Dagboek deel 3: mei 2007

10 mei 2007

Goh, man. Zie mij hier zitten. Met de koptelefoon op te luisteren naar muziek, Gorki, terwijl ik aan de laptop zit. Zo op het eerste gezicht geen verschil met pakweg twee maanden geleden. Toen zat ik ook zo. Ook met Gorki op de koptelefoon. Aan dezelfde tafel, op dezelfde stoel. Alleen nu in een andere ruimte, in een ander huis, in een andere omgeving. Het is heel apart. Ik zit zo veel beter in mijn vel. Typisch. Je zou bijna denken dat ik gelukkig ben. Ha!

22 mei 2007

Een samenzwering van idioten. Dat is de titel van het boek wat ik aan het lezen ben. Het is geschreven door John Kennedy Toole. De goede man leefde slechts van '37 tot '69 (zelfmoord vanwege koolmonoxide (tuinslang aan de uitlaat van de auto etc.)). Het boek stamt uit '64 maar is pas uitgegeven in '80 na talloze afwijzingen.
Ik kocht het in 2000, in de vage wetenschap, dat ik het in de late jaren tachtig, toen ik hard bezig was met mijn persoonlijke recordpoging alle bibliotheekboeken te lezen (die mij aanstonden) al eens had gelezen en het toen erg grappig vond.

Goed twintig jaar later neem ik het opnieuw ter hand. Gaandeweg het boek kom ik erachter, dat die hoofdpersoon van het bewuste boek, Ignatius J. Reilly, geweldige, hoewel uitvergrote, overeenkomsten vertoont met ondergetekende in zijn late puberteit tot halverwege de 20. Arrogant, egoïstisch, op werkelijk alles commentaar hebben, niks is goed en alles is andermans schuld, enzovoort enzoverder. Het is werkelijk frappant.

24 mei 2007

Het begint inmiddels een befaamde pose te worden. Ik met koptelefoon op, luisterend naar muziek, schrijvend aan een weblog op de laptop. De hoofdtelefoon is nieuw. Een Philips van nog geen twintig Euro, die mooi over mijn kleine oortjes (één der zeven schoonheden?) past. De vorige, een HEMA-exemplaar van nog geen tien Euro, paste ook goed, gaf schitterend geluid, maar duwde tégen mijn oortjes, zodat ik er op den duur last van kreeg. Vandaar dat ik mij een nieuwe heb aangeschaft.

(Overigens: bijpassende muziekkeuze: Centro-matic - Fort Recovery (2006)).

Het maken van een keuze, viel me overigens lichter dan de Mediaplayer van laatst. Ik heb me wel verbaasd over de diversiteit in hoofdtelefoons. Vooral wat de prijs aangaat. Je hebt ze voor minder dan tien, maar ook gerust van meer dan 350 Euro. Verbazingwekkend. Ik vraag me dan wel eens af wat het verschil is tussen die van mij en die van 350 Euro.

Qua cd's was het voor mij de voorbije jaren geen vetpot. Ik geloof dat ik er daadwerkelijk de afgelopen twee jaar een stuk of 5 gekocht heb. Wel veel gedownload. Maar tegelijkertijd met de hoofdtelefoon, heb ik mij de nieuwe cd van Wilco aangeschaft, en daarnaast ook maar, ze waren wel erg voordelig geprijsd, de laatste drie cd's voorafgaand aan Sky Blue Sky. En ik ben er blij mee. De cd 'Summerteeth', de cd vóór de vier die ik nu heb gekocht, is nog scherper van prijs, en ook lang niet lelijk. Die zal er ook nog wel komen.

27 mei 2007

Zie, zondag eerste Pinksterdag. Het begin van een nieuwe week. Hopende, dat deze week wat meer brengt dan de laatste. Bah, wat was het een week om niet in te lijsten. Op mijn werk barstte ik van de energie. Ik heb lekker gewerkt, en het was gezellig bovendien. Thuis echter lukte het me niet om de resterende energie om te zetten in het doen van fijne dingen. Ik wilde deze week lekker kunnen gaan schrijven, een beetje lezen en lekkere muziek op de hoofdtelefoon hebben, kortom: genieten. Het is me niet gelukt. Culminerend in een chagrijnige bui op zaterdagochtend. Een van de steeds minder wordende buien van chagrijnigheid. (Now if you will excuse me for a moment, ik ga even opzoeken hoe chagrijnig wordt geschreven, ook alweer. Het schijnt namelijk dat ik in een van mijn vorige weblogs, bewust of onbewust, dat weet ik niet meer, dat woord verkeerd gespeld heb). Op een gegeven moment, op het toppunt van mijn onredelijkheid, zag ik zelfs scheel van colère. In de loop van de ochtend/middag ebde het weg, en heb ik de achterplaats annex tuin voor de helft ontdaan van het onkruid dat wel erg welig begon te tieren. Verderop in de dag kwam Piet nog langs met versleten en kaduke laptop en gloednieuwe state-of-the-art printer. Hij kreeg de printer niet geïnstalleerd op zijn laptop. Ik ook niet. Waarschijnlijk is de USB-poort kapot. Je kunt ook moeilijk meer verwachten van een laptop van €200.

