Week 24: Invloeden

Wie ben ik tegengekomen in mijn leven, die een, blijvende, invloed op mijn wereld hebben gehad? Onverwachts hik ik tegen deze vraag al even aan. Ik verwachtte gelijk los te kunnen gaan over die of gene die een invloed kregen op mijn leven, maar ik blijf het antwoord op die vraag best lang schuldig. Waarschijnlijk heb ik simpelweg niet genoeg tijd genomen om stil te staan bij deze vraag. Nu ik ervoor ga zitten en even mijn gedacht erover laat gaan, dienen zich een paar mensen aan.

Op mijn pad van persoonlijke ontwikkeling en mijn zoektocht daarin naar zelfkennis, wie ben ik nu eigenlijk?, kwam ik een jaar of wat geleden Human Design tegen. Met het leren kennen en uitpluizen van de Tzolkin Maya kalender en mijn plaats daarin, van waaruit ik de wereld in kijk, was ik al een heel stuk wijzer geworden over wie ik nu eigenlijk ben. Toen ik mijn aangevraagde Human Design profiel zag, vielen er nog meer kwartjes. Ik heb een heel open profiel, wat heel makkelijk onbewust energie opneemt van buitenaf, wanneer ik met die energie in verbinding ben. Wanneer ik mij in een omgeving bevindt, waar de mensen zich interesseren voor natuurkunde bijvoorbeeld, kan ik het idee krijgen mij in dat onderwerp te gaan verdiepen. Als ik dan 's avonds weer thuis ben, kan ik niet meer voorstellen dat ik daar zin in heb. Wanneer iemand waarmee ik omga of wie in dezelfde ruimte is, bang is voor honden, kan ik ineens in mezelf voelen, dat ik ook bang ben voor honden, en waarschijnlijk banger dan die persoon zelf. Ben ik later niet meer met die energie verbonden, dan valt die angst weg, alsof het nooit bestaan heeft.
Toen ik verkering kreeg met Roos en vaak bij haar thuis kwam, ervaarde ik hoe het was om in een gezin opgenomen te worden, waar ik werd gezien en geaccepteerd voor wie ik was. Bij hen kon ik mezelf zijn, zonder restrictie. Ik was daar een heel andere mens, dan bij mijn ouders thuis. Ik weet zeker dat als Roos en haar familie mij zouden omschrijven, mijn ouders daar niet zouden kunnen opmaken, dat ik dat ben. Roos heeft me laten zien en voelen wie ik eigenlijk ben en dat ik ertoe doe.
Grappig toch, dat zowel zij als mijn volgende relatie allebei geboren zijn met het zegel Aap. De energie van Aap brengt mij in harmonie met mijzelf en de buitenwereld en met diezelfde energie kan ik bovendien doordringen tot de kern van het leven. Wat is dan die Aap energie? Een energie die uitnodigt tot spelen, met humor en een beetje drama, die de (zelfgemaakte) illusie kan helpen doorbreken. Dat hebben beide vrouwen zeker gedaan. Niet dat ik het destijds zelf zo zag en ik de gaten had, maar even zo goed. Grappig ook, dat na het bestuderen van Human Design, de opmaak van Roos best wat overeenkomsten heeft. (Zelfde incarnatiekruis en lijnen)
Maar mijn vrouw heeft de sterkste invloed gehad. Over onze ontmoeting, heb ik een vorig blog al eens geschreven. Na een briefwisseling wilden wij elkaar toch wel eens ontmoeten, zomaar voor de lol. Maar dat bleek niet zomaar voor de lol te zijn. De eerste keer dat we elkaar aankeken voelden we dat al. Het was nog niet goed in woorden te vatten, maar het was heel bijzonder. Alsof de films van verschillende vorige samen doorgebrachte levens allemaal tezamen werden afgespeeld en met elkaar verbonden. Wat de eerste twee relaties al hadden voorbereid, kon nu serieus aangepakt worden. De weg naar mijn authentieke zelf. En ook de weg naar het authentieke zelf van Amaya. Alhoewel wij, ik, daar pas veel later achter kwam. Nadat zij mij had ondersteund en begeleid op het pad naar mijn authentieke zelf, mocht ik haar vanuit mijn eigen ervaring gaan leren hoe dat moest.
Dat ik de eerste jaren serieus ben beïnvloed door de thuisomgeving en de mensen die zich in die omgeving bewogen, is onvermijdelijk. Zeker met zo’n open profiel als het mijne. Ik heb de eerste jaren geleefd als bang voor honden, maar dat bleek niet authentiek van mij te zijn. Eigenlijk liet ik het beetje bang dat moeder is voor honden, enorm uitvergroot zien. Ik leek banger te zijn, dan zij is geweest. Mijn ouders hebben een beeld van mij aangenomen en, gevoelig als ik ben, ben ik mij daarnaar gaan gedragen, waardoor ik het voor hen, zowel als voor mezelf ben gaan bevestigen. Mijn ouders hebben toch wel een paar dingen serieus gemist. Zij zijn zich niet bewust geweest en hebben, bij mijn weten, geen energie gestoken in het uitvogelen wat voor mensje ze op de wereld hebben gezet en wat dat mannetje nodig heeft om zijn talenten tot ontplooiing te laten komen. Hadden ze geweten van mijn open energetisch profiel, dat ik als projector de energie in mijn omgeving uitvergroot laat zien, enzovoorts. Dat is niet eerlijk. Human Design kwam in de wereld toen ik al dik in de puberteit zat. Hun aandacht is uitgegaan naar andere zaken. In dat moment, die periode van mijn leven, was ik het mij niet echt bewust. Pas rond mijn 18e werd de relatie met mijn ouders een stuk koeler zonder mij echt bewust te zijn waarom. Op een diepere meer onbewuste laag wist ik het wel degelijk. Dat kan ik afleiden aan de gedichten die ik rond die tijd ben gaan schrijven. Die gedichten, de notitieboekjes, heb ik nog altijd. Nu ik die gedichten weer eens ben gaan teruglezen, zie ik dat ik ergens wel iets in de gaten had (kijk eens onder ‘Proza en Poëzie'). Dat later in mijn leven uitkomt, dat ik een ongezonde drang heb/had om mezelf te bewijzen, erkenning nastreef en mij zeer snel genegeerd voel, ontstaat natuurlijk niet zomaar uit het niets. Dat ik mij als mens beter op mijn gemak en meer welkom voelde in de familiesferen van mijn ex-vriendinnen. Daar werd ik wel gezien en erkend en viel de behoefte om mezelf te bewijzen gewoon weg. Enough said….
