier thuis niet komen opzoeken om te vragen naar mijn idee, als ze niet weten dat ik besta.
2 en 3 augustus 2018
De eerste keer dat ik een dag heb overgeslagen. Dat moest er eens van komen. Dat vind ik nu niet meer erg. Dankzij Human Design. De nood om te schrijven is niet hoog geweest. Anders had ik me er wel toe aangezet. De laatste paar dagen kunnen Amaya en ik elkaar inzichten geven, zonder dat het verkeerd wordt opgepakt. Dat vinden we allebei opvallend. Goed gesproken heb ik nu ook weinig te melden, dus hou ik het hier maar bij.
4 en 5 augustus 2018
De klad komt er een beetje in. Het tweede item wat 2 dagen behelst. Ik kan me er het beste maar niet al te druk over maken. Uiteindelijk geeft mijn Human Design chart aan dat ik een open Heart/Will center heb, wat zoveel wil zeggen als dat ik moeite heb met beloftes nakomen als ik ‘verkeerde’ beloftes maak. Dat blijkt nu ook wel. Mijn intentie is in orde, maar de uitvoering hapert op een gegeven moment. Is het zo dat ik niet wil schrijven? Nee, dat is het niet. Ik kan me er niet toe zetten, het schiet uit mijn gedachten. Zo is het gewoon. Een geluk is, dat alleen ikzelf er mee gemoeid ben en verder niemand er last van heeft. Eens dat wel zo is, dan kan dat schadelijk zijn voor mijn reputatie. Ik dien dus op te passen wat voor beloftes ik maak. Goed stilstaan bij de vraag of ik ze kan nakomen. Human Design, kennis toegepast, ervaren en getest. Wat mij betreft klopt het.
Dit weekend hebben Amaya en ik het inzichten geven van de voorgaande dagen voortgezet. In tegenstelling tot de laatste maanden, krijg ik nu weer inzichten teruggeworpen waar ik iets mee kan doen. Het zijn belangrijke inzichten. Ik durf mijn ongelijk of mijn niet weten toe te geven en open te luisteren naar de informatie die beter klopt, meer hout snijdt dan mijn informatie.
Ik zou verwachten dat het op mijn gevoel van trots zou inwerken. IK zou verwachten, dat ik daarom, extra koppig zou volhouden en vasthouden aan mijn weerlegde informatie. Het tegenovergestelde gebeurt. De eerste paar keer is het wel even slikken, maar ik kom erachter, na nog een aantal keer, dat het bevrijdend werkt. Het lost een stukje strijd op. Dat voelt goed.
In de middag gaan we verf halen in een bouwmarkt. Een bouwmarkt, dat is niet mijn natuurlijke omgeving. Ik voel me er absoluut niet op mijn gemak. Amaya wijst me er op en ik geef simpelweg toe. Dat lucht op. Ik hoef me niet groot te houden. Het is simpelweg niet mijn omgeving. Het is uiteindelijk met het kopen van de juiste kleur verf gelukt. Koken lukte ook en ik zocht bovendien mijn bed vroeg op.
Onderwijl heb ik, tijdens het slapen, mijn gedachten eens laten gaan over mijn relatie met knuffels. Ik heb me van het begin af aan hier in de wereld, op aarde, niet veilig gevoeld. Niet in de baarmoeder, niet in mijn eigen lijf, niet in de buitenwereld. In bed. Daar was het wel veilig. De knuffels gaven me veiligheid, geborgenheid. Dat kreeg ik niet, naar mijn idee, in de ‘echte’ wereld. Toen ik uitvond dat het ook in mijn hersenen niet veilig was, dat die het ook geregeld lieten afweten, vanwege epilepsie, werd contact met de knuffels extra belangrijk en waardevol. Zij, de knuffels, luisterden tenminste. Ze deden een opmerking van mij, ‘ik wil dood’ bijvoorbeeld, niet af met ‘Dat kan niet, je hebt toch alles’. Zo’n opmerking hakt er in bij een puber van 15,16 die dat hoort uitspreken door zijn eigen moeder.
