Stel dat ik nu een (grote) doos zou mogen vullen met datgene wat aan degene die deze over een x aantal jaar openmaakt laat zien wie AldezAldez was en wat hem maakte tot wie hij was. Ik ga een Tijdcapsule vullen, met spullen die in de toekomst herinneren aan wie ik ben geweest.
En dit is dus weer een onderwerp waar ik lang over doe. Het duurt lang voor ik goed weet wat k in die tijdcapsule zou steken. Het valt moeilijk om een schifting te maken. Ik kies het een, maar laat iets anders interessant erbuiten. Het is niet dat die ervaring, dat item, dan minder waardevol of interessant is. Toch valt dat mij dan zwaar.
Wat doe ik allemaal in die doos. Welke spullen representeren wie AldezAldez was, wat hij deed, waar hij voor stond en in welke tijd hij leefde?
Ik zal er een en ander aan foto’s in doen. Foto’s van toen ik nog klein, jong en schijnbaar ongeschonden was. Een zwartwit foto waar ik in een wandelwagen lig en een kleurenfoto van mij waar ik op een bed lig en schattig naar de camera kijk. Deze foto’s representeren gelijk mijn innerlijk kind. Een cassettebandje waarop ik te horen ben hoe ik uit Pietje Puk voorlees, vind ik ook zeer wel geschikt.
Speciale dagen uit mijn leven tot nu toe, die worden vertegenwoordigd door sprekende items. De allereerste ontmoeting met Amaya, zou het best gerepresenteerd worden door een gevoel van herkenning. Een tastbaar voorwerp zou ik niet zo gauw weten. Een geldkist en een telefoon vertegenwoordigen de leukste banen die ik heb gehad.
Er vanuitgaande dat ik het allemaal nog zou weten te vinden, zou een voetbalboek waaruit ik mezelf voorlas, en de blauwgele multomap waarin ik de voetbalcompetities uitschreef ideaal zijn om te laten zien wat ik graag deed. En nu ik daar toch mee bezig ben, zou een willekeurig dagboek onmisbaar zijn om te laten zien wat er in mij omgaat. Evenals een verhaal en een gedicht. Zonder mankeren zou Teddybeer in de tijdcapsule meegaan. Hij zou gezelschap krijgen van Gregorious, MoD, Mildred, Koala en ook van de Monchichi, die Amaya mij laatst cadeau deed. Jawel, een van de weinige, zo niet het enige item, dat in mij een gevoel van jaloezie losmaakte (zie een vorige aflevering). Amaya wist er ergens nog een op te scharrelen. Dat was een heel emotioneel moment, om deze te ontvangen. Een paar weken later snapte ik waarom dit Japanse knuffelaapje mij 40 jaar zo aansprak. Ik had aangevoeld, zonder woorden te kunnen geven, dat deze energetisch heel belangrijk voor mij was. Maar dat niet geheel terzijde.
De mensen die mij het meest hebben beïnvloed, positief of negatief even daar gelaten, staan vermeld in het dagboek. Ook de dieren die in huize AldezAldez van grote importantie waren worden op de een of andere manier vertegenwoordigd.
Zal ik belangrijke wereldgebeurtenissen laten vertegenwoordigen in de tijdcapsule? Nee, dat doe ik niet. Dat past niet bij me. Ik hou het liever dicht bij mezelf. Zonder mijn eerste zelfgekozen en zelf gekochte cassettebandje en CD en mijn favoriete boek zou de tijd capsule zich niet sluiten. Het lijkt me vanzelfsprekend dat spullen die mijn passies vertegenwoordigen ook aanwezig zijn. Zal ik mijn externe harde schijf in de tijd capsule stoppen met daarop al mijn foto’s en bijeen verzamelde muziek? Dat doe ik. Het lijkt me dat een recept voor mijn signatuur lievelingsgerecht er ook in hoort. Onderwijl ik dit aan het schrijven ben, speelt ‘toevallig’ het liedje ‘Off beat’ van June Christy. Het is geweldig dat als de tijd capsule wordt geopend dat dit liedje dan te horen is. De tekst van het liedje is zo treffend.
Afbeeldingen van mijn favoriete schilderijen van Magritte, Dali, Willink en Modigliani, zou ik er ook graag in zien. Nu ik er zo over aan het filosoferen ben, zou ik ervoor willen zorgen dat alles wat in de tijdcapsule te zien, horen en ruiken is, een gevoel dient op te roepen dat onmiskenbaar AldezAldez weerspiegelt.
Reactie plaatsen
Reacties