Dagboek deel 15: 2014, week 15 t/m 19 (7-4-2014 t/m 11-5-2014)

Week 15/1 (cyclus 4). 

Niet meer doen dan gewoon gaan waar ik naar toe geleid wordt. Daar heb ik iets te leren. Daar ben ik de laatste dagen al goed mee bezig. En het ook allemaal laten begaan. Het is goed zoals het is. En waar ik heen geleid word, daar ligt iets op mij te wachten. Een cadeautje zoals gisteren of iets om van te leren ( ook een cadeautje). Was vannacht weer flink met mezelf en in mezelf aan het kletsen. Nu met minder intensiteit en woede dan een tijdje geleden. Ik heb het tijdelijk kunnen helen door met aandacht in te zoomen op het hartchakra. Door dat te schonen, viel ik weer terug in slaap.

Ik ben erachter gekomen dat de erkenning die ik van de ouders niet kreeg om wie ik ben op het werk wel kreeg. Inmiddels is het zo dat ik daar geen erkenning meer krijg voor wie ik op dit moment ben. De test is hoe gedraag ik me nu in een soortgelijke situatie. Met een verschil: bij mijn ouders als opgroeiend kind was ik me er niet bewust van. Nu sta ik er wel bewust in en overzie ik wat er gebeurt en kan ik kiezen hoe te reageren. Het valt me nu bijvoorbeeld op dat ik mij op het ogenblik erg bewust ben van het meekijken naar wat en hoe ik doe door anderen en dat ik de neiging heb mijn gedrag daar op aan te passen. Daar komt mijn neiging om alles snel te doen en af te hebben. Dan is het ivoor de ander niet meer mogelijk om kritiek te hebben of het werk uit mijn handen te trekken. Dat laatste is het belangrijkste. Dat speelt zich echter in mijn hoofd af en niet in werkelijkheid. Dat mag ik gerust loslaten. Wat een ander er van vind is niet belangrijk. Er zijn genoeg anderen die het wel kunnen waarderen. Alleen zie ik dat niet altijd omdat ik mij dan juist focus op diegenen die het niet waarderen, die ik dus hun ongelijk wil bewijzen. Dat gaat nooit lukken. Het is makkelijker en gezonder om de aandacht te verleggen naar degenen die het wel kunnen waarderen. Dat gaat niet vanzelf, merk ik.

Week 16/2 (cyclus 4)

Gisteren heb ik niks geschreven. Het ging niet en was daarom niet nodig omdat ik nog niet kon verwoorden wat er zondag is gebeurd. Zo vol was ik nog van en met de energie van zondag toen ik definitief mijzelf heb laten zien, precies zoals ik ben. De buitenkant weerspiegelt nu werkelijk de binnenkant.

Week 17/3 (cyclus 4)

Na de hoge energie van zondag, was het moeilijk om die energie hoog te houden in de 3D wereld. Dat resulteerde uiteindelijk in een uit balans toestand. Twee dagen mezelf in acht nemen en op vrijdag was ik weer stabiel genoeg. Toen was het tijd om de inwijding aan te vragen voor kundalini-reiki 1 en 2. Ik kijk er echt naar uit. Makkelijk eten en mezelf dan rustig voorbereiden op het ingewijd worden.
Op het laatste moment vroegen knuffels kikker en koe om er ook bij te zijn. De inwijding ondergaan en mijzelf heel sterk voelen worden. Ik kan nu ook nog de opgerolde kundalini energie voelen onderaan mijn ruggengraat. De energie in mijn handen voelt veel sterker. Over de hele handpalm te voelen in plaats van een klein puntje. Het voorhoofd chakra en kruinchakra, daar voelde ik veel activiteit. Daarna de dag afronden en gaan slapen. Halverwege de nacht wakker geworden vanwege de krachtige energie. Uiteindelijk weer in slaap gevallen en dan jammer wakker worden, omdat ik eigenlijk nog wou blijven liggen.

