Wanneer mij gevraagd wordt om aan een relatie te denken, zonder welke mij leven er anders had uitgezien, dan heb ik even tijd nodig om tot antwoord te komen. Maar, zonder Geertje en Antoon had mijn leven er wel degelijk anders uitgezien. Met name en vooral wat zij hebben gedaan op het gebied van traumaverwerking. Door hun 3daagse workshop een aantal keer te volgen, is mij heel veel duidelijk geworden en heb ik de kans aangenomen om een begin te maken met de weg terug naar wie ik in werkelijkheid ben. Zij hebben mij geholpen om het trauma te zien, te voelen en te helen. Zonder hen was ik blijven steken in oud gedrag wat mij niet meer diende, maar wat ik toch volhield omdat ik dat zo gewend was. Ik wist niet beter. Zonder hen zou ik nog in de marge rondgelummeld hebben. Antoon is eigenlijk de eerste, of een van de eersten, die zag wat mijn talent was, is en kon zijn. Hij zag het potentieel en maakte op basis daarvan een belofte en kwam die nog na ook. Dat was al helemaal zoiets. Dat had ik nog nooit meegemaakt. Ik dacht dus: ja toe maar, het zal wel. Maar het nakomen van een belofte gebeurde deze keer wel.
Op een beurs in A. stonden Amaya en ik om onze expertise uit te dragen. Antoon en Geertje hadden mij zo eens af staan kijken en bezig gezien met de consulten die ik gaf op basis van Maya astrologie. Antoon zag potentieel in een samenwerking: het maken van een drum, gecombineerd met het verbinden van de 13 kanten van de drum met de 13 facetten van het levenspad uit de Maya astrologie, op basis van iemand zijn geboortedatum. Hij zag dat het nog geen tijd was, maar als dat het wel zou zijn, dan zou hij contact opnemen. Ik had zoiets van: ja hoor, makkelijk praten op zo’n beurs. Ik moet het nog zien. Inderdaad, er ging tijd en tijd voorbij. Zo’n tijd zelfs, dat ik de hele afspraak allang was vergeten. Toen belde hij opeens, goed en wel 9 maanden later of zo. Bijna een hele Tzolkin kalenderronde verder. Hij herhaalde wat wij had besproken en wat hij had gezegd en gaf aan dat het nu tijd was om te gaan samenwerken. Dat was wel apart, want een goede week daarvoor, had ik in mijzelf een grote verandering waargenomen ten opzichte van een tijd daarvoor. Die nagekomen afspraak leidde tot een mooie samenwerking, waarin we een drietal workshops hebben gedaan. Er ontstond bovendien ook een vriendschap, waarin we samen beurzen hebben gedaan en geregeld bij elkaar over de vloer kwamen. Ergens in die periode adviseerde Antoon mij om hun familieopstellingen workshop te volgen om mijn traumaverwerkingsproces op gang te trekken. Ik had geen betere beslissing kunnen maken dan op die uitnodiging in te gaan. Er kwam op die manier een onbekend talent bovendrijven. Ik bleek een enorm goede resonant te zijn in familieopstellingen. Ik vond het nog leuk ook. Op deze manier leerde ik mezelf kennen op een energetische manier. Ik leerde hoe ik energetisch in elkaar steek, hoe gevoelig ik ben afgesteld en dat dat geregeld tot een overload kon leiden, als ik niet oppaste. Ik werd me zo heel bewust van mijn energetische huishouding.
Mijn beste vriend? Wie was dat? Heb ik die ooit gehad? Wat is dat, een beste vriend? Beste vrienden met iemand worden , was niet zo gemakkelijk. Alleen al op basis van conditionering: ik kreeg heel vaak te horen: hou het zakelijk. Dat heb ik nooit gesnapt. Waarom dat nou werd gezegd. Als er iets is, wat niks met vriendschappelijke gevoelens te maken heeft, is het wel zakelijkheid. Als je het mij vraagt toch. Maar hoe dikwijls heb ik dat wel horen gezegd worden, eens ik heel enthousiast werd over iemand. Waren mijn ouders bang dat ik teleurgesteld zou raken? Wilden ze mij daarvoor behoeden? Ik kon me maar beter niet binden, dan kon ik ook niet teleurgesteld worden. En eigenlijk bedoelden ze te zeggen: dring je niet te veel op aan een ander. Zorg dat je de mensen niet tot last bent. Ze hebben me op de een of andere manier willen duidelijk maken, dat er niemand zo gek zou zijn, om de last te willen dragen om voor mij te zorgen. Blijkbaar vonden ze het zelf zo’n opgave, dat ze dat een ander niet wilden aandoen.
