Vroeger. Vroeger kraaiden de hanen nog, tegenwoordig doen ze niet anders dan gapen.
Een gevleugelde uitspraak van een oud collega, die altijd is blijven hangen.
Een paar weken geleden heb ik het gehad over mijn binnenwereld en wat ik allemaal deed (zie week 9). Dat kon mij nou echt plezier geven. Grappig, dat ik deze week door oude foto’s zat te bladeren en stuitte op een foto die mijn ouders hebben gemaakt toen ik er live mee aan de gang was, met voetbaluitslagen opschrijven. De foto is genomen op de camping. Het was een zonnige dag, ik heb alleen een sportbroek aan en zit voorovergebogen te schrijven in de blauwgele multomap. Het voetbaluitslagenboek ligt er opengeslagen bij. Ik kijk wel in de camera, maar niet met volle goesting. Ik word gestoord in mijn bezigheid. Dat vond ik heel irritant, weet ik nog wel. Fronsende wenkbrauwen en opgetrokken rechtermondhoek. Bij mij staan twee plastieken drinkbekertjes. Bij de gedachte aan hun geur en hoe ze aanvoelden al ik ze vastpakte, krijg ik nu nog de rillingen. Een beetje vergelijkbaar met wanneer nagels over een schoolbord krassen. Er heeft waarschijnlijk appelsap ingezeten. Restanten van een geschilde appel ligeen ernaast op een bordje.
Op de achterkant van de foto staat een datum. Dat is leuk: Augustus 1982. Ik was dus 9 jaar oud. Het regeltje wat moeder erbij heeft geschreven, spreekt boekdelen. “AldezAldez’s ‘vakantiewerk’. Voor haar zou het als werk aanvoelen, voor mij was het een bezigheid waar ik helemaal in kon opgaan. Ik werd er blij van en kreeg er energie van. Dat zou toch alles zijn, wat je wenst voor je kind, zou ik denken. Daar dacht zij dus anders over. Anders geef je daar niet zo’n opmerking bij. Daarom keek ik waarschijnlijk ook zo. Moeder kon vaak van die opmerkingen geven, waarvan ik dacht ‘waarom moet dat nou zo?’ In feite werd er gelachen om wat ik leuk vond om te doen. Een geïnteresseerde vraag, om er achter te komen waarom ik deed wat ik deed, zou meer gepast zijn geweest. Energie steken in het leren begrijpen van het kind wat je ter wereld gebracht hebt, had geen prioriteit, blijkbaar. Dat zou ik anders gedaan hebben.
Terug naar de foto dan. Als ik mij concentreer, kan ik nog voelen hoe ik mij voelde toen ik met het de voetbaluitslagen bezig was. Op die momenten was ik een gelukkig kind, hoewel onbegrepen. Was ik klaar met schrijven, dan pakte ik mijn fiets en fietste de camping rond. Ik reed terug via de kinderboerderij, waar ik een handje gras pakte en dat aan een geitje voerde.
Ik bleef multomappen vol schrijven. Eerst maakte ik vooral voetbaluitslagen en -standen. Een paar jaar na deze foto, ontdekte ik muziek en de top 40. Ja, weer lijstjes. Iedere woensdagmiddag lag bij de platenzaak de top 40 die op vrijdag zou uitgezonden worden al klaar. Het blaadje bevatte nog meer lijsten. Die top 40 blaadjes heb ik jarenlang gespaard. Week na week, spelde ik alle lijsten in dat blaadje van voor naar achter uit. Waar ik eerst de voetbaluitslagen zachtjes of hardop voorlas, deed ik dat nu met de top 40, tipparade enzovoort. En ook hier kon ik enorm van genieten. Later maakte ik mijn eigen top 40’s.
Als ik daar nu zo bij stilsta, doe ik dat nu in een andere vorm weer opnieuw. In 2005 ben ik op Last.fm gestart om alle liedjes die ik luister op pc of telefoon bij te houden. Inmiddels, na bijna 17 jaar, staat de teller op meer dan 235000. Ik kan uren doorbrengen op last.fm grasduinend door mijn lijsten. Ik betrap me er op dat ik er weer net zo’n voldoening uithaal als vroeger met de top 40’s.
Vraag is nu even, of ik dat doe omdat ik daar oprecht plezier in heb, of dat ik dat doe uit een soort van verveling? Want dat is wat de meeste mensen denken en verwachten. Nee. Ik deed dat en doe dat nog altijd met veel goesting en plezier en passie. Naast de evolutie die het maken van top 40 lijstjes heeft doorgemaakt, maakte ook het opschrijven van voetbaluitslagen een verandering door. Op een gegeven moment kwam er een computerspel op de markt, football manager. Dat spel heb ik jaren met veel plezier gedaan. In dat spel ging het niet om het spelen van het voetbalspel zelf, maar meer over het managen van de ploeg van je keuze. Met heel veel gegevens, lijstjes, etc. Dat spel heb ik heel intens gespeeld. Als ik er echt helemaal in zat kon ik gerust tot na zonsopgang door blijven spelen. Geweldig. Het grappige is, dat het spel zich in de loop van de tijd ontwikkelde en steeds ingewikkelder en uitgebreider werd. Ik was perfect tevreden geweest met de eenvoudiger versie van rond het jaar 2000.
Laatst las ik de (auto) biografie van Art Pepper, een Amerikaanse jazz muzikant. Hij bleek vroeger iets soortgelijks gedaan te hebben als ik, maar dan met honkbal en op een iets intenser niveau. Het deed mij deugd om te leren dat ik niet de enige ben, zoals mij jarenlang is voorgehouden. En nog wel een beroemde jazz muzikant, die zich net zo alleen op de wereld voelde als ik, die moeite had met intense prikkels van de buitenwereld en in drugs uiteindelijk zijn oplossing vond. Maar dat terzijde.
Er is mij geregeld verteld, dat ik al van jongs af aan, praatte en me gedroeg als een ‘grote mens’. Wist ik eigenlijk wel wat spelen was? Ik kan het mij niet zo heugen. Wat deden wij vroeger? Op de skelter door de straat rijden. Tikkertje, voetbal of tennis deden we ook. Binnenshuis kregen we onder ons voeten als we teveel lawaai maakten, dus achter elkaar aan rennen en plezier maken en een beetje roepen en onnozel doen, was er niet meer bij na een paar keer voor straf naar mijn kamer.
Tegenwoordig speel ik in ieder geval wel geregeld. Dat doe ik dan samen met Docia. Zij vindt het enorm leuk om met touw en andersoortig speelgoed trek- en apporteerspelletjes te doen. Hoe intenser hoe liever. Docia en ik kunnen elkaar daarbij goed opjutten, tot we moe zijn van het spelen en gaan uitrusten.
Reactie plaatsen
Reacties