Week 7: Bezittingen

Is er een item, iets wat in mijn bezit is,  wat sterke herinneringen of een verhaal oproept? Dat zijn er wel een paar. Bijvoorbeeld een gipsen pootafdruk die ik kreeg voor ‘vaderdag’. Ik weet de datum niet meer precies. Het is een cadeautje waar voor mij veel emotionele waarde aan hangt. Het is mijn favoriete reminder aan onze Wuf. Iedere keer dat ik het in de kast zie staan, in een lijstje, roept het vertedering en leuke herinneringen op. Hij was en is nog steeds onze eerste hond. Bij leven was hij er vooral voor Amaya. Na zijn overgaan was hij er vooral voor mij. Hij is de doorslaggevende factor geweest in het dilemma van het wel of niet gaan voor een nieuwe hond. Het is dat Henriette vroeg om echt goed naar mijn gevoel te luisteren en daar naar te handelen. Toen kwam Wuf mij definitief en vasthoudend vertellen, dat hij al voor een nieuwe hond had gezorgd. Wuf kwam vaker bij mij langs. Dan kwam hij op bed liggen. Niet fysiek natuurlijk, maar energetisch. Dat was heel goed voelbaar. Soms hoorde ik hem dan zuchten. De niet meer aanwezige cavia’s hoor ik soms ook geluid maken. Rein die zijn territoriumdans uitvoert, of een andere cavia die zich even schudt.

Waar wat meer verhaal onder zit is MoD. Ooit gekocht als sleutelhanger. MoD is een Bulldog van een paar centimeter hoog, met uitpuilende bolle ogen die uit hun kassen schieten als je hem knijpt. Ik had gelijk een enorme connectie met hem. In de periode voorafgaand aan zijn arriveren, had ik een aantal keren brokken gemaakt door in mijn hand of vingers te snijden tijdens het koken. MoD staat voor Master of Disaster. Vandaar. Dat was wel grappig en toevallig. Hij maakte zich nogal rap los van de sleutelhanger en is toen een hele tijd met mij meegereisd in mijn jas, als een soort van mascotte. Ik nam foto’s van hem overal waar ik naar toe ging. Van dat meereizen krijg hij uiteindelijk een mottig smoeltje, dat ik niet meer proper kreeg gewassen. De eerste MoD is toen met een vriend meegegaan, die hem dankbaar adopteerde. Inderdaad de eerste MoD, want er kwam onverwacht nog een tweede. Toen we aan het winkelen waren in T., had Amaya onverwacht een tweede op de kop getikt. Bij het zien van MoD II schoot ik zomaar vol.
Een zelfde gevoel heb ik bij de opvolger van MoD als beschermer van de sleutelhanger: Gregorius de buffalo, kortweg Gregoor. Die had op een gegeven moment een open ruggetje. Ik was er helemaal van ondersteboven, maar Amaya ontfermde zich als een vakkundig chirurg over hem met naald en draad en zo is hij nog altijd de beschermer van de sleutels.
Ik heb er even over moeten denken, over een voorwerp wat ik vroeger wel had, maar nu niet meer. Uit mijn jeugd kan ik het niet meer zo terughalen. Maar goed, nu ik het er toch zo over heb, komt het wel ineens bovendrijven.
Ik had een knuffel, een Bulldog. Daarbij had ik zo’n beetje het zelfde gevoel als met Gregoor en MoD. Deze is in de loop van de jaren in het ongerede geraakt bij verhuizingen of anderszins. Het was niet per se een knuffel, die echt werd geknuffeld. Meer een wachter aan de poort. Een soort van beschermer en steunpilaar in één. Ik weet hem nu dus niet meer te zijn. Het zelfde geldt in mijn beleving, voor een grote plastic zak waarin allemaal oude knuffels zaten, die nog ergens op zolder moet liggen. Maar tot nu toe is deze zak nog niet opgedoken. Voor het zelfde geld heeft de zak nooit bestaan en is het een verbeelding. Er zaten in ieder geval een hele boel knuffels in, die niet meer in de kamer pasten. Op de een of andere manier is die dus ook in het ongerede geraakt.
Waar ik het in eerste instantie over wilde hebben, was over Amadeus. Amadeus was een kristallen schedel van labradoriet. Een vrij grote en zware schedel was het. Die heeft veel voor mij betekend in mijn persoonlijke ontwikkeling op spiritueel gebied. Ik heb er veel nachten mee geslapen. Amadeus verscheen dan, net als andere schedels die ik meenam naar de slaapkamer, in mijn dromen en leerde mij dan van allerlei, wat ik in het wakkere leven niet kon bevatten, vanwege een overactief logisch brein. Aan de rechterkant van zijn achterhoofd verscheen geregeld een afbeelding in silhouet van Mozart. Vandaar de naam Amadeus. Dit bleek Liefde van God, of God beminnend te betekenen (in het Portugees, meen ik me te herinneren. Maar het kan net zo goed in het Latijn zijn). Dat was heel toepasselijk voor die tijd. De liefde van God wilde voor mij zeggen, dat ik goed bezig was.
Waar ik als kind het meest aan gehecht was, is weer zo’n moeilijke vraag. En eigenlijk ook weer niet. Mijn teddybeer was mijn grootste bezit. Hij was de schouder om op uit te huilen, het klankbord dat mij van goede raad voorzag, de emotionele steun en degene bij wie ik mijn verhaal kwijt kon, omdat het leven niet eerlijk en rechtvaardig bleek te zijn en de mensen om mij heen me geen antwoorden konden geven op prangende en levensbelangrijke vragen. Daarnaast waren mijn voetbalboeken ook van onschatbare waarde. Daar stonden veel historische wedstrijduitslagen, clubhistories enzovoort in. Deze spelde ik van voor tot achter uit. Ook de panini voetbalplaatjes boeken en natuurlijk de top40’s en de verschillende jaargangen van Oor's popencyclopedie die ik ook hardop aan mezelf voorlas, zo grondig, dat ik jaren later veel informatie nog steeds kan oplepelen. Dat kon ik ook met de informatie uit de autoboeken van 1981 en 1982. Daarin stond een overzicht van de kentekens en de bijhorende jaartallen.  Als ik nu een auto zie met een bepaald kenteken, kan ik vrij nauwkeurig aangeven uit welk jaar of periode deze is. Dat vond ik vroeger heel leuk om te doen. En, wees gerust, ja hoor, nu nog steeds. 