Het kwam niet in hun gedachten op om mij te laten proberen iets te doen op mijn manier, zodat ik zelfstandig kon functioneren. Dat zorgen voor, was veel minder nodig, dan zij dachten dat het nodig was. Lastige klussen in huis, zou dan het enige zijn, waarvoor ik hulp zou nodig hebben. Ze hebben mij niet klaargestoomd om zelfstandig te kunnen leven. Op een bepaald niveau hebben ze mij als een last ervaren. Er mankeert iets aan, dus het is onbruikbaar en nutteloos. We zullen ermee moeten leren omgaan. Tekenend voor hoe mijn ouders tegen ziekte en mankementen aankijken: mensen met het syndroom van down bijvoorbeeld, werden ‘de ongelukkigen’ genoemd.
Maar goed dat even terzijde. De insteek was om het over een beste vriend te hebben. Ik geloof niet dat ik echt een ‘beste beste’ vriend heb gehad. Op de lagere school wordt zoiets nogal eens makkelijk gezegd. Maar als een paar jaar later op de middelbare school die ‘beste’ vrienden uit het niets de kant kiezen van de jongens die mij pestten, en niet voor mij opkomen, hoe hecht is die band dan geweest?
Het dichtst in de buurt van een beste vriend is dan Delphine geweest. We leerden elkaar kennen omdat wij allebei bij de A-A werkten en we het goed met elkaar konden vinden. Toen haar eerste man overleed, was ik een van de eersten waar zij naar toe ging voor emotionele steun. Ik weet nog goed, dat ik dat destijds niet helemaal goed begreep. Niet veel later ging ik op mezelf wonen en heeft zij geholpen bij het overhuizen van mijn spullen. Vervolgens kwam zij heel dicht bij mij in de buurt wonen en kwam het er op een gegeven moment van, dat zij en ik bij wijze van spreken op ieder uur van de dag bij elkaar konden binnenvallen. Wat zij regelmatig deed. Samen veel veel praten en onderwijl roken en nog meer roken. Ik vond het wel geschikt en zocht er niets achter. Het werd wel een beetje apart, toen ze een harde eis stelde aan haar nieuwe liefde. Namelijk dat hij per se met mij overweg moest kunnen. Lukte dat niet, dan was het einde verhaal. Jos kon wel met mij overweg , dus geen probleem daar. Maar hij vond Delphine na thuiskomst van late dienst vaker bij mij in huis dan in haar eigen woning. En in plaats van dat zij dan naar huis ging, moest hij maar naar mijn huis komen, want hier was het net gezellig.
Zou er misschien iets anders achter hebben gezeten? Ik weet het niet. Ik heb het nooit gevraagd en er destijds ook nooit bij stilgestaan, ik was best argeloos eigenlijk.
De verbinding was best speciaal omdat haar en mijn levensopvatting nogal van elkaar verschilden. Wij lieten elkaar in onze waarde. Het was goed zoals het was. We hadden in ieder geval op de juiste momenten veel compagnie aan elkaar.
Was er een relatie waar ik te lang aan heb vastgehouden? Ja, dat was de ‘relatie’ met Zawadi. Dat was mijn fout. Ook hier was ik argeloos. Ik kan aan de ene kant vrij achterdochtig zijn, maar ik kan mensen ook op hun bolle ogen vertrouwen, zonder een greintje fundering. Dat was met Zawadi zo. Waar zij de relatie zag als twee weken vakantie, zag ik de relatie veel diepgaander. Zelfs toen duidelijk werd, al vlak nadat ze terug was in C., dat het innige contact zomaar ineens veel koeler werd, bleef ik vasthouden. Dat had ik beter niet kunnen doen. Ze zou opnieuw naar mij komen, maar is nooit gearriveerd. Toen viel het kwartje pas. Ik stond er niet nuchter genoeg in om te zien wat er nu eigenlijk aan de hand was. Blijven geloven in het goede van de mens, zelfs als daar geen reden toe is, deed me langer vasthouden aan iets wat misschien wel nooit was geweest. In dit specifieke geval hadden mijn ouders wel een punt, met hou het zakelijk.
