Week 10/9 (cyclus 3)
Al twee nachten op rij heerlijk geslapen. Dat is fijn. Geen nachtelijk geklets meer. Daar ben ik blij mee en dankbaar voor. Dat wil ik niet, nachtelijk geklets, ik wil doorslapen. Grappig was dat ik geen wekker had gezet en precies op tijd wakker werd.
Gisteren ontdekte de pedicure, die ook een kei van een voetreflextherapeute is, aan mijn eksteroog, dat er een woede schuilt in mij en dat dat zich aftekent in mijn darmen. Dat is de woede/frustratie waarvan ik besloten heb, die niet meer te uiten verbaal naar buiten, maar intern verwerk. Met dit dan tot gevolg. Is dit de bedoeling, dan? Ik concludeer even heel gemakkelijk, dat ik nog altijd (teveel) belangrijk vind wat een ander zegt. Daar moet ik eigenlijk lak aan hebben en gewoon mijn eigen gang gaan. De ander ziet niet wat ik zie. De ander speelt de hoofdrol in zijn eigen film van zijn leven. Ik in die van mij, maar ik eis hem nog niet op. De figuranten en bijrollen zijn belangrijker. Wat dan in de weg staat is opnieuw het verschil in niveau waarop ik situaties beleef of de anderen rond mij heen. Die anderen kunnen niet goed begrijpen wat ik doe en waarom en geven vanuit dat onbegrip kritiek. In mijn ogen onnodige en onterechte kritiek, wanneer ze de moeite hadden genomen om vanuit mijn perspectief te kijken.
Daar loop ik momenteel op kapot. Ook op het gegeven dat ik, omdat men weigert (of niet kan) vanuit mijn perspectief te kijken, niet op waarde word geschat. De potentie die in mij werd gezien, tien, vijftien jaar geleden, kon ik zelf niet waarmaken. Nu kan ik het wel, maar wordt mijn potentie niet gezien of wordt er aan voorbij gegaan. Mij realiseren en daar naar acteren en mij ernaar gedragen dat ik op een ander bewustzijnsniveau leef. Bukken voor de boemerang. Die is niet voor mij bedoeld. Die zegt niets over mij, maar over de ander. Een boemerang door iemand anders gegooid, is niet voor mij om te vangen. Ik hoor mijn eigen boemerang terug te krijgen. Ik krijg mijn boemerang terug en vang bovendien de boemerang af die eigenlijk voor iemand is bedoeld. Ik heb niet geleerd om te bukken voor de boemerang van iemand anders. Ik werd geprezen voor het afvangen van de boemerang van iemand anders.
Vandaag werd ik mooi gespiegeld door iemand die precies dezelfde zegel en toon heeft in de Tzolkin. Een betere spiegel kon ik niet krijgen. Geweldig. Zover wil ik het niet laten komen, terwijl ik het aan de andere kamt ook weer helemaal begrijp. Maar zover in de achterdocht en vertrouwenskwestie vallen, dat gaat mij niet gebeuren. Ik ben vandaag ook bezig geweest met mijn kwetsbaarheid. In eerste instantie, meende ik een schild te kweken om mij te beschermen. Een stap terug te doen en een pantser aanleggen, waar niet doorheen is te breken. Nu heb ik wel dat soort bescherming nodig, een doorkijkspiegel zal ik maar zeggen, maar in plaats daarvan maak ik een stapje naar voren om mij kwetsbaar op te stellen met de intentie op die manier ook onkwetsbaar te worden omdat er niets te kwetsen valt. Dat vergt nogal durf en dus ook een bescherming in de vorm van een doorkijkspiegel die laat zien maar toch beschermt.
Op een of andere manier kan ik toch moeilijk loskomen van. Ik blijf er in hangen en ga het dan groter maken dan het is. Dat is gehechtheid en ego. Prima. Daar hoor ik boven te staan. Ik laat het los. Het kost me mijn breekbare evenwicht als ik het niet doe. En tot nu toe hou ik het recht en ik trek die lijn door de regeneratiedagen heen. Ik voel het wel als een kortademigheid opkomen maar poets het ook weer weg. Het heeft dus ook met ademen en levensenergie te maken.