Vanmorgen weer hetzelfde als gisteren. Eigenlijk als uitvloeisel van gisteren overdag. De inwijding kundalini reiki kan tot gevolg hebben dat je bepaalde pijnpunten weer herbeleeft. ’S morgens begon het al met een vertrouwenskwestie. Hoe ging ik daarmee om. Durfde ik op mij zelf vertrouwen of niet? Datgene wat ik zondag heb opgelost en weggezet passeerde ook de revue. Persoonlijk vind ik dat ik mij goed verwoord heb, alleen heb ik mij mee laten slepen door de emotie. Dat kan beter, en gaat ook goed komen als ik gefocust blijf op het adelaarsperspectief. En dat ik in de diepte, in het moment in de situatie, duik waar nodig en dan kan spreken zonder teveel emoties, lees ego. Zonder mijzelf te laten verleiden mee te gaan op het bewustzijnsniveau van de omgeving.

Ik heb dat meegenomen de nacht in zoals ik altijd doe. Het kwam heviger binnen dan voor de inwijding. Ik heb het wel bewust laten zijn en ben er nog uit geweest om wat op te schrijven, wat mij binnen viel:
"Koe vertelt je dat je ferm en stevig op je poten mag staan. Dat je staat voor jezelf en staat voor dat wat jou tot jou maakt.
Kikker vertelt je dat je weg kunt springen als dat nodig mocht zijn als je ergens niet mee eens bent of niet past of om je te beschermen als de laag op je huid niet afwerend genoeg is.”

Ik kan mij goed uitspreken en verwoorden waar ik voor sta en wat mijn standpunten zijn tot het moment waarop emoties gaan meespelen. Als ik mij erin laat meeslepen. Als ik mij in de emotie zet en midden in de situatie in plaats van het overzicht bewaar vanuit het adelaar/uilperspectief.
De situatie en de achterliggende redenen blijven zien: "door de vingers heen kijken" of "tussen de regels door" lezen.
Bij mezelf en mijn energie blijven ook te midden van andere (niet constructieve) energie."
Het lied dat daarbij hoorde en speelde onderwijl ik dit schreef was "I Will not be broken" van Ben Harper.

Week 18/4 (cyclus 4)

Slecht slapen en een verkeerd been kunnen een wereld van verschil maken. Het mag wel misschien niet allemaal positief zijn, wat ik verwoordde, maar het kwam recht uit het hart: doorvoeld en doorleefd was het.

2 stukjes geschreven:
1e stukje:

Toch grappig. Als ik even wat uit mijn humeur ben, denken ze gelijk dat ik het te druk heb. En wordt gevraagd of ik hulp nodig heb. Dat is dan het resultaat van 3x langdurig uitvallen vanwege spirituele groeispurten, die hebben geleid tot het loslaten van mijn slachtofferrol en het inzicht dat ik het alleen kan, en het heropbloeien van mijn authentieke zelf, die heel wat meer in zijn mars heeft dan ik altijd heb laten zien. Dan komt ineens bovendrijven dat ik eigenlijk altijd al bovengemiddeld begaafd ben geweest en ik op een werk zit dat zo bekeken ruim onder mijn werkelijke nivo ligt. (Alsjeblief, hier heb je het, het mag ook eens gezegd worden). Dan mag je een nieuw onderdeel ineens helemaal inrichten naar eigen goesting. Wat ik heb gedaan. Daarin heb ik veel werk naar mij toe getrokken. Gewoon omdat het kan en omdat ik het leuk vind. Dat betekent dat ik veel bezig ben en weinig tijd heb om te kletsen en de lolbroek uit te hangen (zoals vroeger). Hoeveel duidelijker moet ik nog laten zien dat ik het zelf en alleen kan. Dat het druk hebben niet wil zeggen dat ik het werk niet aan kan. Dat ik mijn slachtofferrol heb afgelegd en het mankement de kop in heb gedrukt en nu in eigen hand heb (de oorzaak, angel en reden is verdwenen, ik kan het nu alleen nog uitlokken als ik zelf te ver uit balans geraak).
Leuk zo'n kundalini reiki inwijding (1 en 2). Alles wat blokkades opwierp het laatste jaar dient zich weer aan en hoe ga ik er nu mee om?
Grootste struikelblok: ik snap niet dat de meeste mensen mij niet (meer) snappen.
Ik ben toch duidelijk, vind ik. Het lijkt er op van niet. Vaak snap ik het wel, maar soms ook weer even niet, vanwege een verkeerd been en slecht slapen.
Je maakt wat mee.

