Dagboek deel 17: 2014, Wavespell 1 t/m 4 Tzolkin, 18-7 t/m 7-9-2014)

Wavespell 1 Rode Draak: kin 1-13 (18 juli - 30 juli 2014)

Op 18 juli 2014, op een vrijdag, nu anderhalve week geleden begon de volgende, inmiddels huidige Tzolkin ronde. Mijn intentie daarbij was een dagboek aan te leggen. Dat aanleggen is ook daadwerkelijk gebeurd, alleen het schrijven is achter gebleven. Dat krijg je als je je intentie niet nauwkeurig formuleert.

Dag 1 was Rode Draak. Nu 10 dagen verder, kan ik mij weinig heugen van die dag. Het was een GAP dag, met een goed gevoel. Dat weet ik wel. ik voelde me in tegenstelling tot de laatste dag van de vorige ronde echt heel goed.

Oh ja, ik was de dag begonnen, de Tzolkin ronde, met het vergevingsritueel dat Amaya had rondgedeeld. Dat heb ik gedaan om half drie in de nacht. Tegelijkertijd toen ook mijn intentie uitgesproken voor deze Tzolkin ronde: nog verder uitbouwen van mijn sjamaan-zijn. Uitbouwen= laten zien, het werkelijk leven.

De volgende dag, 2Wind, wat brommiger dan de dag daarvoor. Mijn waarheid uitgesproken, over dingen die mij niet zinden. Uitgesproken op een fatsoenlijke manier. Zonder boos te worden, maar eerlijk en to the point. Bovendien ook verder gelezen in het Magdalena manuscript en de biografie van Marilyn Monroe.

Op 4zaad, mijn dag, mijn kosmische verjaardag, stond de dag in het teken van vergaderen. Aan het eind van de vergadering ook nog even mijn punt gezet. Opnieuw zonder boos worden, maar wel ten diepste gemeend, dus met gevoel. Op de terugweg in de trein, nog amusement gehad met twee jonge vrouwen die terugkwamen van vakantie en vergeten waren om in te checken. Mijn open uitstraling leverde contact op en dat was leuk.

De dag buiten de tijd, 25 juli, viel dit jaar op vrijdag, op 8Ster. Deze dag ging ik voor het eerst alleen op een beurs af: de ‘markt’, waar ik een half kraam gehuurd had, van het Festival Dag Buiten de Tijd in Fort Blauwkapel te Utrecht. Nog een beetje knorrig vanwege de zware tas liep ik naar de bus. In Utrecht zette ik de tas toch op zijn wieltjes en toen ging het makkelijker. Net als de dag zelf. Ik heb nog nooit zo'n moeiteloze dag gehad. Alles ging, alles was er, alles was zoals ik het altijd al had gewild. Fijne mensen om me heen. De dag moest nog beginnen of hij was al op gang met Massimo en Yvonne die langs het kraam liepen en verliefd waren op de schedels. Ik had ze ‘zo mooi’ neergezet. De energie van de groep was zo mooi. De helft van de schedels vertrok naar Yvonne. En ik was een massage rijker in ruil voor Wakan Taka de oranje calciet. In de loop van de dag gewoon lekker met mensen gepraat en dingetjes van de Tzolkin uitgelegd. Wat met de buren gekletst en gedaan, Massimo die nog geregeld terug kwam. Tegen half drie was Amaya er. En kon ik op weg naar de massage. Daar werd ik in mijn lopende proces, wat door Geertje al was aangezwengeld in de tweede versnelling gezet. Au. Ik mag gaan leren voelen. Wat is wat. Want ik voel het echt niet, rugpijn of gespannen benen. Huh? "Nee, hij voelt het echt niet". Een heftige sessie, die we beiden met tranen in de ogen afsloten. In de loop van de dag nog een vrouw enthousiast gemaakt voor Munay ki. Dat was ik in optima forma, zo gaf Amaya aan. Mooi. En dit nu voor altijd..... Ik heb nu inderdaad wel opgepakt dat dit mijn stiel is en ben dan ook op zoek naar beurzen, waar ik zelf goed naar toe kan.

Gedurende de hele regeneratiedagen maar 1x gereset. Aan het eind van de beursdag op het veldje. Heel even maar.

Zaterdag en de rest van het weekend vooral geslapen, want toch wat uit mijn evenwicht. Zondag, dus veel geslapen, misschien wel zoveel dat ik in de nacht wakker werd om 1.00 uur en vervolgens ben gaan schrijven en lezen tot half drie in de bio over Marilyn Monroe.

