28 april 2017 (Magnetische Adelaar)
Het is weer tijd. Tijd om verder te gaan. Verder en dieper. Er is veel gebeurd in stilte. In ieder geval zonder het te boekstaven. Nu ik stilletjes de wachtende boeken aan het vormen ben door alles bij elkaar te vergaren, komt de behoefte te noteren weer boven.
“Today is as good as ever”.
30 april 2017 (electrische aarde)
Beursdag. Van begin af hadden Amaya en ik gelijk volk en dat hield eigenlijk tot ruim in de middag aan. Tzolkin consulten, mainly, maar sommige ook heldervoelend, zonder gebruikmaking van Tzolkin. Het ging goed. Het voelde goed en dat zal nog wel even zo blijven, want een roodverbrande kop zal mij wel nog wat dagen herinneren aan deze typische aarde (mid)dag.
4 mei 2017 (resonante draak)
Kapibara’s daar wilde ik van de week ineens naar toe. Vandaag was het zover. Mooie tijd in Burgers Zoo. Genieten van de dieren. Daar word ik heel vrolijk en open en goed gemutst van. Daarna een pannenkoek en onderwijl weer goede gesprekken. Was een zoektocht naar knuffels gestart, maar vandaag niks gevonden. Mod zal weer uit de tuin gehaald worden. Hij verblijft inmiddels in een badje van Steradent om schoon te worden.
5 mei 2017 (galactische wind)
Een zeer uitgebreide boodschapronde. Die mondde uit in een zoektocht naar een 4e caviadame: Lies. We zijn er wat winkels voor langs geweest. Stijve spieren in rechterbeen. Lekker gekookt, verder weinig opzienbarends. Ben bezig geweest om het een en ander aan meningen los te laten en te wissen. Hazenslaapje tussen 3 en ½ 5. Amaya en ik lazen elkaars gedachten vandaag 3x.
8 mei 2017 (spectrale slang)
Hoe kalm en assertief ik overdag was, daar was savonds niets meer van over. Onbegrip, principes, normen en waarden, zijn de kernwoorden. Waar komt het vandaan? Ik duik de diepte in, waar een ander dat niet doet. Te diep om te kunnen volgen?
9 mei 2017 (kristallen wereldoverbrugger)
Blijkbaar wel. De strijdbare ik roert zich ook deze ochtend, Principes en meningen en dat deze er niet mogen zijn zonder bestraft te worden. Ik begin met oordelen loslaten. Mening: ja! Oordeel: nee! Beetje verwarrend, oordeel/mening/vooroordeel. Amaya zit in een spiegelfase met mij. Waar we op foeteren bij de ander zien we ook in onszelf.
12 mei 2017 (lunaire maan)
De Lies is geen vrouwtje maar een mannetje. De afspraak voor een ingreep is gemaakt. Zijn naam is nu Reinaert. Boodschapjes gedaan en weer discussies om van te leren. Wakker geworden met stijve schouder. Later weer beter. Toch wat extra rust genomen.
13 mei 2017
Si, de verschillende notitieblokjes zijn geschoond en de inhoud gedigitaliseerd. In afwachting van de nieuwe Tzolkinronde, wanneer ik met een schone lei een nieuwe start ga maken.
De klad is er wat in gekomen, de sturing is wat verloren gegaan. Er is wat zand in de motor geraakt. Er is behoorlijk wat zaad verspild, want niet tot wasdom gekomen of maar amper geoogst. Soms verval ik in een staat van lethargie. Vaak gebeurt dat op een moment wanneer ik goed op weg ben, vorderingen maak op persoonlijk en/of spiritueel vlak.
Dan krijg ik op een gegeven moment van doen met evenredig grote tegenkrachten. Met deze tegenkrachten kan ik nog niet zo goed uit de voeten. Ik ben er nog niet (voldoende) tegen gewapend.
Wat er gebeurt is dat ik verval in een patroon van oud gedrag. Oud gedrag wat nu niet meer functioneel is voor wat ik wil, van plan ben, tracht te bereiken.
