1 januari 2006
Hier volgt even een soort van motto:
"Als ik uitga ben ik fotograaf
en ik ben schrijver als ik vrienden bezoek
op het ogenblik zit ik heel even zonder werk
maar binnenkort begin ik aan mijn eerste boek
in de spiegel neem ik soms alvast de pose aan
voor de foto op de achterkant
dromen zijn een raadsel
en dat gaat als volgt
het smelt in je hoofd en niet in je hand"
Dit is een stukje songtekst uit het liedje 'Smalfilm' van Spinvis.
En zo heb ik nog een soort van motto. Anders van inhoud, maar ook mooi. Die weet ik niet uit mijn hoofd en moet ik dus opzoeken. Het is van Dylan Thomas en gevonden in een brief aan een vriend van hem, geschreven in de vroege jaren dertig. Het staat in het boek dat op mijn nachtkastje ligt, onder de wekker. Het is het boek met de verzamelde brieven van de schrijver uit Wales, die geen woord Welsh sprak. Maar dit geheel terzijde. Hij heeft wel meerdere mooie uitspraken gedaan, Dylan Thomas. Maar die ene daar gaat het nu om. Ik zoek het niet om op te staan en naar de slaapkamer te lopen. Gerard Joling zou er de kracht niet meer voor hebben, zeg maar. Maar goed, even focussen op waar ik mee bezig ben.
Dat motto, dat hou je dus nog te goed, als ik het niet vergeet. Dat wil ook nog wel eens gebeuren. Help me eraan herinneren, mocht het uit mijn gedachten schieten.
Het ging over schrijven, in ieder geval.
Schrijven. Ha ja, mijn loze belofte, die al 15 jaar staat en nog altijd niet is ingelost. Maar er is een nieuw jaar begonnen, 2006, en ik ga er nu echt mee beginnen. "Dat liedje heb ik al vaker gehoord," zegt mijn vriendin, "maar er is nog nooit iets van terecht gekomen."
"Ja, maar dit keer is het anders."
"Dat heb je al zo dikwijls gezegd."
"Dat weet ik, maar nu is het écht anders."
"Wedden van niet?"
Ik had en passant ook nog iets anders beloofd, in mijn bui van grootspraak. Die mededeling werd zo mogelijk met nog meer sarcasme ontvangen. Tot mijn ongenoegen, dat mag je gerust weten.
Wijselijk heb ik niet het voornemen geuit om te stoppen met roken. Ik steek er nog een op voor ik zo direct ga koken en een eind brei aan het actieve gedeelte van de dag. Want na zessen, leg ik mij op de twee-en-half zits en ga tv kijken.
Er komt een schone film op Nederland 3. Om half twaalf of ergens rond die koers, dus het zal wel een klusje voor de videorecorder worden. Maar voor die tijd is er nog wel iets op de Belg of zo.
Het actieve gedeelte van de dag bestond uit discussies voeren, muziek luisteren, een stukje schrijven op last.fm en een nieuwe weblog aanmaken.
Dit was mijn boeiende eerste dag van het nieuwe jaar.
Morgen zien we weer verder.
Tot zover.
Salut.
2 januari 2006
Hoe is het mogelijk, dacht ik. Ik weet dat ze mij graag mogen op het werk, maar om nu in rijen van 2 opgesteld te staan om mij met open armen te ontvangen …. Ach nee, schoot het mij dan te binnen. Het is de tweede januari. Het is om gelukkig nieuwjaar te wensen. Jammer.
Getuigt dit van megalomanie? En getuigt ook het motto van de vorige dag, uit dat liedje van Spinvis, niet enigszins van hetzelfde?
Een ander motto zou ik gaan opzoeken. Het boek ligt hier naast me. Ik moet de juiste pagina nog vinden. Maar dat gaat alweer voor de andere dag zijn.
3 januari 2006
Het gaat goed, met de loze belofte. Maar niet heus. Ik zou je het motto uit dat boek van Dylan Thomas geven, Spinvis uitdiepen, vertellen dat ik vandaag mijn ondergoed binnenstebuiten aan heb gehad, alhoewel dat laatste niet per se door je geweten wil zijn, en daar kan ik in komen.
Ook had ik willen vertellen over de spreuk op kantoor, over Woody Allen en op het briefje in mijn portemonnee staat geloof ik nog wel iets.