Uiteindelijk is het me toch niet gelukt om hem vast te houden. Mijn eigen schuld. Ik heb te veel laten gaan in de ochtend en dan kom ik vervolgens in een situatie terecht waarin heel veel energie gefocust werd op een persoon en dat vang ik dan op (de boemerang) en daar geraak ik van uit mijn evenwicht. Dat is op zich niet erg, een leermoment. Ik ben er zelf de oorzaak van geweest en kan het ook zelf aanpassen/wijzigen/veranderen. Hieraan kan ik zien dat ik nog niet goed genoeg beschermd ben tegen voor mij kwalijke energie. Wanneer ik dan niet helemaal uitgebalanceerd ben gaat dat op een gegeven moment niet goed.
Week 11/10 (cyclus 3)
Het is het eigenlijk niet waard dat ik mij druk maak om dingen die in wezen niet zo belangrijk zijn als ik denk dat ze zijn. In feite is bovenstaande zin al teveel en dien ik mij te focussen op wat wel er toe doet voor mij, wat wel belangrijk is. Het is het niet waard om van wakker te liggen. Gisteren was het een fijne dag met veel dingen waar ik van kon leren. Om een open vat te zijn bijvoorbeeld. Open in de zin van onbevooroordeeld, zonder vooringenomen mening over dat wat binnenkomt. Dat lost mijn gechargeerde, geladen reacties op. Kan ik dat, ja dat kan ik. Het betekent wel dat ik mijn veeleisendheid naar anderen, mijn verwachting daarin, dien los te laten. Mijn principes mogen er nog altijd zijn. Wanneer ze van toepassing zijn, zijn ze nuttig. Wanneer ik ze te onpas gebruik, opgelegd aan een ander, zijn ze een last.
Het is vandaag weer gelukt. Even wat hittepetitterig omdat ik mij liet meeslepen door de waan van de dag, maar dat kon ik met bewustheid weer terugzetten. Een goed gevoel heb ik er aan over gehouden. Benieuwd wat vanavond en morgen brengt.
Vannacht weer volop gepraat in mijn slaap, nu niet over het werk en wat mij boos maakt, maar over andere zaken. Dan zou ik er wel uit willen, maar de wetenschap dat ik nog moest werken hield mij tegen. Dat lokt namelijk balansverlies uit. Daar heb ik nu geen last van. Er viel vanochtend al weer een en ander binnen. Ademhaling uit borst of buik maakt voor mijn gedachtepatroon en woede nogal wat uit. Bovendien is het in ultimo ook niet de bedoeling dat er ergens diep van binnen residu's van woede weer naar mijn eksteroog gaan. Kijk, ik heb nog veel te leren en het zal heus niet perfect van een leien dakje gaan en nooit meer voorkomen, zolang ik mij er echter bewust van ben en kan ingrijpen is er niks aan de hand. Dat betekent bewuster zijn van wat ik doe en als een adelaar boven de situaties uit kunnen vliegen om overzicht te houden. De wijsheid van de uil helpt mij passend te reageren.
Week 12/11 (cyclus 3)
Gedurende het weekend bezig geweest met sjamanenboeken en daar het beste uithalen. Dat is denkelijk niet de bedoeling, want het schiet al samenvattend niet op. Wel gepraktiseerd wat er stond en dat beviel goed. Onrustig geslapen met wakker worden en uit bed gaan.
De afgelopen twee weken ben ik eigenlijk niet anders dan bezig geweest met mijn sjamaan zijn. Wel met ups en downs. Af en toe zit het ego er nog tussen en merk ik aan mijn lijf dat die het er niet altijd mee eens is. Dat betekent af en toe even pas op de plaats maken, maar niet terugtrekken. Nu ga ik door. Misschien niet zo snel als ik wil, maar in ieder geval vooruit. Ik merk het aan kortademigheid, hartkloppingen, moeheid, onverklaarbaar. Het heeft te maken met een geblokkeerde longmeridiaan. Geblokkeerd, geblokkeerd. Geblokkeerd is een groot woord, eerder afgeknepen. Ben ik sterk genoeg om de drang te weerstaan om in het gareel te springen. Die drang heb ik niet en die zal er niet komen, want ik sta het niet toe. Integer blijven naar mijn toekomstig zelf en mijn huidig zelf vanzelfsprekend. Maintaining balance, my friend and stay true to your own principles, true to who you really are. Grappig om te merken, dat het nu weer juist lijkt of iedereen mij er vanaf wil brengen. Juist om mij sterker te maken. Hoe sterk sta ik in mijn schoenen. Hoe trouw blijf ik aan mijn eigen idealen en ideeën.
Week 13/12 (cyclus 3)
Ja, en dan wordt het donderdag, vorige week dan, en dan weet ik van gekkigheid niet meer wat ik wil schrijven en lukt het, daarom, ook niet meer.