Stukje 2:

Vijftien jaar geleden kreeg ik de kans om te ontwikkelen omdat mijn potentie op waarde werd geschat, maar zag ik dat zelf niet.
Nu zie ik mijn potentie wel, laat ik die ook zien en zie ik kansen om te ontwikkelen maar word ik niet meer op waarde geschat ( "Dat kun jij toch niet").
"Dit is een periode waarin je je kansen moet grijpen als je ze ziet" wordt dan gezegd, op het werk. Ik zie ze, grijp ze en word tegengehouden.
"Jij zou wat assertiever mogen worden" werd er een aantal jaren geleden gezegd. Prima: traject ingezet, cursus gedaan, veel zelfreflectie. Eenmaal assertief geworden, wordt assertief zijn niet gewaardeerd.
Stilletjes is AldezAldez opgestaan die altijd verscholen heeft gezeten.
Dat heeft geen proficiat opgeleverd, wat ik eerlijk gezegd had verwacht.
Wat ik heb opgemerkt is, dat waar ik eerst door "de een" niet gezien en erkend werd, en dat heb verwerkt en losgelaten, ik nu juist door "anderen" niet meer wordt erkend en gezien voor wie ik ben , die juist profijt zou moeten trekken uit de verbeterde versie van mijzelf: AldezAldez 2.0 zeg maar.
Het is een rare wereld.

Maar:
(Soundtrack bij dit verhaaltje)
" I Will Not Be Broken" - Ben Harper

De biografie van Miles Davis gaf mij allerlei clues en aanwijzingen. Het boek van Tijn Touber is een voltreffer. Die staat bol van de wegwijzers. Wat mij vooral opvalt is dat het boek vertelt, vooral via de citaten van de geniale mensen, dat ik eigenlijk mij teveel laat leiden door de mening van , en het wat zullen ze er van zeggen van, anderen. Een kennis formuleerde het fraai: blijf wie je bent en stop met het conformeren aan de “beschaafde” wereldburgers. Zo bekeken, heb ik mij alsnog de hoek in laten duwen. Mijn mening mag er zijn ook al sta ik daarin alleen.

Gisteren had ik een momentje waar mijn ego het toneel opeiste, maar dat was vlug weer over. In de ochtend lopend naar de bus en later in de pauze ben ik gaan praten met de stem in mij die niet mijn ego is. Die helpt mij om in mijn kracht te staan, als ik daar om vraag.
Vanochtend met spierpijn in mijn rug wakker geworden. Het is meer mijn schouder rechts waar de pijn te voelen is. Een beetje aan het mijmeren op weg naar de bus, viel mij binnen dat ik mij niet hoef te concentreren op het overtuigen van anderen, maar op het zelf overtuigd zijn van mezelf en dat ook blijven. Dat is veel belangrijker. Mij niet conformeren en mijn eigen gang gaan.

Week 19/5 (cyclus 4)

De vorige week is het er niet meer van gekomen om nog uitgebreid te schrijven.
De rugspierpijn is nog altijd niet helemaal over.

