Dagboek deel 23: 2015, 26 mei 2015 t/m 11 augustus 2015

26 mei 2015 t/m 7 juni 2015 (Golf van Rode Hemelwandelaar dag 1 t/m 13)

Doe eens iets wat je normaal niet zou doen. Verlaat je comfortzone en verken de wereld buiten de door jou platgereden paden. Dat was het thema van deze 13 dagen. Op deze dag had ik een dagje extra verlof genomen. Ik ben bezig geweest met de cursus Lifecoach. Een interessante studie. Deels vanwege het onderwerp, deels vanwege de bewustwording die het brengt voor mijzelf en mijn houding en gedrag. De studie zet mij aan tot overdenken, tot stilstaan bij wat ik doe en waarom.

De kruidentuin en groentenwieg doen het goed. De eerste heeft inmiddels meerdere kabouters als bewoners. Het schijnt dat ze dol zijn op erwtenpuree, kabouters. Afgelopen zondag heb ik als offer een schaaltje zelfgemaakte erwtenpuree neergezet. Het heeft nauwelijks licht gezien en het schaaltje werd brandschoon achtergelaten. De tuin is een echt fijn plekje geworden met al de vogels en planten en beesten en zo. Dan begin ik zo stilletjes te filosoferen over van alles en een van de laatste keren betrof dat mijn besef dat ik geregeld, bijvoorbeeld tijdens een spelletje Mahjong, een stemmetje waarneem dat mij dan opjaagt, zo van "Toe toe toe", of "zie je dat dan niet?" of "Ik zal ik het wel doen". Ik begin steeds beter te begrijpen waar mijn ongeduld, ongedurigheid en overmatige perfectionisme vandaan komt. Dat is om dat stemmetje voor te zijn en te ontlopen. Ik ben blij dat ik me het nu bewust ben, dan kan ik er ook iets mee doen.

8 juni 2015 t/m 20 juni 2015 (Golf van Witte Wereldoverbrugger dag 1 t/m 13)

Deze 13dagen staan in het teken van loslaten. En er mag wat losgelaten worden. Waarde hechten aan wat iemand anders vind vervangen door steviger staan voor mijn eigen mening. Deze niet bijschaven puur omdat iemand anders een andere mening is toegedaan, om die ander ter wille te zijn. Loslaten van het malgré tout willen bewijzen. Dat is iets wat veel ruimte in neemt en veel energie kost. Aan de andere kant mag ik weer terug naar de zachte vriendelijke AldezAldez, die wel sterker in zijn schoenen staat dan vroeger. Maar dat kan ook in vriendelijkheid en sympathiek in plaats van als een hard-liner met een zero-tolerance instelling. Er zijn grenzen die gerust zachtaardig kunnen aangegeven worden. Zachtaardiger, gemoedelijker, sympathieker gaat mij waarschijnlijk een stuk hyperventilatie gevoeligheid schelen. Ik heb eens opgezocht waar hyperventilatie psychologisch voor staat in een van de boeken van Christiane Beerlandt en ben verschoten van de vele spijkers die zij op de kop sloeg. In een ander boek van haar had Rabarber ook wat te zeggen over de reden waarom ik nu graag rabarber eet.

De laatste weken heb ik een biografie van Einstein gelezen met grote interesse. Volgens mij was hij een heel interessante mens. Buiten uitleg over de relativiteitstheorie en alles wat hij verder heeft uitgevonden, gaf het boek een mooie weergave van wie hij was.

21 juni 2015 t/m 3 juli 2015 (Golf van Blauwe Storm dag 1 t/m 13)

Een uur of wat geleden heb ik dit blog geschreven, maar op de een of andere manier is het gelukt om het te verwijderen. Dus dat betekent dat ik het even opnieuw doe. Maandag was het laat vanwege een afspraak en verderop in de week komt er een wat later thuis dan verwacht en dan blijft deze mens die toch wel zorgzaam is ingesteld weer wat langer op dan goed is voor mij. Verderop in de week stuit ik dan tegen een muur van slaap. Dan geraak ik toch uit mijn centrum en ruil ik het oog van de storm in voor de wervelwind van de waan van de dag. Onze Aaron vierde op zondag 8Wereldoverbrugger zijn 8e verjaardag met 100 'luchtballen' in de gang met een dozijn soesjes ertussen. Na het vinden van die soesjes tussen al die luchtballen, moet toch even de poot op de ballon gezet worden, 100x.

