Week 20/6 (cyclus 4)
Deze week staat in het teken van in vrede zijn en laten zijn. Kunnen en durven laten passeren van wat niet feitelijk klopt. En dat doet het inderdaad niet. Maar de strekking is juist om dat te kunnen laten gaan, omdat je ziet dat zoiets voor het grote plaatje niet belangrijk is. Ik moet zeggen, het lukt mij wonderwel goed. Het gaat me goed af. Bovendien is het me ook gelukt om me te laten beledigen zonder er een scene van te schoppen met beeld en geluid. En onderwijl ook nog met fatsoen kunnen communiceren.
Week 21/7 (cyclus 4)
Het weekend na Bingen am Rhein, heb ik het rustig aan gedaan. Een beetje uit balans. Denkelijk wat meer gegeven van mijzelf dan nodig was. Tijdens de vakantie is alles goed gegaan. Ik had me, gesterkt met het licht van twee kaarsjes, aangestoken in een van de kerkjes die wij bezochten, vrede voor mij zelf en voor de wereld gewenst. Mijn intentie lag ook in 'het oordeelloos laten gebeuren'. Dat is me bovenmatig goed afgegaan. Het heeft mij meer inzicht verschaft in het niet alles letterlijk nemen wat gezegd wordt. Bijna alles is gezegd om te praten, niet om daadwerkelijk te gaan uitvoeren.
Afgelopen zondag, gisteren nog, dus, heb ik de biografie van Miles Davis uitgelezen. Prachtig. Inspirerend. Leerzaam. Het sjamaan boek gaf weer een boel oefeningen ter lering en vermaak en daar heb ik me gisterenavond nog mee bezig gehouden. De zon en zijn invloed op je gesteldheid. Inmiddels is Miles Davis biografie vervangen door een autobiografie van Bob Dylan. Daar stuitte ik op, op weg naar het volgende boek. Je mag gerust weten, dat ik deze glad was vergeten. Des te leuker om er alsnog op te stuiten. Benieuwd of het mij ook wat gaat brengen zoals Chaplin, Cooper, en Davis mij wat brachten. Dylan Thomas, Marilyn Monroe en Einstein en Arguelles liggen nog te wachten.
Ik slaag er steeds beter in om wat ik werkelijk voel en denk niet naar buiten toe uit te stralen in de zin van verbaal en visueel. Ik kan nu neutraal vriendelijk blijven en kijken. Maar ik sta nu wel in een onbestemd vakje als het om het uiten van mijn werkelijke mening gaat als er naar wordt gevraagd. Wat levert dat op en is het dan wel wijs om dat te doen, sla ik dan niet mijn eigen ruiten in als het om diplomatie gaat? Er wordt namelijk niet altijd even integer omgegaan met eenieder zijn mening, hier.
Bovendien krijg ik steeds meer en nog altijd de indruk dat ik word bekeken als een WSD-er. De indruk is er dat ik niks kan en bij van alles geholpen moet worden plus dat ik op die manier ook nog eens niet op waarde geschat en in mijn waarde gelaten word. Bijzonder jammer.
Maar ja, inderdaad, ben ik nog steeds die uitzondering op de normaal van de werkomgeving. Maar het niveau van het normaal op onze werkvloer is wel erg laag: vol van angst en onzekerheid, anaal gefixeerd, kuddegedrag vertonend, iedere kans aangrijpend om een ander die het minder heeft of anders is, uit te lachen en of zwart te maken. Niet bijzonder sympathiek.
Vanwege dat laatste heb ik mij weer laten beetnemen en weer om 300 uur wakker geworden. Dat is bij mij de vaste tijd om wakker te worden van mijn eigen geklets. Dat is volgens de biologisch klok van het lichaam, het startschot van het uur wat in het teken staat van de lever. Iets op de lever hebben is een spreekwoordelijke uitdrukking die hier duidelijk opgeld doet. Maar goed, ik heb me dus weer laten beetnemen. Een uur liggen malen in rondjes. Uiteindelijk met Kikker en Koe naar beneden gegaan en op de 3-Zits voor nog 2 uur relatieve rust gevonden zowel psychisch als fysiek.
Het gekke is dat ik alles zo weg kan redeneren, maar het eigenlijk op die moment gewoon vertik om toe te passen. Ik ben uiteindelijk begonnen om een andere oefening uit boek van Searching Deer te doen: energie van positiviteit en vriendelijkheid, natuurlijkheid te sturen. Dat uitte zich in bloemen, vogels en nog iets anders, wat ik niet meer herinner.
De uitdaging voor mij is, om gelijk te hebben, maar het niet te krijgen, niet te verlangen, niet te willen bewijzen. Op dit moment loont het niet, want ik word werd aangehoord, maar er wordt niet geluisterd. Er is geen consistentheid, geen volkomen zekerheid dat wat je zegt in vertrouwen ook binnenskamers blijft. Ik wil me ook niet meer uiten, blijf daarom liever zwijgen.