Waar het op neer komt: ik laat me meesleuren dor de gecreëerde tegenstand. Ik ga er in mee en sta toe dat mijn gedrag hervalt in contraproductiviteit, die mij, zoals de tegenkracht het beoogt, niet dient. Niet dient om mij naar een hoger plan te ontwikkelen.
Wat positief is, is dat ik het me nu, in tegenstelling tot een tijd geleden, cq vroeger, al bewust ben, dat ik het zie gebeuren, als ik er midden in zit.
Volgende stap is het op voorhand ondervangen en het niet toestaan om het te laten gebeuren.
Laat dat 1 deel zijn van de intentie voor de komende maanden. In feite zelfs voor het hele jaar, ja, voor altijd liever. Dat is, vind ik, noodzakelijk om serieus tot iets te komen.
Ik weet dat ik het kan. Ik weet dat ik het kan. Ik weet dat ik het kan en ik sta te trappelen om te doen.
Ik ben destijds, 6 jaar terug, ook gestopt met roken. Dezelfde methode kan ik volgens mij toepassen om bewuster met de tegenkrachten om te gaan. Om te blijven staan en voort te doen in plaats van mij te laten terugblazen en te vervallen in lethargie.
Ik zeg dat 24 mei 2017 een uitgelezen datum is om dit te gaan toepassen. Bewust zijn van wat zich in mij afspeelt en daarop reageren, opdat ik blijf staan en blijf vooruitgaan (Wijzig ‘blijf staan’ in ‘stand houdt’) dan moet dat goed komen.
Dat is 1 onderdeel van de intentie van de komende 260 dagen. 24 mei 2017, de nieuwe belangrijke datum na 7 juli 2011. Dat betekent dus:
-Doorzetten
-Doen in het huidige moment wat nodig is om het ultieme doel te bereiken.
-Een flexibele structuur vinden
-Genieten van het onderweg zijn
-Fouten zien als leermomenten in plaats van straf
Dat lijkt me alvast een gedegen begin van een intentie tot een eigen creatie met een stevigheid van fundament waarmee en waarop gebouwd kan worden. Ik hoef in feite nergens bang voor te zijn. Een volgende bouwsteen voor het fundament:
-Ik hoef nergens bang voor te zijn
-Doorpakken op het moment van inspiratie. Niet afwachten tot het ‘juiste moment’ maar gelijk in actie schieten.
14 mei 2017
Wat als ik nou eens keihard van start ga? Ik hoef niet per se te wachten tot 24 mei. Maar het mag nog wel. Ik ga het gewoon doen. Met de ruimte om fouten te maken. Maar, zonder of met fouten, ik ben dan toch bezig. Tot de 24e is het vrijblijvend, daarna is er geen excuus meer.
Gek. Met die afsprak te intentioneren, is mijn hele instelling veranderd. Het heeft alles met bewustzijn en intentie te maken.
Wat is mijn bucket list?
-Boek schrijven
-Praktijk als basis voor het manifesteren van mijzelf. (Nee, dat is alweer te moeilijk. Waar het op neer komt, is dat ik mij als mens ga laten zien. Mijn plaats aannemen. Mijn plaats aannemen of innemen. De plaats die mij toekomt. Als Tzolkin expert, coach, schrijver. Leven en uitdragen van mijn waarheid op mijn eigen wijze.)
Ik heb mezelf altijd tegengehouden of laten tegenhouden. Dat hoeft niet meer. Vanuit mijn aan te nemen plaats mag ik mijn leven zelf vormgeven. En door dat te doen, ga ik enorm, in korte tijd.
Doen is het woord. Excuses en uitvluchten zijn niet nodig. Die verbeter ik:
Doen is het woord. Excuses zijn uitvluchten.
Daar ga ik bewust mee omgaan. Herkennen, laten zijn wat ze zijn en verder gaan op de ingeslagen weg.
-Bewust zijn
-Goed luisteren naar wat er gezegd wordt
-Tekens en synchroniciteiten herkennen. Ze aannemen om op te acteren. Dat heb ik altijd te weinig gedaan.