Maar geschreven heb ik wel, en daar gaat het om. 2 stukjes op last.fm vandaag, en ook een weblog, over een vrouwtje uit Afrika die een betrouwbaar persoon zoekt om haar 8 en een half miljoen dollar aan obligaties via die persoon zijn bankrekening weg te sluizen om dan met die persoon te gaan samenleven. Ze heeft mij speciaal uitgekozen.
Inspiratie genoeg dus.
Een andere loze belofte hou ik beter in het oog: Afwassen. Al voor de derde dag in rij afgewassen dezelfde dag, dat de borden en het bestek gebruikt zijn. Amai, dat is durven.
Tot morgen!
4 januari 2006
Goed, hier ben ik weer.
Gisteren heb ik je geschreven, over de onderwerpen waar ik het vandaag en komende dagen over wil gaan hebben. Eerst maar even niet over Spinvis, maar over een ander soort van motto, dat ik aan wilde halen.
Het is van Dylan Thomas. Ik kwam er al mee op de 1e januari maar was nog niet zover dat ik het paraat had. Nu heb ik het opgezocht en kan ik het hier neer zetten. Als een soort van motto, houvast, leidraad, iets om op terug te grijpen als ik het even niet meer weet.
Het komt uit de brief van Dylan aan Trevor Hughes van 8 februari 1933. Om heel de story uit te diepen heeft weinig nut, maar het gaat over manieren, methoden, van schrijven. Het staat op blz. 33. Als ik dit morgen terug lees weet ik het te vinden en kan ik het verder uit typen. Ik kan dat nu niet zo gemakkelijk doen omdat ik mijn laptop op schoot op de bank zit en ik niet tegelijkertijd het boek kan vast houden en typen. Dat is dus werk voor morgen.
Evengoed lijkt het alsof dit alles totaal geen ‘sense’ maakt, maar ik bedenk me nu dat bovenstaande en het stukje tekst uit smalfilm van Spinvis, duidelijk raakvlakken hebben. Dat wordt dus nog spannend, in hoeverre ik het allemaal aan elkaar ga breien.
Woody Allen wordt ook niet vergeten, net zomin als hetgeen in mijn portemonnee op het briefje staat maar wat ik niet meer uit het blote hoofd wist. Ik wist het wel uit het blote hoofd. Ik dacht dat er nog iets meer op stond geschreven, maar dat was een andere aantekening.
Inmiddels is de dag zo goed als naar de knoppen. Om 22.00 is er een humorprogramma op één (VRT) en daarna had ik gedacht te douchen, even na te zitten en dan naar bed. Vanmorgen heb ik mij verslapen, dus wil ik morgen wel op tijd wakker zijn.
Salut en tot dan.
5 januari 2006
'(...) But why not, just for a few times, put a sheet of paper in front of you, &, without thinking twice, write half or a quarter or all of a short story. Don't begin with a polished idea in which every incident is fixed in your mind. Just shove a girl on the seashore on a summer day & let her make her own story. Write, write, regardless of everything. (...) Why not, for a change, fire off round after round of ammunition from any old gun you can get hold of. You'll miss hundreds of times, but you're bound to get the bull's eye a lot of times, too.(...).'
Dit, waarde vriend, is wat ik je mee wilde geven uit het rode boek met de verzamelde brieven van Dylan Thomas.
Het gaat erom, dat ik bovenstaande goed in het oog houd. Schrijven Schrijven en nog eens schrijven. Het zal vaak onzin zijn, maar er zullen ook mooie stukken uitrollen. Dat moet ik goed onthouden. Jawel.
Megalomaan. Je voordoen als schrijver, alvast poseren voor de foto op de achterkant, denken dat men je opwacht om je te verwelkomen, ipv nieuwjaarswensen. Getuigt volgens mij toch echt wel van megalomanie.
Hoelang heeft het geduurd en hoelang zal het nog duren, eer ik deze loze belofte eens inlos? Al vanaf mijn 18e, nu bijna 15 jaar lang kondig ik een boek aan. Het is er nog niet, maar zal het er ooit komen en waar zal het over gaan?
Daar maak ik me nu nog de grootste zorgen om. Waar moet ik het in godsnaam over gaan hebben?
En dan herinner ik mij ineens die passage uit die brief van 8 februari 1933 van Dylan aan Trevor Hughes.
Wat mag dus het devies zijn? Schrijven. Begin maar ergens...