Week 22/8 (cyclus 4)
De week eindigde verrassend. In de loop van de ochtend kwam een collega binnenlopen met de vraag of ik hem wil waarnemen in zijn vakantie. Dat zou dan een vergelijkbare positie zijn als waar ik toen niet zo sjiek voor was afgewezen. Ik viel bijna van mijn stoel van verbazing. Dit weekend een hele tijd bezig geweest met positieve gedachten en dankbaarheid naar alles wat mijn omringt. Dat voelde goed en merkte ik ook aan hoe ik mij voelde. Moeheid en drukmaken de week ervoor gaf wel onbalans in het weekend, wat er uit moest komen. Daarbovenop waren het ook regeneratiedagen, dus zo gek was het niet. Ik zag ook trouwens dat mijn bioritme niet geweldig was dit weekend. Zou dat toch met elkaar te maken hebben?
Gisteren bleek dan toch dat het slechts voor de vakantieperiode was, de vervanging van de arbeidsdeskundige. Ik wil niet achterdochtig meer zijn, maar het valt niet gemakkelijk om er niks achter te zoeken. Het is nu al de derde keer, dat een positieverbetering door de neus wordt geboord.
“Verongelijkt ben je, als je zelf nog niet helemaal in je kracht staat en genoeg zelfvertrouwen hebt. Als je in je kracht staat is er niks om verongelijkt om te zijn dan heb je genoeg vertrouwen in jezelf en heb je de bevestiging van anderen niet nodig.”
Bovenstaande verongelijktheid heb ik gisteren kunnen gebruiken als voedsel voor een proces van transformatie en zuivering. Verongelijktheid als voedingsbodem om zelfvertrouwen te vergaren. Voor het eerst sinds 2011 iets wat mij als oneerlijk voorkwam kunnen uiten op een gezonde manier. Dat wil zeggen zonder te voetstampen en roepen en tieren. Dat maakt mij trots.
Week 23/9 (cyclus 4)
Waar ik me mee heb bezig gehouden is zuiveren. Het viel mij in de loop van vorige week binnen dat de vier dagen verlof (Hemelvaart, vrijdag en het weekend) in het teken zouden staan van zuiveren door opruimen. Met dat opruimen ben ik gelijk om 700 uur of misschien zelfs nog ietsje vroeger begonnen. Ik ben gestart met de keukenkasten opnieuw te ordenen en gelijk ook te schonen van spul dat niet meer wordt gebruikt. En zo kregen alle kasten, laden en tafels een beurt. Toen ik daar mee gedaan had heb ik een zuiveringsritueel en een dankzegging gehouden. Eerst wilde ik het volgens de boekjes doen. Dat lukte niet, want voelde niet goed. Opnieuw begonnen, op mijn manier om vervolgens van boven daarvoor erkend met een beeld dat ik doorkreeg. Een dank je wel dat volgde uit mijn zuiveringsproces was een telefoontje om de koppen bij elkaar te steken om van het plan dat september vorig jaar werd in de universum gezet te gaan werkelijkheid laten worden.
Afgelopen donderdag besloot ik om het zuiveringsproces in te gaan met een intentie om meer gefocust met iets bezig te zijn. Tot donderdag was ik niet zo gefocust, maar eerder all over the place omdat ik vond dat ik alles bij moest houden en zoveel en zo snel mogelijk. Sinds donderdag ga ik voor focus op datgene waar ik mee bezig ben op dat moment. Dus niet onderwijl ik aan het typen ben, bezig zijn met iets anders. Dat lukte me donderdag vrijdag enz vrij goed. Vandaag moest ik me er op het werk wel even aan herinneren, want ik voelde mezelf al weer alle kanten op gaan. Met de focus op waar ik mee aan de gang ben gegaan, heb ik uiteindelijk meer afgewerkt dan gedacht.
Vannacht best goed geslapen, dan wakker geworden en beginnen met malen. Uiteindelijk iets vroeger uit bed dan gewoonlijk en korzelig aan de dag begonnen. Ik snap het niet goed, gisteren was een goede dag, vandaag dan weer een zware start. Het onderhuidse gevoel is goed, ik voel me sterk, maar ik ervaar een terugslag in het focussen op positieve zaken. Mijn aandacht verleggen naar andere zaken dan de zaken die mij aan het zeuren brengen, is nog niet goed genoeg gelukt. Het gezeur is minder venijnig, maar het is er wel. Jammer, maar misschien is een tijdelijke terugslag niet onlogisch. Vanuit de energetische bubbel van thuis voor vier dagen en daar ook zelf een bijdrage aan leverend, met opruimen en zuiveren en zo, weer moeten functioneren in een omgeving met een lagere energetische bewustzijnsfrequentie en mentaliteitsfrequentie valt me steeds zwaarder. Het is aan mij om het recht te houden. Dat word ik me steeds meer bewust, maar ik val dan terug naar een toestand waarin ik het overzicht verlies en me mee laat slepen in de waan van het moment. En waar blijft dan mijn intentie om dankbaarheid te uiten?