4 juli 2015 t/m 11 augustus 2015 (Golf van Gele Mens, Golf van Rode Slang, Golf van Witte Spiegel dag 1 t/m 13)

De dertien dagen van 4 juli tot en met 16 juli besloegen de gehele creatiegolf van Gele Mens.
Het doel van deze dertien dagen was het bewustwording van mijn potentie. Het thema van deze dagen was mijn verantwoordelijkheid nemen voor mijn handelen, spreken, en denken; het besef dragen dat ik zelf mijn leven mag kleur geven. Ik ben niet afhankelijk van de waan van de dag in de buitenwereld, maar ik kan mijn wereld zelf scheppen. Wat je aandacht geeft groeit. Als ik de beste visie van mezelf wil creëren, zorg ik er natuurlijk voor dat ik spreek en doe en denk met de intentie om mijn eigen wereld te scheppen. Andersom werkt het natuurlijk ook. Alles wat ik doe met een negatieve intentie, zal zich zo manifesteren, want: wat je aandacht geeft groeit. Mijn handelen is van invloed op mijn omgeving.

Ik ben daar zelf niet altijd even goed in. Dan besteed ik meer aandacht aan wat ik niet wil dan aan wat ik wens. Dat resulteert dan in meer van wat ik niet wil en helemaal niks van wat ik wens. Dat kan soms gruwelijk frustrerend werken. Vaak, wanneer ik in balans ben, in mijn centrum sta, lukt het heel goed. Dan staat mijn focus in orde, is mijn intentie sterk en kom ik in een flow terecht. Die flow daar stapte ik in op de eerste dag van deze creatiegolf en ik ben daar een tijdje niet meer vanaf geweest. Er waren geen twijfels, geen frustraties, alleen maar meer van wat ik wenste. Ik word life-coach. Ik zal eind dit jaar afronden en het diploma gaan halen, zodat ik kan 'bewijzen' dat ik coach ben. Het voelt voor mij goed om het te formaliseren. AldezAldez de Life-Coach.

Ik merk wel degelijk het verschil tussen met een positieve intentie of met een negatief geladen intentie de dag in te stappen. Vooral de affirmatie 'Het is toch nooit goed' doet wonderen als dat is wat ik wil bewerkstelligen.

Al wat de wereld mij terugspiegelt is dat het nooit goed is. Of ik nu links buig of rechts meegeef. Goed zal het nooit zijn. Nee, vooral niet als dat 'goed zijn' afhangt van wat iemand anders er van vind. Uiteindelijk gaat het er om of ik het zelf goed vind ja of nee. Volledig los van wat iemand anders dan zou zeggen. Dat vind ik goed te doen, als ik in mijn centrum sta.

Een aantal dagen heb ik na het wakker worden meteen een positieve intentie uitgesproken. Dat voelde gelijk goed. Een aantal dagen nadien merkte ik dat ik geen positieve intentie had neergezet en ik niet anders deed dan reageren op alles wat in mijn ogen niet klopt(e). Daar maak(te) ik mij dan druk over. Dat leidt dan naar onderbroken nachten en wat ze in het Engels Heartburn noemen. Zo voelt dat letterlijk voor mij.

In de flow komen is in principe niet heel moeilijk. Er in blijven is een ander paar mouwen. Dat vraagt meer focus van mij. Ik zou het toch gerust moeten kunnen. In 2011 ben ik gestopt met roken. Sindsdien heb ik nooit meer gerookt. In mijn dromen nog wel vaak. God wat ben ik dikwijls kwaad geweest op mezelf, dat ik weer was begonnen met roken. En dan wakker worden en beseffen dat het niet waar is. Focussen kan ik dus wel.