Mijn vraag was vorige week, en die heeft zich meer en meer uitgebreid, om los te laten wat niet meer dient. Identificatie met mijn denken, met mijn werk, en alles waar ik mij mee identificeer. Dat levert in ieder geval, en eigenlijk niet onverwacht een onbalans op die donderdag is begonnen, vorige week. Een hevige deze keer. Zaterdag en vooral Zondag heb ik gepromoveerd tot 'alleen' dagen, om mijzelf weer op de rit te krijgen. Veel slapen, rustig aan en doen wat goed voelt. Zo heb ik het boek van Tijn Touber op zondagochtend uit gelezen en ben ik begonnen in een volgend boek waar ik ook enthousiast over ben. Op vrijdag werd ik uitgedaagd om werkelijk de uitdaging van het thema aan te gaan. Onverwacht en hevig. Omdat het via Amaya kwam. Op weg naar de supermarkt was ik in een onnozele, bui met High Energy. Amaya zat niet heel goed in haar vel en wilde mij een compliment geven, dat er (vanwege mijn luisterinterpretatie) zo krom uit kwam dat ik het als een hevige belediging opvatte. De moodswing in High Energy van onnozel naar beledigd was vrij drastisch. Ik was zo geraakt dat ik uit colère met mijn voet keihard tegen de woonkamerdeur schopte.

Het was lang geleden dat ik nog zo in mijn kuif was gepikt. En dan nog wel door mijn eigen vrouw waardoor het extra pijn deed. Een winstpunt in het hele gebeuren was wel dat ik niet in het openbaar uit mijn slof schoot. Het kostte een nacht slapen om er overheen te komen. Mijn teen genas voorspoedig, voel het nu amper meer. Zondag was een alleen dag, die ik heb gevuld met lezen, muziek luisteren en nog meer lezen. Dat heb ik de maandag voortgezet, onderwijl goed gezorgd voor plant en dier en voor het eerst Amaya een sessie gegeven na mijn kundalini reiki inwijdingen. Het was duidelijk te merken dat mijn energie in kracht is toegenomen.

Sinds vorige week draag ik ook twee armbanden. Een hematiet kralen armband en een leren armband met een gesp die een slang voorstelt. Ik ben er heel blij mee en voel dat hij enorm bij mij past. Vanaf zaterdag ben ik de healers gold steen ook beginnen meedragen. Een krachtige steen die mij helpt om beter in balans te komen. Dat doet hij goed, want hoewel ik van binnen mij nog altijd aan het ergeren ben, is dat van buiten niet aan mij te merken. Ik ben wel stil maar niet onvriendelijk. De ene dag lukt het beter om te aanvaarden dat ik de 'speciale' ben, dan de andere. Dan denk ik ben ik de enige normale hier? En dan denk ik soms: is er dan niemand die het ziet? Blijkbaar niet.

Waar ik dit weekend veel mee ben bezig geweest, is het gaan loslaten van mijn prestatiedrang en competitiegerichtheid. Waar is dat voor nodig eigenlijk. De manier waarop ik met die twee eigenschappen omga is voor mijzelf niet dienstbaar. Ik naai er mezelf mee op en vergroot daarmee de kans op onbalans. Het zit er bij mij ingebakken en een neiging naar perfectionisme vergroot het alleen maar, omdat dat betekent dat ik niet alleen zo ingesteld ben ten opzichte van anderen maar ook naar mezelf toe. Dat loslaten gewoon te kunnen zijn, gewoon te kunnen doen, zonder stok achter de deur om mezelf mee te slaan. Onthechting van identificatie met mijn ego, met mijn werk, mijn gedachten. Die ken ik teveel waarde toe. Dat wordt nog een leuke, want mijn intentiekracht is heel veel groter geworden. Dat geeft extra grote tegenstand vanuit het ego. Een grote uitdaging dus om dat voor elkaar te krijgen. Uitgaan van mijzelf ipv de ander dat is het doel en het middel om daar te geraken, waar ik het net over had.

Vannacht weer eens helder gedroomd. Ik was op zoek naar het oude notariskantoor waar ik heb gewerkt en zag in rode neonletters de namen voorbij komen maar die klopten niet met de originele naam. Via de tuin, hoog gras, moeilijk begaanbaar liep ik naar het gebouw. Daar hoorde ik een oud-collega van dat kantoor praten. Ze was aan het afsluiten en liep naar buiten. Zelf was ik met ontbloot bovenlijf dan maar terug naar de tuin gelopen om langs de achterkant weg te gaan. Dat was niet mogelijk, dus keerde ik weer om en liep terug het gebouw in waar de ex-collega buiten stond te bellen net haar man. Ik klopte op het raam. Ze zag mij, deed de deur open en zei “Zie ik dat nou goed?" Ergens daartussen in was ik ook al bezig om terug naar huis te komen, want ik zocht de bustijden op via een app op mijn telefoon.