Dat was dus de dag van gisteren. De afsluiting van een rare week, waarin ik mijn draai niet kon vinden. 's Avonds hebben we friet gehaald. In plaats van een milkshake kregen we een zak met vier viandellen. Niet wat we hadden besteld, maar wel met zeker een euro of drie voordeel. Ha!

Dat was al de tweede bestelling die dag van Amaya, die de mist in ging. 's Middags had ik in de Aldi mij mispakt met de pot perziken. Het bleek een pot met ananasschijven te zijn, die in de stapel van de perziken terecht was gekomen

(Overigens: bijpassende muziek: Neil Young & Crazy Horse - Weld (CD2))

Hopelijk wordt de voor ons liggende week wat beter. Met in ieder geval in het vooruitzicht een verjaardagsfeestje, vanavond, en een reünie van mijn oude lagere school. Ik ben benieuwd wat dat gaat geven.

Voor vandaag nog op de planning: schrijven en de laatste 40 nog wat bladzijden uitlezen van 'een samenzwering van idioten'.

27 mei 2007 (nog maar een keer)

Af en toe vraag ik mij af waar ik mee bezig ben.

Al vanaf mijn achttiende loop ik te roepen, soms iets harder, dan weer wat terughoudender, dat ik een boek ga schrijven. Ik heb een zeer schamel, vind ik zelf, arsenaal aan kortverhalen, een koppel gedichten- annex aantekenbundeltjes, en een paar weblogs, waarvan er eentje in ongerede is geraakt.

Verder dan dat ben ik nog niet gekomen. Maar waar moet het naartoe? Ik ben volgens mij niet op de goede weg. Wat ga ik schrijven? Weet ik überhaupt waarover ik het wil gaan hebben? En is dat wel goed genoeg? Ga ik schrijven in de ik-vorm, wat ik het beste kan? Getuigt dat niet van narcistisch gedrag? Of zou ik proberen om in de 3e persoon te schrijven? Kan ik dan nog wel uitdrukken wat ik kwijt wil? Is schrijven vanuit de 3e persoon niet waardevoller, beter, hoogstaander dan vanuit de ik-persoon? Wordt het verhaal, wanneer in ik-vorm geschreven, niet te veel een Herman Brusselmans-aftreksel? Waarom moet ik toch overal zo lang over nadenken en begin ik niet gewoon waar ik moet beginnen? Waarom houden al deze vragen mij tegen om eindelijk eens een goed begin te maken?

Ik word langzaamaan zowat moedeloos van mezelf. Ik weet dat mijn verhaal, of wat ik wil vertellen het best uit te verf komt uit het perspectief van de ik-persoon. Waarom moet ik dan zo nodig proberen het anders te doen? En dus zodoende hopeloos vastloop, omdat dit niet de manier is om te beginnen en om te schrijven Ik ben waarschijnlijk gewoon bang, dat wat ik ga schrijven niet goed genoeg is in mijn ogen.
En onderwijl ben ik hard bezig om ontelbare weblog-items te schrijven, die in principe nergens over gaan, behalve over mijn onmacht om ergens aan te beginnen dat ook maar een beetje op een verhaal trekt.

(En ondertussen word ik zowat gillend gek van die geweldig lawaaierige kinderen hier ergens in de wijk)

En ondertussen ten tweede zit ik hier zo opgefokt en wel als het maar zijn kan, omdat ik het niet kan hebben dat het mij niet lukt op de manier zoals ik het wil.

(Overigens: muziekkeuze: Chick Corea & Friends - Remembering Bud Powell)

Het is wel gebleken dat ik daar niet tegen kan. Op het werk had ik daar deze week ook ervaring mee. Ik neig naar wat men een control-freak noemt. Op het werk zou ik het liefst alles zelf en alleen doen. Aangezien dat niet gaat, 'beperk' ik mij tot het in de gaten houden van alles wat er gebeurt. Ik zie erop toe, dat alles goed gebeurt, en had ik het zelf niet zo druk, ik zou hetgeen niet naar mijn zin verloopt, overnemen of naderhand controleren en zo nodig, en dat is meestal, verbeteren. Ik kan er slecht tegen, dat iets fout gaat, wat buiten mijn bereik ligt. Het simpele gegeven, van het versturen van een document, blijkt al problemen genoeg op te leveren. Eens het uit ons kantoor en uit mijn handen is, gaat het de laatste maand, steevast mis met de aflevering. En daar heb ik gigantisch de balen van.

Maar goed, dat is niet waar ik over aan het uitvaren was. Het gaat even minder met de schrijf business. Wat ik wil, is hetgeen waarmaken, wat ik wil. En dat is in deze een boek schrijven. Alle goede adviezen van mijn vriendin en anderen ten spijt, lukt het me niet, die adviezen om te zetten in daadwerkelijke daden. En daar kan ik aardig niet goed van worden.