De luisterende oren en het begrip van de knuffels is op zo’n moment zeer welkom. Die soort van relatie is blijven voortduren en in feite gedurende het leven allen maar sterker, hechter en betekenisvoller geworden. En nog steeds haal ik veiligheid en geborgenheid bij de knuffels.
De volgende dag vraagt me om mijn expertise in te zetten in het onthechtingsproces van Amaya. Dat levert veel inzichten op. Zowel voor haar als voor mij. De puzzel wordt steeds verder dicht gelegd. Ontbrekende stukjes worden steeds verder ingevuld. We zijn het er allebei mee eens. We vinden overeenstemming op gemeenschappelijke grond. We zetten het samen neer. Dat voelt voor mij als het sterker en hechter worden van onze band. We hebben het gezellig samen, de rest van de dag. We kijken een kostuumfilm en een tv-programma. Normaal gesproken zou ik er voor weglopen, of iets anders. Deze keer kijk ik met volle goesting mee.
6 augustus 2018
Weer eens goed gekeken naar nieuwe vacatures. De samenvatting van Samadhi verder afgemaakt. Onderwijl ik dat aan het doen ben, zie ik precies de weg die voor me ligt. Ik hoef alleen maar de stap in die richting te zetten. In plaats daarvan krijg ik kippenvel en hartkloppingen en doe ik het juist helemaal niet, een stap in de goede richting zetten. Waarom? Ik weet het niet en daarom schrijf naar Henriette. Ik ben benieuwd wat voor inzicht dat geeft. Onderwijl het zo warm is, kom ik feitelijk tot weinig. Ik kan er niet goed tegen. Ik stort me op filmpjes over Amerikaanse presidenten en spiritualiteit. Dat geeft een boel inzichten. Vreoeg naar bed en precies als ik in een bijzondere droom zit, word ik wakker van de binnenkomst van Amaya, na avonddienst. Daaarna concentreer ik me op mijn relatie met mijn knuffels en word geplaagd door een mug.
7 augustus 2018
De dag van inzichten. Ik geef aan dat ik naar Henriette heb gemaild. Ik vertel wat dat was. Amaya geeft eigenlijk al het antwoord. Directer dan het meer verhullende antwoord van Henriette: verantwoordelijkheid. Jawel. Het onderdeel wat voor mij alles duidelijk gaat maken. Het stukje puzzle op mijn weg naar ontwikkeling en openbaring van wie ik ben, onder de conditionering.
Als ik verantwoording kan nemen voor wat ik doe, voor mijn leven, voor alles wat daarmee te maken heeft en van mij is, dan wordt alles helder. Ik heb er de Tzolkin bij gehaald en het klopt. Verantwoordelijkheid is een belangrijk onderdeel van mijn pad van de komende jaren. Bewustwording, intentie, leidraad en thema. Dit jaar zuiver ik mezelf van zoveel mogelijk van alles wat die bewustwording in de weg zit. Het is volgens mij de spijker op de kop.
Om die verantwoording zo plots en hevig op te nemen, is voor mij teveel van het goede, waardoor ik me niet goed ga voelen. Veel te hevig, voor dit moment. Bewustworden is belangrijk. De onzuiverheden die erop liggen, mag ik er afhalen, zodat ik die angst kwijt kan raken en recht in de ogen kan kijken. Ik kan er dan bewust mee aan de gang gaan. Het lijkt erop dat het van jongs af aan al een soort programmering is geweest: ‘jij kunt dat niet. Er zal toch iemand moeten zijn om voor jou te zorgen. Dus moet je iedereen te vriend houden.” Dat heb ik zo vaak gehoord, dat ik niet beter weet.
Nu met de kosmische schijven. Er komen steeds nieuwe inzichten bovendrijven. Een teken dat ze schijven hun werk doen.