Kin 14 - 26 Witte Tovenaar t/m Witte Wereldoverbrugger

Vrijdagavond kreeg ik het idee om naar de open winkeldag van Lichtpuntje kristallen te gaan in Heerle, bij Bergen op Zoom. En dat hebben we gedaan. We werden gelijk getest op weg er naar toe. Geen Tomtom bij, die stond op de telefoon van Amaya, die nog thuis lag, wel op de kaarten app van mijn telefoon dan. Dat ging goed tot ik een afslag te vroeg aangaf om in te slaan en we vastreden in Breda, op weg naar een kruipdoor-sluipdoor weg naar de juiste afslag. Dat lukte ook niet. Ik boos, maar gelijk losgelaten om de good-old wegenkaart erbij te pakken en op die manier tot Roosendaal te rijden. We sloegen beide voor de test. 

Ik ben er achter gekomen dat datgene waar ik me om druk maak, niet per se een op een loopt, met waar een ander zich druk om maakt. Ik kan nog gerust even door emmeren over iets, terwijl iemand anders niet meer weet wat ik bedoel, waar ik het over heb. Dat betekent dat ik in feite meer mag loslaten dan ik nu doe of verwacht dat mag losgelaten worden. Het meeste speelt zich in mijn hoofd af en is dus niet per definitie echt waar. Dat scheelt mij in humeurigheid. Dat wil niet zeggen, dat ik over me heen moet laten lopen, maar wel dat ik bewuster moet zijn ervan of iets belangrijk is in het moment of niet. Dat is een valkuil van mij. Leren dus om los te laten en vast te houden wat mij vreugde geeft.

Een volgende dag ging vooral over mijn waarheid, mijn verhaal laten horen zodat ik iets kan gaan realiseren. Dat was vrijdag. Een GAP dag, intense energie, in combinatie met de maan die op weg gaat om vol te worden. Daar had ik nog niet bij stil gestaan vrijdag. Gecombineerd met een lage stand in mijn bioritme, een dag om voorzichtig om te springen met mijn energie. Ik kon een 'reset' niet voorkomen, ergens laat in de middag. Het markeerde een paar dagen van een zoeken naar evenwicht en die dunne lijn in de gaten houden. Dat lukte niet zo geweldig op zaterdag. Mezelf als minder wegzetten (verwachten en denken dat de mensen mij ook als mentaal achtergesteld zien, omdat ik fysiek anders ben) levert gelijk een reset op.

Vandaag gaat het weer wat beter. Zaterdag zowat de hele dag met Marilyn Monroe bezig geweest: gelezen in biografie en gemediteerd. Er is iets tussen haar en mij. Ik kan het voor nu nog niet precies duiden, behalve dat ze zegelfamilie is, gezien de Tzolkin.

Kin 27 - 39 Blauwe Hand t/m Blauwe Storm

Wavespell nr 3 begon als een Storm. Op het werk schoot ik uit de bocht, omdat ik voor de zoveelste keer niet werd gehoord, begrepen, erkend enzovoort. Helemaal klaar daarmee, gaf ik boos te kennen dat het me niet zinde. In plaats van mijn gelijk kreeg ik nog meer tegenstand, met nog meer onbegrip van mijn kant. Zo onrechtvaardig en machteloos en moedeloos en onbegrepen heb ik mij zelden gevoeld. Daar word ik boos van.

De jas, die werk heet, daar ben ik een paar maten uitgegroeid. Zowel voor wat betreft het niveau van mijn werk als ook het niveau van gedrag/bewustzijn. Ik laat me echter gruwelijk in de weg zitten door het gedrag van mijn omgeving, en dat resulteert in een gedrag van mijn kant, dat niet veel beter is dan dat van mijn directe werkomgeving. Uiteindelijk is het zo dat ik wel gelijk heb, maar ik ga het niet halen met zo'n opstelling. Ik praat iedereen onder tafel, maar omdat mijn uiteenzettingen zo ‘ingewikkeld’ zijn, word ik alsnog niet begrepen, maar eerder glazig aangekeken. En dat laatste werkt voor mij vergelijkbaar als een rode lap op een stier. Resultaat is dat ik vanaf dag 1 tot 5 slecht heb geslapen van de interne dialogen met mijzelf. Die bestonden uit fictieve gesprekken met anderen op het werk en dan met name herkauwend op wat ik dan zou gaan zeggen. Het weekend was voor dag 4 en 5 en deze dagen heb ik meer geslapen en op de zetel gelegen dan iets anders. Het was het slechtste, donkerste weekend in maanden. Dat alles met de bedoeling om los te gaan laten; mijn ego los te laten.

Wat ik weer heb opgepakt is het communiceren met mijn kristalschedels. Het lukt weer. Met Marilyn Monroe heb ik een verbinding. Zij helpt mij hier doorheen omdat zij hetzelfde heeft meegemaakt, op haar manier. Op het werk is nu de rust gekeerd en daarbij heb ik mijn ego aan de kant gezet bij het overdragen van mijn werk en de manier waarop daar invulling aan wordt gegeven.