Doorzetten!
Mijn weg is mijn weg. Mijn weg mag er zijn. Mijn weg mag bestaan. Mijn weg is goed.
Voelen wat bovenstaande gevoelsmatig met me doet, is stimulerend.
Volhouden!
Ik kan het.
15 mei 2017 (overtoon mens)
2x laat gaan slapen, maakt dat ik smiddags ga rusten. Savonds weer laat. De band met Reinaert is heel speciaal. Dat heb ik nog niet met een cavia zo gehad. Ik ben er zorgzaam voor, in voorbereiding op zijn operatie voor dinsdag.
16 mei 2017 (ritmische hemelwandelaar)
Je zou gerust het een spiegeldag kunnen noemen. Dis het niet, wel familie ervan. Leergesprekken voor Amaya met ik als gespreksleider. Reinaert geholpen en weer thuis. Leven in de brouwerij. Het is er eentje. De hemelwandelaar zat in koken en in het onderzoeken van intenties achtergedragingen.
17 mei 2017 (resonante Tovenaar)
Voor de workshop de profielen gemaakt. Onderwijl nieuwe ideeën op gedaan. Met automatisch schrift aan de gang geweest. Was nog wat vroeg. Laat slapen zorgt voor lager energiepeil. Reinaert mag terug de kooi in. Heeft met Bles lekker bij de Baas gezeten.
18 mei 2017 (galactische adelaar)
Hunter Thompson uitgelezen. Een simpele proef vertelt dat ik veel moeite heb met loslaten. Dat belemmert ook mijn proces en mijn groei op sommige stukken. Fluus was de cavia van dienst vanavond.
16 mei 2017 -> 18 mei 2017
Waar ik meende dat ik ging schrijven, eergisteren, gebeurde er niks, of iets anders.
Op weg naar het begin van de nieuwe Tzolkinronde. Op weg naar een periode waarin ik het uitstellen achter me laat en daadwerkelijk doorzet. In feite mag ik nu nog uitstelgedrag vertonen, maar ik merk dat het niet meer goed voelt. Aan de andere kant, voel ik dat ik zoek naar houvast. Naar middelen, die het versterken, het ‘doen’-concept.
Het op weg gaan is belangrijker dan het hoe. Dat zal zich openbaren gaandeweg.
Het was me al vaker opgevallen, maar nu begint het me tegen te steken. Elke keer wanneer ik manifesteer, ga manifesteren, tegen manifesteren aanzit of soms nog maar van plan ben om iets te ondernemen in de richting van manifestatie, dat ik dan beweeg naar onbalans. Naar een hyperventilatie of heviger naarmate ik steviger actie onderneem. Tot nu toe liet ik me er door afschrikken en door weerhouden om door te zetten. Met mijn plan om vanaf 24 mei te gaan doorzetten, zal ik ook door die barrière heen gaan. Uiteindelijk, ben ik achter gekomen, is het eigenlijk een tegenwerking om mij te weerhouden van manifestatie, te weerhouden van zelfontwikkeling en van groei. Daar is de hele epilepsie geschiedenis eigenlijk ook om begonnen. In plaats van te gaan ontwikkelen, laat ik mij terug duwen in een hokje waarin geen ruimte is voor ontwikkeling om als mens te groeien.
Inmiddels ben ik dat al een heel stuk aan het oplossen, maar dit manifestatiegedeelte wil nog niet helemaal lukken. Gelukkig werk ik ook daar naartoe en zal het stap voor stap gaan lukken.
- Bewustwording:
Hoe straf is dat?
Ik ben een e-book aan het lezen: (25) tips voor geluk.
Vorige week heb ik de eerste helft doorgewerkt en aantekeningen gemaakt. Eigenlijk niets nieuws gelezen, maar nu pakte het en kon ik er ets mee aanvangen.
De andere helft heb ik al eens doorgesnuffeld zonder er diep op in te gaan.
