Week 50: Dankbaarheid

Deze week de voorlaatste aflevering. Ik merk dat de opzet van dit jaar schrijven, inmiddels zijn initiële doel wel heeft bereikt. Verwerking van trauma dat niet helemaal geheeld kon worden met therapie, coaching, systeemopstellingen, etc. Ik voel in mezelf dat de bron waaruit ik put voor deze stukken inmiddels een heel eind is opgedroogd. Na dit stuk over dankbaarheid nog een plus nog een afsluiter, dus het valt goed mee. Waarschijnlijk zullen het geen grote lappen tekst meer gaan worden. Maar ja, je weet maar nooit natuurlijk.

Dankbaarheid, dus. Van mijn tweede ziekenhuisperiode weet ik nog, dat ik na die 10 uur duiveluitdrijving, de kuisvrouw zag die bezig wat met dweilen. Ze was een liedje aan het zingen. Dat vond ik zo mooi. Ik strekte mijn hand uit en zij kneep er even in. Daar was ik heel dankbaar voor. Die twee ziekenhuisperiodes hebben mijn ogen geopend voor de omgeving waarin ik leef, voor de planten, de bomen, de dieren, de mensen die erin leven. Ik zag de wereld ineens met andere ogen en was daar bijzonder dankbaar voor. Dat was een grote aanjager voor een spoedig herstel: Het contact met de natuur, wat ik veel dieper voelde dan eerst. Het hield me nieuwsgierig, het hield me alert. Er was nog zoveel moois te ontdekken.

Een jaar of wat geleden ontdekte ik dat er elementalen bestonden. Elfjes enz. Kabouters horen daar ook onder. Ik had al een tijdje een gevoel dat ze aanwezig waren in mijn omgeving. Er wordt vaak gekscherend gezegd dat ‘de kabouters het wel gedaan zullen hebben’. Dat bleek voor mij nog waar te zijn ook. Spullen die van plaats veranderden, of ineens een verdieping lager in de boekenkast lagen. Ik ging mij toen eens wat meer verdiepen in kabouters en waar zij voor staan en graag doen. Ik las dat je de kabouters het grootste plezier deed, als je je dankbaarheid toonde, door in je tuin een speciaal plekje voor hen te creëren. Ik kook graag en vond het dus wel leuk om te weten te komen wat de kabouters graag lusten. Ze schijnen verzot te zijn op erwtenpuree.

Ik ben een plaatsje in gaan richten in de kruidentuin, speciaal voor de kabouters. Om mijn dankbaarheid te tonen, dat ze in mijn leven waren gekomen. Bij Dille en Kamille vond ik een mini tafeltje op kabouterformaat en ze hadden er ook bestek, servies etc. in dat formaat. Ik richtte het plaatsje netjes in, legde alles mooi neer. Ik kon het niet laten om een erwtenpuree te maken. Ik was benieuwd of ze het lekker zouden vinden. Ik bracht het ‘s avonds in een bakje naar de tuin sprak mijn dank uit dat ze in mijn leven waren verschenen en offerde het aan de kabouters. Ik ging slapen en in de ochtend haalde ik het bakje weer op. Ik verwachtte een vol bakje erwtenpuree. Mijn verbazing was groot toen ik zag dat het bakje leeg en brandschoon op het tafeltje stond. Van de erwtenpuree was niets meer te zien. Het bakje stond mooi rechtop, was niet omgevallen of iets dergelijks. Een vogel of een ander beestje kon het niet zijn geweest.  Ik voelde mij heel gelukkig toen, kan ik me nog heugen. Een paar weken later was er iemand bij ons op bezoek en zij bevestigde ongevraagd, dat er elementalen bij mij waren. Fijn zo’n bevestiging. Ik merkte dat zo bewust bezig zijn met dankbaarheid tonen, ervoor zorgde dat ik heel goed in het moment kon blijven.

Ik vond het moeilijk om dankbaar te zijn, toen ik plotseling ‘toevallig’ uitvond dat wij, Amaya en ik, zijn opgegroeid in disfunctionele gezinnen in plaats van perfecte modelgezinnen. De schellen vielen van mijn ogen. Ik werd eerst heel boos, toen verontwaardigd (dat ik het niet eerder had ontdekt) en daarna enorm verdrietig. Pas toen kon ik dankbaar zijn dat die kennis via een Amerikaanse psychotherapeut ‘toevallig’ op YouTube voorbijkwam toen ik het nodig had. Wij hebben stappen ondernomen en daarna heb ik hem een lange email gestuurd, waarin ik hem heb bedankt, dat hij zijn kennis wilde delen. Dat wij er veel baat bij hebben gehad en zijn advies in praktijk hebben gebracht. Wij zijn hem bovendien dankbaar dat hij ons erop heeft gewezen dat wij dat gedrag deels overgenomen hebben van onze ouders. Nog regelmatig wijzen wij elkaar op dat gedrag, al gebeurt dat steeds minder vaak.

Had ik wat eerder dankbaarheid kunnen vinden, dan had ik mijzelf een hoop onrust, ongemak en zelfverwijten kunnen besparen. Dan had ik sneller ingezien wat een groot cadeau het was en hoeveel baat wij erbij hebben.

Als ik er zo mijn gedacht eens over laat gaan, dan ben ik eigenlijk iedereen en alles dankbaar in mijn leven. De mensen, hun gedrag, de gebeurtenissen, hoogte- en dieptepunten, hebben mij gemaakt tot wie ik nu ben. Ja, ik zit mezelf nog geregeld in de weg met mijn eigen idealisme, met mijn snelwerkende hersens die uitdaging blijven zoeken en het maar een enkele keer vinden, ik ben niet perfect. Toch is het goed zo. Alles en iedereen die ik ben tegengekomen en wat ik heb meegemaakt onderweg, tot nu toe, hebben mij geholpen om mezelf, de ‘ever evolving’ beste versie van mezelf, te vinden. Ja, ook al zit het mij vaak in de weg, ik ben heel dankbaar voor mijn hang naar perfectionisme en mijn idealisme (die ergens met elkaar verwezen zijn). Ze maken mij wie ik ben.  En daar ben ik blij om en ben ik trots op.