Maar geraak je ergens, als je schrijven zich 'beperkt' tot weblogs en stukjes op last.fm? Moet ik daar over schrijven in mijn boek. Wordt het wel een boek? Of eerder een bundel kortverhalen? Een toneelstuk? Schrijf ik een theatershow? Ik volg het niet, ik twijfel, ik ben bang. Ik wil het goed doen. Nee, goed is niet goed genoeg. Perfect moet het zijn. Ik moet er zelf tevreden, blij mee zijn. Maar ik ben niet gauw tevreden, laat staan blij.
Blij zijn is geen natuurlijke zijnstoestand voor mij. Ik weet niet eens goed wat dat is: blij zijn. Nee, eerlijk niet.
Tevreden ben ik over het algemeen al snel, als het op huishouden aan komt, of andere zaken die ik niet zo belangrijk vind.
Maar qua schrijven mag het niet goed zijn. Dan moet het perfect zijn.
Vandaar ook dat bovenstaand advies van schrijver tot schrijver ook voor mij heel welkom en bruikbaar is.
Ik heb houvast nodig om tot iets te komen. Houvast en chaos. Maar chaos kan ook een misinterpretatie mijnerzijds zijn.
Chaos ontstaat, als je mij mijn gang laat gaan, zonder dat ik weet waar ik mee bezig ben. Ik ben een chaoot, maar ook weer niet. Niet van harte. Het is allemaal moeilijk uit te leggen. En daarbij, ik zit hier niet meer alleen, en dus ben ik mijn 'zin' en inspiratie kwijt. Ik heb niet graag pottenkijkers in de buurt, laat staan pottenkijkers die constant vragen wat ik nu weer geschreven heb.
Dat werkt niet lekker.
Gecompliceerd karakter?
Hmmm, een beetje maar.
Volgende afspraak zetten op morgen?
6 januari 2006
De eerste werkweek is achter de rug. De mailing die ik vorige week heb uitgeprint en bij elkaar geraapt zit nu in enveloppen en moet alleen nog nagekeken worden.
Ben ik met schrijven bezig geweest? Behalve met het schrijven van dit weblog niet. Van het weekend heb ik veel tijd om na te denken en te schrijven. Morgen gaan we wandelen en zondag is onze hangdag.
Vanavond en morgen en overmorgen gaan we veel films zien. High Fidelity, mijn favoriet aller tijden, en ook mijn favoriet op 1 na, Almost Famous. Maar vanavond gaan we Bobby Jones kijken op dvd (niet in slaap vallen!) en daarna op tv een film over samourai (niet in slaap vallen!). Ik heb de tendency to fall asleep while watching movies on dvd on the pc in bed. So that's why.
Hopelijk dus morgen en overmorgen meer van mijn kant, schrijfsgewijs.
Salut
7 januari 2006
Als het over muziek gaat, ja dan vul ik wel een paar bladzijden, daar kan ik niet over uitgepraat raken. Maar om er over te schrijven? Een boek en film als High Fidelity of Almost Famous valt niet mee te spotten. Ik zou het niet beter kunnen gedaan hebben.
Ik ben ook gek ook eigenlijk. Haal ik in een ander weblog aan, dat ik ergens gewoon moet beginnen. Wat doe ik? Ik blijf gewoon nadenken over hoe te beginnen. Niet slim, niet slim, 2x, 2x.
Morgen beter?
8 januari 2006
Er zijn al mensen voor minder voor de trein gesprongen. Toch is het niks voor mij. En waarom zou ik? Daar waar ik vandaan kom, rijden geen treinen. Rails ligt er wel. Een station is er ook geweest. Dat wat vroeger het station geweest schijnt te zijn, is nu een bierbrouwerij.
Het is het begin, maar nou niet een om over naar huis te schrijven. Ook nog zoiets. Naar huis schrijven. Wie schrijft er nu naar huis? Toch zeker niet om te vertellen, dat het begin van een verhaal, of roman, niet echt geweldig is.
Maar goed, over een writer's block gesproken.
Laatst was er op tv een programma, dat was het winterequivalent van Zomergasten. Daarin werd Jonathan Safran Foer geïnterviewd door Kristien Hemmerechts. Er werd een fragmentje getoond van Woody Allen. Wat hij zei, daar wilde ik ook nog wat over kwijt. Maar ja, zal ik dat tot morgen, bewaren?