Inderdaad ik ben onbegrepen en ik hecht er nog teveel waarde aan om tegendelen te laten zien. Ik heb wel gezien, nu ik het “genialiteit”-boek voor de tweede keer doorspit (up-tempo) om belangrijke opmerkingen en oefeningen er uit te halen. Hij heeft het over onthechten, dat je gedachten hebt in plaats van dat je ze bent. Kan ik naar mijn gedachten kijken als naar een tv-scherm en gedachten als tv-kanalen zien die ik naar believen kan aan en af zetten, daarbij kiezend voor gedachten die mij dienen om naar te kijken en gedachten die mij onderuit halen om er voor te kiezen die weg te zappen. Ik leg het misschien krom uit maar de bedoeling is goed en ik weet waar het over gaat.

Langzaam begint alles samen te vallen: de 5 inzichten, de levels van gehechtheid, de Villoldo boeken, de Tzolkin, kundalini reiki, het genialiteit boek. Van alles komt in veel van bovenstaande terug. Het onthechten van mijn disfunctionele ego gedeelte. Dat is een hele kluif, maar met zuivere intentie gaat het lukken.

Een andere heldere droom vannacht, weer na om 300 uur te zijn wakker geworden. Ik pak een koffer uit, die is al een tijdje blijven liggen voordat hij wordt opengemaakt. Merlijn het schaap en Waalf de schaapswolf zijn mee geweest als vakantieknuffels maar ruiken nu zurig omdat ze te lang in een natte tas hebben gezeten. Daarna zit ik met een hoop mensen in een bioscoopachtige zaal in het gangpad op een stuk trap. Ik word gescheiden van de rest van de mensen, jongere vrouwen (onder de twintig) door een leuning die de trap verdeeld in tweeën. Op een gegeven moment word ik gevraagd om naast een van de meisjes te gaan zitten. Die kijkt naar mijn schoenen, die ik uit doe en ze zegt, het is dàt merk schoenen, het merk van mijn laatste nieuwe zwarte schoenen.

Vannacht werd ik wakker rond 330 uur. Ik merkte dat mijn armbandjes in de knoop zaten. De hematietkralen was vast geklonken aan het labeltje van de slangarmband. Hoewel ik dacht dat het niet zou lukken is het mij goed gelukt om hem uit de knoop te krijgen en bovendien ook weer terug aan te doen, die slangarmband dan toch. De hematietkralen is geen probleem. Ik ben trots dat het gelukt is. Een overwinning op mijzelf en het “oh dat kan ik toch niet".

De laatste werkdag voor de verlofweek goed afgerond naar mijn eigen zin. Eventuele kritiek is nu hun last en niet de mijne. Het ziet er goed uit, het is bijwerkt tot vandaag. Lalala. En het is gelijk ook de laatste keer dat ik daar naar kijk.  

Ik ben tenslotte geen Manneke van den Dethon (of WSD zoals dat hier heet). Hoewel velen acteren van wel. Moet ík dit voor jou doen, moet ik het niet over pakken, kun je dat wel zelf, weet je het zeker? Ze waren niet van de lucht vandaag. Ik overal nee op antwoorden, vriendelijk maar beslist. Dan kijken ze ineens raar. Het lijkt wel een zorgdwang of zo. Heb ik dat over mij afgeroepen vroeger? Ja. Wil ik dat nu nog? Nee. Wordt daar aandacht aan besteed? Aan wat ik wil? Nee. Belangrijker is, dat er gezorgd moet worden. belangrijker dan of je een ander daarmee in een slachtofferrol wil terugduwen of houden.