Week 52: Epiloog

En zo ben ik aan het einde van een jaar schrijven gekomen. Het jaar schrijven liep van september 2021 tot september 2022. Deze 52 onderwerpen zijn gebaseerd op de cursus ‘year of writing’ van dailyom.com.

Inmiddels ben ik dus eigenlijk al een paar maanden klaar. Wat begon als ’leuk, een jaar schrijven over allemaal verschillende onderwerpen’, werd gaandeweg het jaar wat meer dan dat. Ik las op een gegeven het een en ander nog eens na, om wat te wijzigen en/of toe te voegen voor publicatie hier en voelde in mezelf dat ik ongemerkt precies met traumaverwerking begonnen was. Ik voelde mij er goed bij en ben vervolgens het jaar schrijven daarvoor gaan gebruiken. Ik begon bewust mijn opvoeding, mijn gedrag en wat daar mee te maken heeft onder de loep te nemen. Ik besefte in de loop van dit jaar pas goed wat de opvoeding die ik heb ondergaan voor invloed heeft gehad op mijn gedrag, op wie ik geworden ben.
Ik heb tijdens het schrijven bewust niet veel gelet op zinsbouw, interpunctie enzovoorts. De inhoud vond ik belangrijker dan het uiterlijk. Met mijn hang naar perfectionisme zou ik mij meer concentreren op hoe ik het woord of de zin of alinea zo mooi mogelijk kon maken, dan op wat ik echt wil zeggen. Had ik het eerste gedaan, was ik nu misschien met het vierde stuk bezig, in plaats van met de epiloog.
Dat heeft het jaar schrijven me gebracht: loslaten van trauma, bewustwording van wat ik heb meegemaakt en hoe ik als mens, niet alleen het afgelopen jaar, maar de laatste jaren tout court, gegroeid ben.
Ik ben veel beter gaan beseffen, dat mijn ouders hun best gedaan hebben. Ze konden niet beter doen, dan naar hun vermogen handelen, alle omstandigheden in acht genomen. Ik heb hen vergeven. Dat was moeilijk, eerlijk is eerlijk. Toch is het me gelukt.
Na het jaar schrijven ben ik langs allerlei kanten nog veel meer te weten gekomen. Met die informatie krijgt hun gedrag en beweegredenen een bredere context. Omdat ik ze heb vergeven, heb ik voor mezelf de ruimte en gelegenheid gecreëerd om die context te willen zien en onderkennen. Dat komt precies op tijd, nu ze ouder aan het worden zijn, met al wat daar bij komt kijken.
Ik ben nu wie ik op dit moment ben. Ik heb het karakter van moeder, dat weer lijkt op dat van haar vader, mijn opa. Dat hoef ik niet te ontkennen. Dat is gewoon zo. Ik ben de eerste van dit rijtje die zich in de loop van het leven wat meer naar binnen heeft gericht. Ik ben bezig de weg te bewandelen van 'gemaakt extravert' zijn, zodat ik niet met mezelf hoef te dealen, naar meer introvert, zodat ik juist leer mezelf te kennen en om meer uit het hoofd, waar de negatieve gedachten heersten, naar uit het hart te leven. Ik koos voor het motto ‘moeilijk gaat ook’ en heb het ‘the hard way’ geleerd. Na Munay ki, 2 ziekenhuisopnames, Nusta Karpay, en inmiddels een derde ziekenhuisopname (hierover zal ik in een apart item, buiten het jaar schrijven om, nog vertellen) ben ik zodanig gegroeid naar uit het hart te leven, dat ik enorm verzacht ben. Ik ben zachter voor mens en dier in mijn omgeving en ja zelfs zachter voor mezelf geworden, kortom een prettiger mens. Zoals Amaya het voor zich gezien had bijna 20 jaar geleden. Het was het wachten waard.

P.S.

Epi loog niet, hij sprak vanuit zijn eigen beleving, zijn eigen waarheid. Dat heeft hij ontdekt dit afgelopen jaar. Dat ook zijn waarheid mag bestaan. Dat zijn waarheid, zijn beleving evenveel bestaansrecht heeft, als de waarheid, de beleving van iemand anders.