Op 17 juli begon de creatiegolf van Rode Slang. In deze periode ben ik tegen vertrouwenskwesties aangelopen. Tegen vertrouwenskwesties en tegen het zoeken naar een gezonde balans tussen ego en dienstbaarheid van mijn ego, oftewel een balans vinden tussen ontvangende vrouwelijke en gevende mannelijke energie. Ik ben meer een gever. Ontvangen gaat mij minder goed af. Ik heb het liever zelf in de hand. Dat geeft zekerheid, houvast. Ontvangen is afwachten, niet zeker of je echt gaat krijgen. Dan zorg ik er zelf wel voor.

Zo heb ik er altijd over gedacht. Vanaf nu mag ik leren ontvangen en vertrouwen dat er ook iets zal zijn om te ontvangen maar dat het niet zo zeer belangrijk is om te weten wat wanneer en hoeveel, maar gewoon dat het er zal zijn op het moment dat het er hoort te zijn. Mijn balans sloeg de laatste tijd eerder naar de gevende mannelijke energie. Het was en is tijd om mezelf neer te zetten, mijn plaats in het geheel in te nemen. Naar mijn idee, was het alleen mogelijk om mezelf neer te zetten met iets wat trekt op een "over mijn dood lijk"-mentaliteit, zeg maar "My way of the Highway" cq "Zo en niet anders". Op basis van deze idee, ben ik een heel eind geraakt. Tot het moment dat ik ondanks de juiste inzet het resultaat niet haalde wat ik voor ogen had. Ik snapte er geen hout van. Ik deed alles "volgens het boekje/de regels", maar aan het eind van het liedje trok ik aan het kortste strootje. Waar lag dat nou aan? Wat ontbrak was, dat wat niet grijpbaar is. Dat was jammer. Juist op basis van grijpbare feiten en regels kon ik precies 'mijn gelijk' aantonen. Als ik dat zou loslaten, kon ik nergens meer op bouwen, niks meer bewijzen. "Gelijk hebben" is lange tijd een speerpunt van mijn zijn geweest. Gaandeweg kwam ik er achter, vaak via 'the hard way' (dat is kenmerkend voor hoe ik processen inga en doorleef), dat het winnen van het gelijk lang niet altijd winstgevend is. Dan kreeg ik gelijk, en dan? Stond ik net zo goed met lege handen.

Waar kwam dat gelijk hebben, het erkend willen worden, het per se willen bewijzen, nou vandaan? Vanuit mijn perceptie en beleving van de wereld van toen ik klein was, en meer vanuit het idee om het recht te zetten, vond ik het hartstikke legitiem om op die manier terug te nemen wat ik toen heb laten liggen. Of niet heb gekregen waar ik recht op had. Het heeft even geduurd voordat dit gedachtegoed werkelijk grond raakte. Nu ben ik bezig met het toepassen er van. Dat stuit soms nog op innerlijke tegenstand. Dan schiet er toch even iets verkeerd. Het lukt me steeds beter om mijn humeur weer terug te buigen naar een neutrale of positief geladen vrolijke stand. Dat laatste, was ik al een tijdje kwijt. Hoewel misschien niet kwijt, maar ik zette het bewust in de kast. Als je vrolijk bent, wordt je niet voor serieus aangezien, was mijn gedacht Maar, goh hoe zou het toch komen?, ook zonder lolligheden werd en word ik her en der niet serieus genomen….

Maar ik als mezelf, ik ben zo als ik ben. Er is al vaker tegen me gezegd, dat ik goed ben in het innerlijke kind in iemand tevoorschijn brengen. En dat klopt, durf ik nu gerust over mezelf te zeggen. Dit laatste staat duidelijk in relatie tot het zegel van Blauwe Aap in de Tzolkin. Toegespitst op mijn eigen levenspad, kom ik tot de kern als ik mijn innerlijke kind de ruimte geef. Daarmee help ik mezelf en de ander. Ik moet dan altijd een beetje denken aan een hofnar, die zijn heer al lachend de waarheid voorspiegelde. Met een lach krijg je vaak meer voor elkaar dan met een vuist op tafel.