Eens beginnend aan wat ik denk dat het beste is, dat moet ik gewoon doen. Het rare is, dat ik dan denk dat het niet goed genoeg zal zijn.

(Muziekkeuze: Angie Stone - Black Diamond. Uit 1999 stammende cd, die ik sindsdien maar amper opgezet heb, maar nu ik hem weer hoor, eigenlijk best wel goed vind).

En dan stop ik weer, en ga ik op zoek naar hoe ik het dan beter zou kunnen doen.

Kijk. Ik kom zo natuurlijk nergens, constant afvragen, of het daadwerkelijk goed is.

Kijk ten tweede. Als ik ergens aan begin, wil ik het gelijk goed. Zie mijn borduuravontuur. Ik ben begonnen met borduren, een aantal maanden geleden, aan een stilleventje van koolmeesjes rond een soort van hangende pot met voer in. Blijkt dus dat ik maar gelijk ben ingestapt op het hoogste borduurniveau, want priegelwerk.

Leg ik mijn lat dan te hoog? En loop ik daarom aan te hikken tegen hetgeen hierboven beschreven? Het zal allemaal wel. Feit is, dat ik van een koppel uitgevers wel de bevestiging gekregen heb, dat ik kan schrijven. Mijn geschriften pasten qua onderwerp en dergelijke niet in hun pakket.

Onderwijl is het buiten evengoed toch maar eventjes, veel beter weer dan ze voorspeld hebben deze week. In tegenstelling tot de berichten, heb ik nog maar weinig regen gezien.

Nou, besluit ik dit logje toch nog met een positieve noot.

31 mei 2007

De week is bijna voorbij, de werkweek althans. Vanavond heb ik voor het eerst deze week het rijk alleen, zoals men dat zegt. Normaal gesproken is dinsdag de dag dat ik op zeker 's avonds tot een uur of elf alleen thuis ben. Maar ons Amaya is niet gaan dansen deze week. Er zit sowieso een beetje de klad in de laatste weken. Ze is vaker niet dan wel gegaan. Ze vindt het steeds minder leuk. Afgelopen dinsdag was onze huisvriendin er. Reden genoeg om dansen af te zeggen. Dat was voorheen wel anders. Toen mocht alles kapotvallen, àls ze maar kon gaan dansen.

Het was overigens erg gezellig dinsdag. Ze zijn op zolder gaan hobbyen. Amaya bijenwas, Caitlin 3D-kaarten. Ik heb hier op mijn kamer geborduurd. De eerste anderhalve rij van het eerste vlak van de kubus. Daarjuist de eerste draad opgemaakt, die nu nog moet worden vastgezet. Er ligt echter geen schaar hier, ook niet in mijn pennenzak, die, herinner ik me nu, hier naast me op de verwarming ligt.

Afijn. Ik moet nog gaan eten, maar ik heb de leftover van afgelopen week pas uit de diepvries gehaald, dus dat eten zal nog even moeten wachten.

Ondertussen wel al de, de afgelopen dagen gedownloade, liedjes van mijn ontdekking van afgelopen Pinkpop, Wolfmother op cd gebrand. Minpuntje: ik heb niet goed opgelet bij het kiezen van de te branden liedjes. Een liedje staat er twee keer op, waarvan 1 keer incompleet. Daarbovenop staan ze ook niet helemaal goed op volgorde. Maar goed, ik kan ze nu op mijn stereo afspelen. Daar was het uiteindelijk om te doen.

Overigens heb ik Pinkpop alleen via de tv meegemaakt. Ik ben er niet geweest. Wel ooit, in 1993, maar dat was toen voor eens en nooit weer. In ieder geval, de muziek van Wolfmother, je hoort er jaren 70 hardrock en dergelijke in terug, sprong er echt uit.

De laatste paar dagen barst ik van de energie. Grappig, want veel slapen doe ik er niet van. Ik heb soms even een dipje, maar even later stuiter ik weer rond op het werk. Hier thuis doe ik het vrij rustig aan. Misschien is dat wel de truc, die het hem doet.

De laatste dagen ben ik ook op zoek geweest naar iet of wat, dat mij kan doen vooruithelpen met de schrijverij. Ik ben nog weinig opgeschoten. Enkele websites dienden zich aan, met dank aan Google, maar die zijn niet wat ik zoek.

Om eerlijk te zijn: Wanneer ik dan de verhalen lees, die ze daar hebben gedumpt ter lezing ende vermaak, dan weet ik ineens weer waarom er nooit lid van ben geworden. Wat een gedrochten van een verhalen. Heeremijntijd.

(Overigens: bijpassende muziek: Wolfmother - Wolfmother)

Waarom ikzelf in tegenstelling tot die duizenden anderen niets op papier krijg, wat ik de moeite waard vind, dat vind ik dan weer zeer curieus. Ik heb mezelf wel voorgenomen er vanavond in ieder geval iets mee te gaan doen.