En dan loop ik hiertegen aan, zonder te weten wat het is. Ik zie de weg, maar neem geen stap. Omdat ik de verantwoording niet op me durf te nemen. Daar kon ik niet zelf opkomen.
Het is goed dat ik er nu tegen aan loop. Dat ik er iets mee wil, is nog een beter teken.
Ik maak we weer eens pissig. Ik heb het idee dat Amaya, geregeld haar beklag zit te doen in S. over mij. Dat is niet zo verzekert ze mij. Waarom zou ze het doen? Ik doe het niet over haar, maar op de een of andere manier, lijkt het voor mijn gevoel andersom wel te gebeuren. Wat wel zo is, is dat ik minder lang in S ben, omdat ik met het OV ga. Dus is er voor mij minder ruimte en tijd om uitgebreid te kletsen. Heb ik me daar weer lichtelijk over zitten opvreten. Zonde van mijn tijd en energie. Het zit wel in mij, dus is het niet verwonderlijk.
Wat ik wel verwonderlijk vind, is dat in de grote uitleg van de code zeer duidelijk het verantwording nemen terugkwam op verschillende punten. Tussen de regels door zag ik hier veel overeenkomsten met de Tzolkin uitleg over mijn persoon.
8 augustus 2018
Woensdag is het, maar de laatste maand gebeurt het mij regelmatig dat ik me in de dag vergis. Dat ik een dag later leef dan het werkelijk is.
Ik ben mijn gedachten wat aan het opmaken over werk en die dingen. Het kriebelt. Dien ik voltijds of wat minder te gaan werken? 32 uur maximum. De meeste leuke interessante vacatures vragen meer dan die 32 uur. Wil ik dat wel? Nee, is daarop mijn antwoord. Het moet ook goed te bereizen zijn met het OV voor mij. Dat is ook belangrijk. Voltijds werken en ver reizen lijkt me niet verstandig. Plus ik wil het schijf traject toch ook goed kunnen afronden.
Ondertussen kijk ik naar documentaires over Amerikaanse presidenten en stuur ik Amaya richting bewustwording over hoe en wat ze doet. In de richting van eigenliefde. Ik voel voor mezelf na hoe het zit met mijn openbaring van deze week. Bewustwording, die is er.
9 augustus 2018
Een ochtend met heel veel sollicitatie activiteit. Daar zaten een paar positieve reacties bij. Ik ben zeer blij met de koelere temperatuur. Dat vind ik zeer welkom. What else is new? We gaan voor Amaya haar verjaardag een dagje weg met overnachting. Dat heeft ze verdiend. Er is een beurs in Deurne. Ik zou wel graag willen, maar het is warm en mijn nieuwe look is nog niet af. Beter om volgende maand goed te starten dan nu half. De film die we keken was maar half zo kostelijk als het gezicht van Amaya toen de deurbel ging en het beantwoorden daarvan.
10 augustus 2018
Voor volgende week staan er 3 gesprekken gepland. Plus nog 2 dagen verjaardag Amaya. Het wordt druk. En heel wat te reizen. Eerst Rotterdam verderop in de week Amersfoort en wat minder verre bestemmingen. Ik heb er zin in en ben benieuwd. Voor september en oktober staat mij een druk programma te wachten als ik mij ga opgeven voor paraview beurzen. Ook de Rijswijk beurs en een workshop Living your Design.
Geen nieuwe nieuwe gedachtenstromen of bijzondere gebeurtenissen. Een beetje stilte voor de drukte.
Ik droom bijzonder levendig. Het lukte me 1 of 2x om na wakker te worden er terug in te stappen. Maar inmiddels weet ik niet meer waar het over ging. Dromen is goed en het past bij de 13daagse van dit moment. Lezen is even niet wat het is geweest. De verkeerde keuze gemaakt voor wat betreft het te lezen boek.