Bij het gedeelte: het losweken van het ego is het eerste punt wat ik tegenkom: loslaten.
In het boekje wordt gevraagd om een pen op te pakken en deze bewust los te laten zodat hij valt. Op de een of andere manier krijg ik het niet voor elkaar of weigert mijn hele wezen gewoonweg om de pen los te laten. Op het moment dat ik bemerk dat ik weiger los te laten, besef ik dat loslaten voor mij van belang is, als ik de flow, het tempo, de gang in mijn ontwikkelingsproces wil houden.
Het lukt me niet. Heel mijn lijf sputtert tegen. Het zet zich schrap zoals Aaron zich kan schrap zetten als hij een interessant geurtje tegenkomt midden op straat onder de wandeling.
Na een keer of 5 proberen, lukt het me om los te laten. Dat genereert een apart gevoel. Ik heb het idee, dat als ik dit een aantal keren bewust blijf herhalen, dat ik dan een blokkade kan losweken.
Gesprek met ons thuis was niet geweldig of uitzonderlijk onprettig, maar ik heb er niets mee gewonnen. Maar is het per se nodig om iets te winnen. Moet het iets opleveren? Volgens mij is dat niet de juiste instelling. Die gedachte komt altijd maar naderhand. In het moment zelf heb ik er geen last van.
Waarschijnlijk ben ik wel te braaf geweest. Maar niet noemenswaardig te veel of zodanig dat het mijn proces schaadt.
19 mei 2017 (solaire krijger)
Er zijn weinig mensen die hun principes naleven. Ik wil een voorbeeld zijn zonder te bekeren.
Maar is coachen de weg of zoek ik het te laag en mag mijn lat veel hoger liggen? Dat bracht Amaya even binnen. Nadenken na invoelen.
20 mei 2017 (planetaire aarde)
Inzicht vandaag. Er klopt iets niet. Wat Amaya gisteren binnen bracht, zindert nog naar. Er is iets wat mij tegenhoudt te doen, te manifesteren op mijn eigen niveau. DE tegenwerking is niet hier te vinden. Ik heb mezelf gans uitgepluisd maar ik zie het niet. Amaya gaat mij op weg zetten. Wat rust genomen en sinds lang uitgebreid gekookt. Met matig resultaat. Maar met plezier gemaakt.
De tijd van procrastinatie is soon to be over. Na vandaag nog 3. De methode van een datum neerzetten werkt wel voor mij. Ben ik op een afdwalend pad? Amaya bracht gisteren iets op. Full-blown coach praktijk zijn, is eigenlijk, zoals zij dat ziet, way beneden mijn niveau. Zij ziet mij veel meer op hoger niveau met de Mayakalender bezig gaan dan als coach. Zie ik mezelf nog niet op mijn ware grootte? Ben ik bang voor mijn eigen grootsheid? Durf ik daarom slecht los te laten? Want op een bepaald level geloof ik dat ze een waar punt heeft. Ik geloof dat ik mezelf te kort doe. Ik blijf liever veilig in het bekende, maar onvervullende gebied. Ik laat anderen geloven dat alles mogelijk is, niks is te gek. Maar dat geldt niet voor mij.
Het klassieke voorbeeld van het bij een ander wel willen en kunnen zien, maar het voor mezelf niet kunnen, of willen en kunnen accepteren dat het ook voor mij geldt. Dat ik goed genoeg ben. Dat ik het waard ben. Dat ik nog niet helemaal doorgedrongen ben van het feit dat ik zo mag zijn, betekent dat ik er nog niet helemaal ben. Waarom is het een ander mens wel gegund? Maar gun ik het mezelf niet? Ben ik niet overtuigd van mijn eigen kwaliteiten? Meet ik mijn kwaliteiten af aan wat ik ‘gepresteerd’ heb? Daarmee ga ik tegen mijn principe in, wat ik wel aan anderen voorhoud.
De weg is belangrijker dan het resultaat.
Ik bewandel het verkeerde pad. Ik ben er nog niet van overtuigd dat ik het ook waard ben.
