Of ik mezelf wel eens op een niet zo geweldige manier heb laten zien? Ja, dat gebeurt mij nogal eens. Hoe dat komt? Dat komt omdat ik me nooit heb beseft wat voor een impact de omgeving op mij heeft, energetisch gezien. Ik heb me tot voor kort niet beseft hoe een open energetisch profiel ik heb. Dat wil zeggen, dat ik wanneer ik mij niet bewust ben, enorm kan beïnvloed worden door mijn omgeving. Om dat te kunnen ondervangen, is het belangrijk om te weten hoe ikzelf energetisch in elkaar zit en hoe dat aanvoelt. Dat heb ik tot voor kort niet geweten. Nu ik dat wel weet, lukt het me steeds vaker om niet gevangen te worden door de energie van een omgeving of een groep mensen. Het lukt me steeds beter om dicht bij mezelf te blijven. Niet in gedrag te vervallen, wat niet bij mij past. Onbewust daarvan, dreef ik vroeger mee op de energie die heerste in een groep, op de energie van vrienden, waardoor ik op dat moment vond dat ik die of die mening had, totdat ik thuis kwam en er niet meer zo zeker van was, nu ik zonder beïnvloeding mijn idee vormde. Dat is mij heel vaak gebeurd. Nu ik het weet gebeurt het me nog wel eens. Al weet ik steeds vaker in het moment zelf al, dat ik mij laat beïnvloeden door een groep of een ruimtesfeer en kan ik het dus loslaten.
Degene die mij zou spelen in een film over mijn leven, zou goed moeten zijn in het neerzetten van een persoon, met verschillende kanten. Iemand die zich meer onbewust dan bewust, steeds weer anders presenteert. De binnenwereld correspondeert vaker niet dan wel met de buitenwereld. Hoe ik eigenlijk ben, komt niet zo gemakkelijk tot uiting. Wanneer in de film de nadruk zou liggen vooral op de buitenkant, dan zou de film een eenzijdig en gemakkelijk een verkeerd en onvolledig beeld van mij laten zien. Om goed te zijn, zou de film dan vooral de nadruk moeten leggen over wat er van binnen in mijn denkwereld zich zou afspelen.
Maar goed, aan de andere kant is het wel zo, dat verschillende mensen een ander deel van mij zullen zien. De film zal dus voor de meesten een beeld van mij opleveren wat zij nooit hebben gezien.
Wie zou mij het best kunnen portretteren. Ik zou gaan voor Jim Carey, op basis van zijn vertolking van Andy Kaufman in Man on the Moon.
(Ver)oordelen is een schaduwzijde van mij. Daar ben ik wel mee bekend. Een voorbeeld opduikelen zou dus geen probleem moeten zijn. Ik haal maar gelijk iets aan, waar ik al een tijdje mee aan het stoeien ben. Ik snap dan bijvoorbeeld niet, waarom mensen nog tv kijken, als je weet dat televisie gebruikt wordt om de mensen te programmeren, te hypnotiseren, in slaap te sussen. Vooral als ik dan zelf heb aangegeven, dit doe ik om die en die reden. Dan kan ik het niet snappen, dat mensen ook na mijn uitleg, nog gewoon verder gaan met tv kijken. Ook en vooral als ze dus weet hebben dat tv leugens verkoopt en valse informatie verstrekt. Ik kijk toch ook geen tv? Heel raar eigenlijk. Ik wil eigenlijk dat de mensen niet slaafs naar de tv blijven kijken, maar tegelijkertijd willen dat ze ‘slaafs’ volgen wat ik ze vertel. Waarom is dat zo? Ik ben vroeger zo gedwongen geweest om te doen wat mijn ouders deden, want zo hoorde het. En er mocht vooral niet geweten zijn, dat er tweespalt was in de familie. Er moest 1 mening uitgedragen worden. Meestal, zeg maar gerust nooit, was dat dus niet mijn mening of overtuiging. Met een kluitje het riet in worden gestuurd, met de uitspraak, dat later als ik groot ben, dat er dan wel geluisterd zou worden en ik dan mijn eigen mening mocht hebben. In de praktijk kwam daar dus niks van terecht. Mijn mening werd en wordt alsnog niet gehoord. Ouders kunnen misschien kinderen afdwingen om te luisteren en dezelfde mening te uiten. Als volwassene bleken andere mensen niet automatisch mijn mening over te nemen omdat ik het beter wist. Zeker niet als de mening niet overeenkwam met de mainstream mening. En mijn pech, in dat opzicht tenminste, is altijd geweest, dat mijn mening nooit mainstream is geweest en dat nooit zal worden. Toch denk ik nog steeds: “Waarom doen ze dat toch nog steeds? Ik doe dat toch ook niet?” En dat laatste is precies wat er bij ons thuis vaak werd gezegd: Waarom doe je dit? Dat doen wij toch ook niet?