Doorpakken op het maken van de website gaat nog altijd niet. Ik snap dat wel en ook weer niet. Ik zou me er niet aan moeten storen. Toch die ik dat wel. Ergens probeer ik iets te forceren. Dat werkt niet en het werkt tegen mij. Zo duurt het nog langer, met meer weerstand. Zouden kaders, structuur en overzicht helpen? Dat denk ik wel, maar ik onderneem geen actie. Dat is het onderwerp van vandaag de dag. Ik onderneem geen actie, om verantwoording te ontlopen, want ik durf het niet. Zo heb ik me laten herprogrammeren, tenminste.
11 augustus 2018
De dag glijdt voorbij zonder noemenswaardige gebeurtenissen of gedachten. De cavia’s roeren zich al fluitend. Ze hebben iedere dag lekkere trek. Mijn regeneratiedagen zijn begonnen. Ik heb er nog geen idee van. Normaal gesproken voel ik het wel. Tot nog toe valt het goed mee. Waarschijnlijk omdat ik me rustig houd. Dat helpt inderdaad. Plus dicht bij mezelf blijven, zonder met andermans leven bezig te zijn, en diens invloed op dat van mij. Dat laatste nekt me vaak. Onoplettende onbewustheid is een geniepige valkuil waar ik heel vaak in trap.
Al met al voel ik me sterker. Zo, dat ik mezelf beter kan weerhouden om onoplettend onbewust te gaan fladderen. Ruim minder dan een tijd geleden. Ik zou eigenlijk altijd het spreekwoordelijke anker uit moeten gooien, zodat ik geaard ben en blijf. Dat doe ik niet zo streng, wanneer ik me goed voel of bij heel goede vrienden ben. Precies daar waar ik niet verwacht te gaan fladderen, doe ik het juist wel. Dat heeft dan volgens mij inderdaad met bewust leven, aanwezig zijn, te maken. Maar goed. Wel gesproken heb ik het aan het hele begin van mijn leven hier van eerst af aan niet leuk gevonden. Dat zal mij gestimuleerd hebben om geregeld te vluchten, geregeld niet aanwezig te zijn. Eigenlijk open huis te houden , zodat ongewenste gasten zich gingen ontfermen over mijn voertuig. Of te wel hoe zou het toch komen dat ik zoveel entiteiten bij mij had.
12 augustus 2018
Onoplettend onbewust vind ik tijdens regeneratiedagen eigenlijk best normaal. Ik zie het eigenlijk als mijn manier van resetten. Als mijn manier van grenzen aangeven. Dat is een proces geweest van bewustwording. Maar er blijft een pit in de kern achter die angst heet. Dat is het litteken wat 2011/2012 toch wel heeft achtergelaten. Gelukkig kan ik er redelijk mee overweg.
13 augustus 2018
Korte vakantie cq verjaardagsuitje vanwege de verjaardag van Amaya. Naar Rotterdam, met het OV. We hebben zo goed als heel Rotterdam doorkruist, te voet zowel als met het OV. Zo’n 13 kilometer gelopen, al bij elkaar. Het was echt een gezellige dag met goed weer. Geen woorden, veel plezier. In het begin moest ik even aanpassen aan de generator energie van Amaya op volle toeren. Toen dat gedaan was ging het verder goed.
