Het volgende streepje op de tijdlijn van mijn persoonlijke muziekhistorie staat op januari 1984.
Op de tweede nieuwjaarsdag koop ik van mijn nieuwjaarspré mijn eerste officiele cassettebandje. Het is No Parlez van Paul Young. Ik weet me nog te herinneren dat ik gek was van
Love of the Common People. De clip vond ik prachtig. Ook Come Back and stay vond ik heel mooi. Het is daarom dat ik het bandje kocht. Je kunt het slechter treffen met je eerste gekochte album.
Om nou te zeggen dat het hek van de dam is, nadat ik Paul Young heb gekocht....Nee.
Mijn verjaardag, rapportgeld, Kerstmis, Sinterklaas, kermispré. Dat worden gelegenheden waar ik mijn collectie een begin laat maken. Een echt gerichte smaak heb ik niet.
An Innocent Man van Billy Joel, Shakin' Stevens - the Bop won't stop, mijn god, ik schaam me nu diep, Jimmy Cliff met The Power & the Glory, en Seven And The Ragged Tiger van Duran Duran zijn de volgende vier.
Niet echt consistent, kun je wel zeggen.
Echter in juli 1984, het volgende streepje op de tijdlijn, ontdek ik op de toonbank van de platenzaak het gedrukte exemplaar van de Top 40. Met nog wel 5 extra hitlijsten. Tip, Album, Dance, Verzamelalbum, Nederlandstalig.
Op 7 juli haal ik mijn eerste, vanaf de 21e haal ik de Top 40, 8 jaar lang trouw iedere woensdag. Ik spel hem uit van voor naar achter. Tien jaar later blijkt hoe grondig ik hem toen heb uitgespeld.
Een vriend van mijn broertje, 'Van Put', is net als ik een statistieken-verslaafde. Mijn broertje wilde wel eens weten wie de grootste nerd is, neemt op ons beider verzoek de mappen top 40s ter hand en noemt willekeurig een top 40 hit tussen 1984 en 1992 en wij moeten aangeven hoe hoog de notering was en hoeveel weken hij in de lijst stond. We blijken het allebei allemaal op de kop af te weten. Het had gerust een 'wedden dat' item kunnen zijn.
Maar goed, ik dwaal af.
Met de top 40 daar, als houvast, word mijn muzikale wereld breder. Ik begin muziek op te nemen van de top 40, vervloekend dat ik pas om 1530 uur kom binnenvallen van school. En het voor mij een top 34 is.
Ik begin een bepaalde sympathie aan te leggen voor Nik Kershaw. Zijn debuutalbum Human Racing koop ik in de zomer van 1984, helemaal uit mijn dak gaand van zijn hit van dat moment I Won't Let the Sun Go Down on Me (hoogste notering: 6; 9 weken). Mijn idolatie gaat zover dat ik er de playbackshow van de voetbalvereniging mee win, met dat liedje.
Met een groepje doen we op de braderie Duran Duran met The Reflex worden we 3e.
Om kort te gaan, ik ben fan van Nik Kershaw, want ook zijn tweede album 'The Riddle' koop ik.
En zo modder ik aan tot zomer 1985.
Born in the U.S.A.van Bruce Springsteen komt in huis, evenals een album waar ik in het begin heel erg aan moest wennen, maar die daarna mijn hart gestolen heeft: Little Creatures van Talking Heads.
Net als de cassette van Duran Duran was die van Talking Heads geel. Dat betekende dat ze van EMI waren. En deze hadden zowel aan het begin als aan het eind van de cassette een bliepje.
Maar dat is niet waar het om gaat.
Met The River van Bruce Springsteen haal ik mijn eerste klassieker binnen.
Op naar de brugklas en de middelbare school.
Reactie plaatsen
Reacties