Ik zou beter moeten weten, maar in tijden van niet lekker in het vel, is dat precies wat ik van de anderen denk: Ik doe dat toch ook niet?
Het is en blijft gemakkelijker om met de stroom mee te gaan en te doen wat anderen ook doen. Dat is veilig. Staan voor je eigen mening, die afwijkend is van de mainstream, is niet veilig, want je steekt je kop boven het maaiveld. Dat is wat de meesten niet willen. Zo is het best te begrijpen dat de ander niet mijn mening overneemt of begint na te leven, als dat betekent dat ze buiten de kudde vallen.
Eigenlijk gaat het hier niet om of mijn mening/visie beter is dan die van een ander. Iedereen beleeft de wereld op zijn eigen manier. Op het ene niveau van kijken klopt een visie, maar op een ander niveau klopt het niet meer.
Dat is wat velen over het hoofd zien. En ikzelf soms ook. Ik heb het verfoeit dat ik moest conformeren aan een mening die voor mijn gevoel niet klopte, en nu zou ik graag zien dat een ander het wel doet naar mijn mening. Dat is een stuk trauma dat ik wil vereffenen met genoegdoening en rechtvaardiging. Helaas zit de wereld zo meestal niet in elkaar.
Ik ben gestopt met mijn mening op social media te schrijven, mede daarom. Ik gebruikte social media om mijzelf te uiten. Iedereen doet dat, dus dan mag ik het ook. Ik vergat alleen, dat wat ik wilde zeggen, helemaal niet in het straatje lag van wat anderen wilden weten of lezen. En waar anderen met te vertellen wat ze hadden gekookt, tientallen duimpjes scoorden, daar scoorde ik nul met mijn filosofische uiteenzetting over het een of ander. Maar zette ik een foto op mijn tijdlijn van de hond of cavia’s, dan waren de duimpjes niet te tellen. Daar ben ik dus op afgeknapt.
Mensen zien mijn intenties dus niet zoals ik ze bedoel. Waarom? Omdat ik het bekijk vanuit een ander, diepgaander perspectief dan de meesten. En diepgaand is niet wat de meeste mensen willen. Zij willen zo oppervlakkig mogelijk. Het leven is al zwaar genoeg.
Voor mij is in principe iedereen interessant. Belangrijk voor mij is zijn karakter of haar kijk op de wereld. Het gaat niet om wat je doet, maar om wie je bent, en wat maakt dat je bent zoals je bent.
Waar ik trots op ben, wat mezelf betreft. Ik kan het kind in iemand naar boven halen. Ik heb humor en ben naar anderen toe heel geduldig en vriendelijk en begripvol. Ik kan heel goed overweg met zowel rijk als arm, begaafd of niet begaafd. Mens en dier gelijk. Ik ben ook trots dat ik steeds beter mijn emoties en gevoelens kan uiten. Dat kon ik vroeger niet, want ik wist niet eens goed wat voelen was, vanwege de medicijnen die ik kreeg om mijn emoties af te vlakken. Die medicijnen nam ik, maar dat zou niet nodig geweest zijn, was er meer aandacht aan mijn welzijn besteed. Er is maar amper gekeken of onderzoek gedaan. Onderzoek naar de dieper liggende oorzaak, om de onderste steen boven te krijgen, in plaats van symptoom bestrijding toe te passen met medicijnen, zodat het niet meer voor kon komen. De onderste steen boven had misschien wat meer tijd en energie gekost maar dan was wel al duidelijk geworden wat ik nu door middel van dit project aan het verwerken ben. Dan had ik geen medicijnen hoeven te slikken om emoties en gevoelens te onderdrukken. Gelukkig ben ik goede coaches en vrienden tegengekomen die mij geholpen hebben om opnieuw kennis te maken met het hele emotionele spectrum. Nu kan ik emoties aardig goed hanteren. Nu weet ik, na een lang traject van zelfonderzoek, dat ik niet zo heel goed angst kan omzetten als het mij hevig overvalt. Dat uit zich op verschillende manieren. Er is alleen maar naar de uiting gekeken van het niet kunnen omzetten. Dat is best slordig, vind ik eerlijk gezegd. Ik ben trots dat ik het op eigen houtje, uit heb weten vogelen en daarom enorm ben gegroeid als mens. Ik kan door mijn verhaal te vertellen anderen die iets soortgelijks hebben meegemaakt tot steun zijn.
Reactie plaatsen
Reacties