Vanmiddag gaf een collega aan, ongevraagd overigens, wat mijn tics zijn. Achter mijn oren krabben en op mijn vingers bijten. Ik snap dat wel, gezien de symbolische betekenis en De fase waar ik in zit. Ik bedenk het me nu pas, een paar uur naderhand, in de bus. Ik ben er wel blij mee, met de wetenschap.
Dat ik zo uitkijk naar de vrije dagen vanaf vrijdagavond maakt dat ik het overzicht verlies (het voelde woensdag alsof het donderdag was). Zo bezig zijn met vrijdag, dat ik niet in het Nu ben, en daarmee, hoewel ik me toch sterk voelde, uit balans geraak. Sterker in mijn energie betekent hevigere terugval.
Ik merk ook dat ik te lang achtereen doorga zonder rust te pakken. Van 6 uur ’s ochtends tot 8 uur ’s avonds bezig zijn, zonder een momentje rust of bezinning helpt niet om de balans er in te houden. Zeker als ik mijn bewust zijn uit het oog verlies. Ik doe het allemaal zelf. Ik kan en hoef niemand de schuld te geven.
Week 24/10 (cyclus 4)
Over communicatie gesproken. En dan nog wel met een bezieling en intensiteit die mij precies past. Dat omschrijft ook hoe ik ben: intens en zorgzaam. Mijn intentie is nu om dit te fine-tunen: communiceren vanuit mijn perspectief, vanuit hoe ik het beleef en dan positief constructief gericht. Eerlijk (= hard en recht door zee, waar nodig) en waarachtig, gebaseerd op feiten en eigen gevoelens. Ik merk dat het moeilijk valt om het woord 'niet' niet te gebruiken. Mijn communicatie draagt positieve energie met zich mee. Precies die energie die ik voelde tijdens de intentie meditatie. Liefde, compassie, integriteit.
Gedurende de tijd tussen gisteren toen ik het laatste van bovenstaande opschreef en nu is het open hart gevoel geregeld op gedoken. Mijn vraag is, heeft dit met de staat van zijn te maken, waar mijn hoofd “uit” staat er ruimte is voor inspiratie? Mijn gevoel beaamt dit hevig. Mijn intentie is om deze staat van zijn ook op het werk te bereiken. Ik zit sowieso in een goede flow, er beginnen nu ook mensen tegen mij te praten in plaats van andersom. Dat is een goed teken.
Week 25/11 (cyclus 4)
Hartelijk, warm, gezellig en leerzaam was het in Deurne, waar we bijeenkwamen voor de bespreking van de workshop drum maken met de Tzolkin. Het mondde uit in een gezellige avond die over de grens van middernacht ging. Dat was lang geleden voor mij.
Het was een intense kundalini reiki meester inwijding. Er gebeurde van alles. Mijn derde oog en kruin stonden open, het voelde alsof ik was vastgelijmd aan de grond. Er werd iets over mijn hoofd heen geplaatst, dat was voordat mijn derde oog en kruin goed voelbaar waren. Het voelde bevrijdend en licht emotioneel. En vervolgens kreeg ik in sneltreinvaart 3 levens te zien, Aboriginal, Chinees (of Tibetaans, of iets in die richting) en uit het Incagebied. Na de inwijding even bijgekomen en vervolgens in bed gestapt en geweldig geslapen.
Week 26/12 (cyclus 4)
Vorige week eindigde eigenlijk al op donderdag, of begon hij pas? Nee, dat laatste is zeker niet waar. Op donderdag eindigde de werkweek al. Vrijdag tot zondagmiddag op weekendvakantie ter gelegenheid van onze 5 jaar getrouwd zijn. Het was een mooi weekend. Het hotel was fenomenaal. Het eten was uit de kunst en de omgeving was prachtig.
Maandagavond en gisterenavond uitgekeken om op tijd naar bed te gaan en ervoor gezorgd, zo goed mogelijk om rustig aan te doen.
Vorige week fysiek wel wat uit balans geweest, communicatief in goede vorm. Eenmaal thuis toch weer geconfronteerd met het oude verhaal van om 300uur wakker en dan de innerlijk stem flink aan het praten. Het verschil is dat het nu helemaal niet op een giftige manier is, maar op een open manier, op normaal volume en met steeds wisselende onderwerpen. Maar zoals gezegd, niet storend en energie vretend. Knuffels Koe, Kikker en Antonia het witte knuffelschaap houden mij gezelschap en geven mij steun.
Week 27/13
Misschien wil ik momenteel wel te veel ineens. Ik zal eens wat gas terug nemen, waar mogelijk. Haha, nou van gas terug nemen kwam niet veel. Een drukke werkdag met veel speciale dingen. Het is duidelijk nodig om rust te nemen en ondanks het vele werk, blijf ik rustig en in mijn centrum. Dat is een groot goed, vind ik.
Reactie plaatsen
Reacties