Bovenop dat ik mij de laatste week druk heb gemaakt, voel ik ook dat mijn bovenbenen zeer moe zijn. Het voelt alsof de daar opgeslagen spanning nu stukje bij beetje wordt losgelaten. De ontspanning die dat meebrengt zorgt voor moeheid, bovenop de strijd die ik lever in het loslaten op zich. Morgen kan ik goed met vergeving te maken gaan krijgen. Afstemming op het kosmisch bewustzijn en de moed hebben om door te vragen. Ook uitgelezen dus voor afstemming met een van de schedels.

Afstemming zei ik, ja dat klopt, maar afstemming met een begeleider, die mij vertelt waarom iets gebeurt en wat mijn reactie daarop is en hoe ik die reactie kan wijzigen en waarom. Een aantal keren zou ik flink kunnen beledigd geraakt zijn, maar dan kreeg ik uitleg, waarom iets zo op die manier gebeurde en snapte ik het. Dat ik nu weet dat ik hier niet pas, op het werk dan toch, dat is nu wel duidelijk. Het waarom ook. Het ligt aan mij, niet aan de rest van de wereld.

Gelezen in de bio van Marilyn Monroe en ’s middags even een tussendoortje met een extra uitstapje naar de supermarkt. Vroeger vond ik dat voor schut, want dan was ik er ’s morgens al eens geweest. Nu ging ik dus wel. Voor twee dingen die ik was vergeten voor het maal van die avond. Ik merkte dat de overgang van filmpjes kijken naar het halen van extra boodschapjes wat abrupt was, ik kreeg een licht gevoel in mijn hoofd. Thuisgekomen even gezeten en verder gelezen.

Dat is dus een vorm van enthousiasme. Daar mag ik meer mee gaan doen richting begeleiders, gidsen en bezoekende (op eigen uitnodiging) entiteiten. Gisteren ook beginnen vertellen daarover toen ik in bed lag, maar voor mijn gevoel ben ik niet ver geraakt, en ben ik bijna gelijk daarna in slaap gevallen. Zondag de biografie over Marilyn Monroe uitgelezen. Haar innerlijke wereld heeft wel degelijk parallellen met die van mij. Zij werd ook niet begrepen en niet gezien voor wie zij werkelijk was.

Het is wel duidelijk nu. Volgens mij zal ik er aan moeten wennen, dat ik vanaf nu gewoon standaard schuin wordt aangekeken, simpelweg omdat niet de ander, maar ik uit de toon val. En ja, ik voel me bekeken. Niet zo gek, met een pestverleden. Het is wennen, maar het komt wel goed. Vriendelijk blijven, dat is heel belangrijk. Dat ga ik ook volhouden.

Kin 40 - 52 Gele Zon t/m Gele Mens

Op dinsdag, zijn we naar mijn ouders gegaan voor de verjaardag van mijn moeder. De dag viel goed mee. We hebben lekker gegeten. Moeders was wat ziekjes, maar kletst net zo hard. En er zo mee aan de praat zonder afleiding van kleinkinderen, kan ik pas goed merken hoe moeilijk ze het zich maakt, voor zichzelf en voor een ander. Alleen ziet zij het zelf niet. Het kan goed zijn, dat ze voor zichzelf, vanuit haar perspectief wel degelijk in het centrum staat, waarvandaan ze alles in de gaten kan houden. Niet rustig en kalm, maar vanuit een stormachtige drang om alles mee te krijgen en niet overgeslagen te worden.

Het is de week voor het groot verlof en het is voor de eerste keer dat ik de uren aftel. Dat geeft maar aan hoe niet naar mijn zin ik het heb op het werk. En waarom? Omdat ik niet gezien wordt voor wie ik ben en dat wordt nog niet eens gezien als zodanig omdat ze het zich niet eens bewust zijn. Van een leidinggevende of hogere in positie zou ik het wel verwacht hebben, maar ook dat is niet zo. En dus behandelen ze iedereen of je nu hoogbegaafd bent of niet in een klas met kleuters ook als een kleuter. Daar kan ik met mijn pet niet bij.

Iets positief tussendoor dan. Het overdragen van mijn werk kon ik deze keer zonder problemen en zonder verwachtingspatroon doen. Geen centje pijn. Dat voelde goed, rustig. Ok dan, zo kan het dus ook. Wat een bevrijding, wat een opluchting.