Ik dacht mijn favoriete vriendschapsverhaal zo uit de mouw te schudden, maar dat is niet zo. Hoe diep gingen mijn vriendschappen? Waren het eigenlijk wel vriendschappen, in de goede zin van het woord? Ik ben van mening dat de vriendschappen die ik heb gekend voornamelijk 1zijdige vriendschappen waren. Ik dacht enorm met iemand verbonden te zijn, maar dat bleek als het puntje bij het paaltje kwam dus niet zo te zijn. Jeugd- en lagere schoolvrienden, waarmee ik dikke vrienden dacht te zijn, zoals ik al zei. Iets later dacht ik een vriendengroep gevonden te hebben. Dat bleek niet echt zo te zijn, vanaf het moment dat ik me kwetsbaar opstelde en voor mezelf opkwam. Daar werd niet begripvol op gereageerd. Ik dacht te hebben en voelen, maar dat was dus niet zo. En eigenlijk met Delphine ook. Eens Amaya in beeld kwam verwaterde de vriendschap sneller dan ze begonnen was. Voor mij is een vriendschap een diepe verbondenheid met iemand, die verschil in mening en opvatting en principes overstijgt en niet in de weg zit. Dat leek met Delphine dus wel zo te zijn. Het kan ook zijn, dat Jos wat meer op zijn strepen is gaan staan en dat dat de relatie heeft bekoeld. Dat kan ik snappen.
De manier waarop ik door belangrijke mensen in mijn leven ben behandeld, die was zodanig dat ik amper overweg kon met vriendschappen die door anderen geïnitieerd werden. Joop en Henriette, Geertje en Antoon, daar begon de vriendschap van hun kant. En dan voel ik me ineens ‘moeilijk’ onder die positieve aandacht. Dan word ik dus achterdochtig en verwacht ik geen adder maar een cobra onder het gras. In beide gevallen bleek dat niet zo te zijn. Bij hun, en ook bij nog enige anderen, voelt de verbinding onvoorwaardelijk. Niet afhankelijk van of wat ik doe de goedkeuring van de ander kan verdragen.
Eerlijk gezegd heb ik de diepste vriendschapsgevoelens toch wel met de beestjes in huize AldezAldez. Het verhaal van Rein, die mij komt troosten en precies voelt wat er in mij speelt. Van Meera die mij meedogenloos terugspiegelt hoe ik mij energetisch gedraag. De Wuf natuurlijk en Dosia, die mij ook precies aanvoelt. Zij komt dicht tegen mij aan liggen en laat zich uitgebreid aaien, tot ze voelt dat ik energetisch weer in orde ben. Dat ze bij weerzien na het werk tegen mij opspringt . Van die tekens van vriendschap, die anderen aan mij laten zien, mens en dier. Daar ben ik nog niet aan gewend geraakt.
Een diepe vriendschap met een stevige verbinding tussen twee mensen, hoe zou die er voor mij uitzien?
Voor mij betekent het, dat twee mensen voelen dat ze heel hecht met elkaar verbonden zijn. Die verbinding overstijgt verschillen in persoonlijke voorkeur, mening en overtuiging. De verschillen zijn aan de ene kant dus niet belangrijk, omdat ze een verbondenheid niet in de weg staan. Aan de andere kant zijn de verschillen juist wel belangrijk. Ik leer dan van die verschillen en word er als mens beter van.
Mijn rol in zo’n vriendschap is dan om op basis van dat laatste uitgangspunt te zorgen voor uitnodigende sympathieke bodem waarop de vriendschap kan groeien en bloeien door steeds van elkaar en de wereld te leren en beter te worden, door elkaar uit te dagen om als mens te groeien. Je ziet elkaar voor wie je in werkelijkheid bent, door mogelijk verschillende opvattingen heen.
Op de werkvloer wordt het voor mij steeds moeilijker om verbindingen aan te gaan, omdat het gros niet in de wereld staat zo als ik. En niet de behoefte voelt om mijn visie te leren kennen, laat staan te snappen.
Op sociale media wil men vertellen wat men gedaan en gegeten heeft, maar het lezen van iemands filosofische visie op de wereld., wordt niet zo gewaardeerd, in mijn beleving. Dus ook daar vind ik niet de verbinding die ik zoek.
Reactie plaatsen
Reacties