Er zijn nogal wat mensen, die mij enorm hebben beïnvloed, zonder dat ik ze ooit live heb ontmoet. Ik heb mij zo volledig in de Tzolkin gestort, in de 20 zonnezegels en de 13 tonen, dat ik op een gegeven moment op een punt kwam, dat ik bijna feilloos aanvoelde of iemand die ik tegenkwam in dezelfde zegelgroep was geboren als ik. En als ik ineens bijzonder geïnteresseerd was in een persoon, dan bleek hij of zijn ergens via hun zonnezegel en of toon een verbinding met mij te hebben. Die persoon heeft dan een karaktertrek, positief of negatief, dat bij mij meer uitgelicht of getransformeerd mag worden. Charles Chaplin was net als ik een toon 4. Hij was een geweldig voorbeeld van iemand met perfectiedrang tot en met. Zijn films bekeken, biografieën bestudeerd. Daar leerde ik enorm van. Door zijn perfectiedrang te bestuderen, leerde ik mijn eigen perfectiedrang te kennen en te beteugelen. En zo zijn er nog een aantal van die personen geweest. Dylan Thomas is een uitstekend voorbeeld geweest, als levenspadgenoot, van hoe (niet) mijn plaats in de wereld aan te nemen, voluit te leven en te schrijven. Zo zou ik nog wel even kunnen doorgaan. Laat ik het bij deze even houden. In een later blog, of op een andere manier op deze website, kom ik mogelijk terug op andere en meer voorbeelden.
Heb ik in mijn jeugd, levende slechte voorbeelden gehad. Ik geloof dat ik aan mijn ouders een paar prima voorbeelden heb gehad, hoe ik zeker niet een kind opvoed, of hoe ik met mensen om wil gaan. ‘Hou het zakelijk’, heb ik heel vaak horen zeggen, wanneer ik iemand tegen was gekomen met wie het klikte en over wie ik heel enthousiast was. Het begon er op een gegeven moment op te lijken, alsof ik het niet leuk mocht hebben met andere mensen. Als ik een nieuwe cd had gekocht, was het standaard commentaar “heb je nu weer een cd gekocht? Je kunt er toch maar een tegelijk afspelen”. Of als ik helemaal opging in een boek lezen of een verhaal schrijven “heb je niks beters te doen (dan op dat typemachine tikken?)” (Maar ondertussen wel kladversies uit mijn prullenbak vissen (en stiekem bewaren, kwam ik later achter). Dat ik Tzolkin consulten gaf en een praktijk had opgericht werd begroet met de opmerking ‘je vertelt ze toch wel de waarheid?’ om later nooit meer ter sprake te brengen, alsof het niet bestond (maar wel naar mijn lezing over de Tzolkin komen luisteren, toen ik in mijn geboorteplaats een beurs deed). Ik mocht het blijkbaar ook niet leuk hebben met mijn passies.
Maar om te eindigen met een positieve noot, een vertelling over wie mij positief heeft beïnvloed. Ik moet eerlijk toegeven, dat ik makkelijker positief te beïnvloeden ben door dieren, dan door mensen. De cavia's die we hier hebben gehad, konden met het laten zien wat ze van ets vonden, meer bewerkstelligen dan twee uur uitleg over hetzelfde onderwerp door een vriendin of door Amaya. De laatste kon daar enorm gefrustreerd door raken. Het uiten van emoties is voor mij lang heel moeilijk geweest. Ik kon het niet goed, deed het niet of deed het wel maat veel te hevig. Op een gegeven moment kon ik, dankzij 'het doosje van Henriette', mijn emoties op een goede manier uiten. Ik werd daar zo goed in dat er aan de buitenkant niets meer te zien was. Ik was wel boos of chagrijnig, maar dat was aan de buitenkant niet te zien. Maar de cavia's verraadden mijn gemoedstoestand. Uiterlijk was er niet te zien van mijn gemoedstoestand. Energetisch was deze echter wel voelbaar. Meera liet dat weten door te klappertanden. Als cavia's klappertanden is er iets niet pluis. Zogauw ik Meera of een andere cavia zag reageren op mijn energetisch goed voelbare humeur, draaide ik in een keer bij. Als Amaya iets zei over mijn humeur dan sputterde ik tegen. Dat deed ik helemaal niet, als ik de reactie zag van de cavia's. Of van Docia. Nu de cavia's er niet meer zijn, is Docia degene die precies laat zien hoe onprettig ik ben. Als ik haar reactie zie, weet ik meteen bij te draaien. Ik heb gemerkt dat bij dieren ik helemaal mezelf mag zijn, zonder dat er een oordeel over mee geveld wordt. Als ik boos ben, laten ze het weten, of lopen ze weg. Als ik even later met mijn ziel onder mijn arm loop, komen ze me gewoon troosten. dat vind ik zo mooi. Zo wil ik ook zijn.