Ik zie mezelf nog niet op ware grootte. Ik zie het nog niet en kan het daarom mezelf niet toestaan. Verwacht maar dat het al langer aanwezig was en for everyone to see.
En dat ik me laten aanleunen heb dat het niet zo is.
Omdat ik het zelf niet geloof, bestaat het niet voor mij. En dan acteer ik ook niet op het passende niveau voor mezelf.
Loslaten van beelden over wie, wat en hoe ik ben en de waarheid achter de illusie willen zien. Dat wordt een speerpunt.
Iets beter omschreven is dat het uitgangspunt voor mijn groei, de komende maanden.
Amaya heeft niet het idee dat ik bang ben te manifesteren. Laksheid, ja. Dat ga ik vanaf 24 mei aanpakken.
Amaya heeft dus heel wat binnengebracht. Stof tot contempleren. Dit kan ik blijkbaar niet anders verwerken dan slapend, dromend, sluimerend. Het kost nogal energie. Nog 3 dagen gelegenheid tot procrastinatie, daarna ga ik daar anders mee om. Moeilijk woord procrastinatie.
Dit opschrijfboekje is ver aan zijn eind. Het hangt nog voor 2, 3 centimeter vast aan de kaft en nog een 20 blaadjes te gaan. Voor schrijven geldt ook de procrastinatie optie. Nog 3 dagen en dan ga ik anders om met het vooruitschuiven van schrijven en ga ik het juist doen als ik het wil vooruitschuiven. Het is net als stoppen met roken. Dat lukte ook, Dit precies zo.
21 mei 2017 (spectrale spiegel)
Ik heb even veel rust nodig om te kunnen tijd nemen om te reflecteren en contempleren. Overdag eet ik amper, dat haal ik dan savonds in. Met de uitkomst dat ik geen stap meer kan zetten van de ontbrekende energie.
Die energie is allemaal nodig voor het verteren van het voer. Dus ga ik rusten met muziek op de achtergrond. De laatste dagen bijna alles jaren 80 muziek en nu vanavond Jazz. Het gevolg van een dwangmatig idee dat ik toch wel alles wat ik aan muziek heb tenminste 1x gehoord moet hebben. In maart ben ik begonnen met ik geloof 9000 en nu zit ik net iets onder de 6000. Niet helemaal eerlijk, want veel van de 9000 heb ik ooit wel gehoord, maar dat was voor juli 2010, toen de iMac in gebruik werd genomen. Maar er zijn er ook genoeg die ik inderdaad nog nooit heb gedraaid. De nieuwe muziek van na 2010. Tot nog toe voelt het nog prettig en zonder dwang. Ik ben me wel bewust dat het geen verplichting is. Dat kan het wel gemakkelijk worden, als ik niet oppas.
22 mei 2017 (kristallen storm)
Zoals mezelf beloofd, gedaan wat ik wilde doen. De plantjes hebben te verduren van de zon. Goed water geven is nodig. Toch ook weer tijd voior rust nemen. Veel geleerd over historie van Maya en aanverwanten.
Ik zit vast. Ik loop vast op het intentiestuk. Ik ben op het punt waar ik niet meer weet. Loslaten dan -> nog 1 dag.
Ja, een dag later voelt het nog altijd goed. Buiten dat, loop ik vast. Wat is nu mijn pad? Zie ik mezelf als een dwerg, terwijl ik niet besef dat ik een ‘giant’ ben? Een genius giant, die ervan overtuigd is, dat hij net zo groot of klein is dan een ander. Het is anders. Er komt een moment waarop ik niet anders kan dan zeggen: “dit ben ik, deal with it.”
Vandaar het loslaat aha-erlebnis gevoel, het vastlopen, het stoppen met uitstellen en uitvluchten verzinnen. In plaats daarvan:
Gaan! Doen! Aanpakken!
23 mei 2017 (kosmische zon)
Een mooie workshopdag. Veel geleerd en genoten. Afsluiting van de Tzolkinronde. Op de scheiding van…
Reactie plaatsen
Reacties