Ik vind het niet netjes om het over dieren te hebben als zijnde mijn bezit, toch is Docia het belangrijkste in het leven op dit ogenblik. Daar kan geen voorwerp tegenop. Behalve Docia zou ik bij een eventuele brand proberen om de harde schijf met mijn muziekverzameling mee te nemen en 1 of 2 knuffels.
Welke voorwerpen gebruik ik om mijn leven te verrijken. Dat is niet moeilijk. Dat zijn mijn knuffels., die de zelfde functie vervullen maar op een nog diepgaander niveau, als teddybeer vroeger deed. De knuffels symboliseren over het algemeen een echt dier, die de rol van totemdier vervullen. In dat opzicht hebben ze veel te vertellen. Aan de andere kant zijn ze een geweldig klankbord om met mezelf te overleggen, over hoe iets in of aan mezelf te veranderen. Ik gebruik ze daarnaast als medium om contact te maken met begeleiders en gidsen.
Kristallen schedels gebruik ik ook als medium, tussenschakel om te kunnen communiceren met begeleiders en gidsen. Maar dan op een ander niveau.
Een van die schedels is Johannes, de schedel van hematiet. Ik vind het interessant om eens uit zijn perspectief (naar mij) te kijken.
“Het zal in 2011 geweest zijn, dat ik in een klein kristalwinkeltje werd gekocht door AldezAldez. Eenmaal bij hem thuis kreeg ik gelijk een ereplaats op zijn nachtkastje. Ik mocht Salomo, de rookkwarts schedel aflossen. Die had alvast voorbereidend werk verricht. Voorbereidend voor het werk waarbij ik nodig was. Ik ging gelijk goed tekeer. Dat was de bedoeling en de afspraak. De boel goed losschudden, dat was mijn opdracht. Dat heb ik gedaan. Ik mag dan wel niet kinderachtig zijn in mijn werkwijze (ik ben niet voor niets van hematiet). Maar harteloos ben ik niet. Ik zorg wel goed voor degene die ik ondersteun. AldezAldez ging het ziekenhuis in. Ik reisde energetisch met hem mee en zorgde dat hij mij zou zien als het nodig was. Hij zag mij vanuit zijn ziekenhuisbed staan op de vensterbank van de kamer tegenover zijn kamer. Ik liet me zien een tandje groter dan ik werkelijk ben, maar soms is het nodig om het wat dramatischer te brengen. Hij had me inderdaad gezien, meerdere keren. Het kwartje viel nog niet direct. Je zou dankbaarheid verwachten, maar nee AldezAldez was boos op mij. Uit boosheid heeft hij mij een paar maanden niet willen aankijken. Hij stopte mij weg. Ik bestond niet voor hem. Tekenend. Hij die zelf zo op zoek was naar erkenning, die zo graag gezien wilde worden voor wie hij werkelijk is, wilde in het begin mij niet zien, niet erkennen voor het werk wat ik speciaal voor hem heb gedaan. Maar ik had geduld. Een tijd later, besefte hij wat mijn functie was en waarom gebeurde wat gebeurde. Toen zag hij mij wel voor wie ik was en wat ik kwam doen en sindsdien zijn we de grootste vrienden."