14 augustus 2018
De tweede dag van het uitje. We zitten 12 hoog en hebben een dus een verre uitkijk. Maar mooi is anders. Ik zou niet zo hoog willen wonen in een flatgebouw. Dat lijkt me echt ongezellig. Na het museum waar ik mijn persoonlijk favoriete schilderij van Magritte zie hangen, heb ik het gehad. Een misverstand leidt tot woorden. Amaya wilde het verblijf, over zijn hoogtepunt heen, rekken tot etenstijd en ging mogelijkheden zoeken om het verblijf te rekken. We eindigen uiteindelijk met een toertocht door de Rotterdamse haven. Ik was daarna qua energie op mijn eind. Een projector stopt het beste als hij nog niet moe is om dan af te schakelen in rust in zijn eigen energie. Dat ging nu dus niet lukken. Ik ging over mijn grens heen en voelde aan alles dat dat niet goed was. De manier zoals Human Design het beschrijft hoe een projector het meest optimaal de dag afrondt, klopt wel. Ik snap dan weer niet dat ik dat al -tig keer heb aangegeven, de laatste 3, 4 maand, zonder dat bij Amaya dan een lichtje gaat branden. Dat had ik juist wel verwacht. Maar ik kom er dus achter dat niet iedereen is zoals ik. Denken, zeggen, doen. Daarin ben ik zeer goed; ruim sneller dan de meeste anderen. Dat heb ik toch niet echt goed in de gaten. Natuurlijk levert dat discussie op. Maar eerlijk is eerlijk, wij zijn er heel goed uitgekomen. De dag afgesloten met lekker eten en daarna snel naar bed.
15 augustus 2018
De gedachtenstroom die ik op voorhand had komt natuurlijk niet uit. Gesprek bij UWV verloopt juist prima en ik krijg goede tips in plaats van dat ik neergesabeld word. Positief denken is mij precies afgeleerd. Wat is dat eigenlijk, positief denken? Ik sta inderdaad vaak stil bij mogelijke tegenvallers in plaats van van het positieve uit te gaan.
16 augustus 2018
Dag van gesprekken en grote reizen. Ik had echter gerust kunnen blijven liggen in bed bij de knuffels. Vroeg op was het devies en dat lukte goed. Ik had zelfs tijd over en na het eerste gesprek nog veel meer tijd over. Typisch toch dat ik onder de grote rivieren mij beter op mijn gemak voel dan boven de rivieren. In Amersfoort is de mentaliteit toch anders dan in Den Bosch. Het is niet zo opportuun om daar in Amersfoort met zo een open instelling rond te lopen als thuis. Het gesprek daar loopt prima en mogelijk met resultaat.
17 augustus 2018
Vrijdag, boodschappendag. Dat blijft toch iets speciaals. Een keer een andere supermarkt bezoeken is dan een hele belevenis. Daar is mijn boodschappenlijst (gebaseerd op onze vaste supermarkt) niet op ingericht.
Het gedoe bij ons thuis begint me wat de keel uit de hangen. Moeder haalt weer rare fratsen uit. De laatste tijd met regelmaat. Of het valt mij nu gewoon op, terwijl het al langere tijd zo gaat. Dat kan ook. Ik begin langzaam mijn geduld ermee te verliezen.
18 augustus 2018
De laatste maanden kom ik steeds vaker zelf met voorstellen voor een uitje. Het oorspronkelijke uitje naar de kristalwinkel duurde korter dan verwacht, we deden Tilburg er nog achteraan. Ik merkte dat ik te weinig aan mezelf dacht, te weinig lief was voor mezelf. Ik had niet per se zin in koffie met gebak, maar met een kortingsbon in handen was ik wel in de verleiding te brengen. Oei, wat doe ik nu, dacht ik. Ik stapte uit de rij voor de kassa en ben weggelopen. De druppel was de reactie van degene die ik per ongeluk voorbij liep aan de kassa omdat hij niet duidelijk aangaf ook in de rij te staan. Ik stapte kalm uit de rij aan de kassa, voelde me niet beledigd, liep gewoon weg.
19 augustus 2018
Ik droom veel en onrustig. Tv kijken haalt mijn energie naar beneden, de frequentie. Ik word er chagrijnig van en voel me niet fijn. En toch kijk ik omdat het leuk is om met Amaya te kijken. Leuk, gezellig, knus. De laatste tijd sta ik aardig met mijn pootjes op de grond. In balans, stevig, geaard in het moment. Is het de tijgeroog of zijn het de kosmische schijven? Allebei waarschijnlijk.
Reactie plaatsen
Reacties