Uiteindelijk ging het donderdag gewoon goed. Geen probleem. Ik heb de soep te heet laten worden. Want zo heet als ik hem had opgestookt in mijn gedachten, werd en wordt hij niet gegeten. Dat was een mooi leermoment, want zoiets had ik nog nooit meegemaakt. In de bus dacht ik er nog over. Het was werkelijk het creëren van mijn eigen hel op aarde. Ik heb de hel zo minutieus gefabriceerd dat ik er nu nog moe van ben. Spanning/woede/verongelijktheid/frustratie die zich bevrijd weet en wegstroomt. Deze week ga ik het rustig aan doen. Het etentje van morgen zeg ik af.
In feite is dat negatieve energie van jaren die zich nu bevrijd weet. Daarom dat dit gevoel ook voortduurt.
Week 14/13 (cyclus 3)
Vanaf donderdag in de vorige week voel ik mij prima in balans. Op vrijdag was ik jarig. Ook een dag van balans. Eigenlijk precies zo als ik rond kerst had geïntentioneerd. Op de dag zelf ook lekker vroeg gaan slapen omdat ik voelde dat het goed was. Ter preparatie en klaar voor de volgende dag: de viering van mijn verjaardag. Iedereen was er. Even goed wist ik binnen 5 minuten al dat dit de laatste keer ging zijn dat ik het officieel vierde. Iedereen mag langskomen, maar een “officiële” happening ga ik er niet meer van maken.
Wakker worden tegen 5 uur vanochtend besef ik dat ik weer aan het praten ben in mijzelf en dat ik weer dat gevoel rond mijn keel en hartchakra. Nu meer keel dan hart. Een terugkeer naar twee weken geleden? Qua onderwerpen waarmee ik mezelf onderhoud, klopt dat zeker. De reden waarom ken ik ook. Het etentje van morgen, waar ik eigenlijk geen zin in heb. Wel in het eten, niet in het gezelschap en het niveau waarop gepraat wordt en de onderwerpen die daarbij horen. Ik had ook kunnen afzeggen. Dat heb ik niet gedaan. De kans is mij alsnog geboden vorige week. Ik heb het niet gedaan. Het is een test om te kijken waar ik nu sta en wat ik heb geleerd van 2 weken geleden. Hoe sta ik en hoe goed kan ik de kritiek en schimpscheuten naast mij leggen en mijn eigen gang blijven gaan. Hoe 'diepzinnig' kan ik blijven te midden van anaal-gefixeerde oppervlakkigheid? En eigenlijk is het al niet waard dat ik er dit aantal woorden aan vuil maak. Maar goed.
Uiteindelijk is het nog meegevallen en gezellig geweest. Het werkt mee als je in een goede hoek zit. Het bracht voor mij een bewustwordingsproces op gang. Daar waar iemand iets ziet gebeuren en dat de volgende seconde alweer vergeet, neem ik de zelfde gebeurtenis mee mijn hoofd in. Ik maak die gebeurtenis dan groter dan hij is, ervan uitgaand voor het gemak, maar lang niet altijd terecht, dat dat voor de andere 'getuigen' ook zo geldt. In feite komt het er op neer dat ik mij druk maak om iets wat de ander allang is vergeten. Een vetvlekje uit het verleden, die er niet helemaal is uitgewassen. Terug is gekeerd eigenlijk met naar een hogere energie te gaan leven en bewuster in het leven te gaan staan dan voorheen. Het is ook in sync met een van de 5 inzichten. Ik ga er ook met hetzelfde gemak vanuit dat ik dezelfde rol speel in het leven van de ander. En dat is niet zo. Ik vat het nogal eens persoonlijk op en ga daarmee gepaard gaand ook uit van veronderstellingen. “Feiten” die ik voor waar houd, maar die niet gestaafd zijn aan de werkelijkheid. Soms duiken vetvlekken weer op. Eigenlijk zijn ze er altijd geweest, maar zag ik ze gewoon niet, omdat ze op dat moment niet belangrijk waren om bij stil te staan.
Dit hoort wel weer bij mijn bewustwordingsproces. Ik ga een richting in, waar ik het nodig heb om deze inzichten te kunnen onder de knie hebben, voor het meeste van de tijd.
Ik moet wel zeggen, dat het knaagje al heel veel minder is dan vorige keer. Ik ga er volledig doorheen om te zien dat er niets gebeurt en dat het niet belangrijk is wat een ander er van vindt.
Reactie plaatsen
Reacties