Om dan vervolgens weer in de mist van ongenoegen en miskenning op te gaan omdat er langs geen kanten moeite wordt gedaan om mijn visie te willen begrijpen. Dat viel mij zo zwaar tegen dat ik in deze week ook maar begonnen ben om eens te kijken wat er nog meer is aan banen in de wereld.

In feite wil er zo goed als niemand echt naar mij luisteren. Of zoek ik die erkenning op plaatsen waar het gewoon niet kan gebeuren, hoe hard ik ook mijn best doe om het voor elkaar te krijgen. Ik praat gewoon op een andere frequentie, die door de meeste anderen waar ik mee omga niet wordt ontvangen. Daarom voelt het voor mij nu dat ik gewoon weg moet daar. Het kost me op het ogenblik en zeker na deze gewaar- en bewustwording te veel aan energie en humeur en good spirit om mezelf recht te houden in een vorm als op het festival Dag Buiten de Tijd.

Dromen genoeg: andere baan, lopende praktijk. Maar niet vanuit overvloed, maar vanuit beperking: was ik hier maar weg. Het is te zien, al tijden op foto's. Ik straal niet bepaald vriendelijkheid uit, behalve op de foto van 25 juli, dat was een net als de andere beursdagen. Daar zal ik dus mee aan de slag moeten gaan, wil ik de omzetting kunnen maken van in beperkingen denken naar in overvloed denken.

Nog steeds niet in mijn humeur. Ik ben eigenlijk in mijn kuif gepikt of sterker gezegd, op mijn ziel getrapt. Het mooiste van al is, ik kan er niks aan doen en de zieltrappers ook niet. Zij weten gewoon niet beter, zijn zich niet eens bewust.

Dinsdag werd een dag van bepraten van hoe en wat ik nou eigenlijk wil. Een beetje het aftasten van mijn mogelijkheden, mijn grenzen en mijn realiteitszin.

Gisteren, 9Ster, vielen een paar kwartjes toen Amaya een momentje voor zichzelf hield en ik mijn eigen situatie eens op een rij ging zetten. Het is duidelijk nu. Er gaan wat dingen gebeuren, een mentaliteitsverandering is al ingezet, mijn gedachten opmaken, en dat alles om de praktijk te gaan laten draaien. Tijd om serieus te gaan ondernemen. Daarvoor had ik twee kaarten getrokken uit mijn orakel. Een kaart voor mijn huidige situatie, waar ik nu mee worstel en een kaart met een handreiking tot oplossing. Om spiritueel te leven, is het wel belangrijk dat ik mijn relatie met het spirituele, de relatie met het gevoel van bijvoorbeeld 25 juli onderhoudt en blijf voeden. Dat doe ik dus niet. Ik onderhoud en voed wel de relatie die ik juist minder aandacht wil schenken: die met mijn ego.

’s Nachts, voor het eerst sinds lang een lucide droom gehad, die ik meteen kon duiden. Anderen projecteren hun pijn op mij en ik neem dat persoonlijk en laat mij daardoor van de wijs brengen. Dat leidt tot een totaal verdwijnen van spirituele kracht omdat ik mij uit mijn centrum laat halen. Er wordt duidelijk gevraagd “in Je eigen kracht’ te gaan staan en mijn oren niet te laten hangen naar de roep of de wil van iemand anders. Ik mag en kan ook zelf bepalen.

Wanneer ik mij in zo'n fase begeef, waarin ik het even niet meer zie zitten, voel ik mij terug 18. Dat helpt het in eigen kracht staan ook niet echt. Ik verwacht dat de ander wel dit of dat zal denken en laat daar mijn welbevinden van afhankelijk zijn. Dat leidt dan tot een neiging om vooral geen fouten te maken, omdat je anders de toorn van de ander over je heen krijgt. Juist dit laatste heb ik het laatste jaar vanuit de kant van de ander beleeft en dus mijn toorn over de ander uitgespreid. Mijn hang naar erkenning en bewijsdrang, zit mijn eigen gang gaan en in mijn spirituele kracht staan, in de weg. Als ik mijn eigen spirituele gang ga en mijn kracht daar in vind, begeef ik me juist verder weg van de mogelijkheid om erkenning te krijgen van diegenen waarvan ik vind dat ik erkenning hoor te krijgen. Dat zal niet gebeuren. Wat wel nodig is, is mezelf te erkennen dat ik goed ben zoals ik ben met fouten en al. Dat er uiteindelijk alleen de erkenning van mezelf nodig is om in mijn spirituele kracht te gaan staan en zo met zelfvertrouwen mijn eigen gang te gaan. Die is dan niet meer afhankelijk van een ander buiten mij. Ik hoef mij dan niet meer te buigen naar de ander om het maar vooral goed te doen en niet in ongenade te vallen. Deze wetenschap vasthouden en volhouden. Volhouden en vasthouden.