Het zal zo uitkomen.
En dat terwijl ik het gisteren of de dag tevoren nog heb aangehaald. Ik liet je het stukje uit die brief van Dylan Thomas lezen. Weet je nog? Schrijven Schrijven Schrijven. Maakt niet uit over wat, zolang je maar schrijft. Beter 100 x mis en 10 x raak, dan in een keer je kaarten op tafel smijten, om er dan achter te komen dat je een heel goede hand hebt, maar dat er iemand is die nog betere heeft.
En nog komt er niks uit mijn handen.
Ik blijf gewoon nadenken. Ik denk niet: wat zal ik schrijven? Maar: wat moet ik schrijven?
Ergens zit er dus iets goed fout.
Dat weet ik ook wel.
Het komt niet van de grond. Ik blijf op het niveau van de voetzoeker. Terwijl ik recht naar boven de lucht in zou moeten gaan.
Wat heb ik vandaag gedaan? Mij verdiept in Sufjan Stevens. Ik ben wel wat over hem en zijn cd 'Illinois' te weten gekomen (Ik weet nu hoe je zijn naam uitspreekt, tenminste), maar wat schiet ik daar mee op?
Uiteindelijk niks.
De dag is alweer ver naar de knoppen, de dvd van gisteravond moet nog terug naar de videotheek, en last.fm is nu weer in de lucht, database problemen, maar mijn data zijn nog niet doorgebriefd want de 'handshake' is nog steeds UNREADABLE.
Goeie genade. Waar gaat het naar toe.
Is anybody out there?
We trappen het maar weer af in hoop op betere tijden.
Salut en de kost.
9 januari 2006
Niet een beetje originele titels voor deze weblogs, vind je niet? Het gaat de goede kant op.
Vandaag op het werk, was het druk. Dat is het al een tijdje, dus dat is geen probleem. De mailing die ik dacht weg te kunnen sturen, morgen of zo, daarvan blijkt een setje niet te kloppen, en moet dus weer opnieuw geprint worden.
Het lijkt wel alsof ik tegenwerking krijg. Ik denk, nu kan het vanavond. Nee, nu zit ik hier op de bank met de laptop op schoot met een druppende kraan en een kleiende vriendin. Dat kan ze goed. Allez, wat kan ze eigenlijk niet? Op knutsel/hobbygebied. Ze tekent, wast bijen (of noem je dat?), kleit, verft, en bovenal fotografeert. In dat laatste blinkt ze echt uit.
En ik zit hier ongemakkelijk, met een lamme arm en een slapend been, te wachten op iets dat toch niet komt.
Het enige positieve aan de situatie is de muziek. Vanavond eerst oude bakken van Supertramp, lekker meebrullen met symphonische rock uit de jaren 70. Muziek die Amaya ook kent, omdat Skyradio dat wel eens laat horen. En nu Sufjan Stevens. Ik heb de cd 'a Sun Came' eens opgezet ter afwisseling van 'Illinois'. Die is prachtig, de cd van 2005. Dat zeg ik nu, op 9 januari, rond kerst vorig jaar was het nog dEUS met Pocket Revolution, en stond Illinois nog op 10.
Ik ben lijstjesfreak. Net als Rob uit High Fidelity. Maar daarover later meer, net als over Woody Allen en de spreuk op kantoor.
Salut
10 januari 2006
"Vrijheid is.... Niet doen waar je van houdt maar houden van wat je doet"
Die had je nog van me te goed. Weer een loze belofte ingelost.
Deze wijsheid hangt op het prikbord in de hal op het kantoor waar ik werk. En het is een hele mooie.
Ik betrek het even op mij zelve, zoals ik alles altijd op mezelf betrek.
De bedoeling, onder andere van dit web(dagboek)log, is om mijzelf aan het schrijven te zetten, omdat ik mezelf en inmiddels ook anderen, de belofte heb gedaan om een boek te schrijven. Omdat ik dat zelf wil, omdat ik het kan. Maar al meer dan tien jaar komt daar niks van. Omdat ik geen tijd heb gehad, het uit mijn hoofd had gezet, ik het te druk had, er niet meer aan heb gedacht. En ook omdat ik kortweg te lui ben (geweest).
En nu ben ik hier per de eerste dag van dit nieuwe jaar, dit weblog begonnen, met als inzet hier op zijn minst aantekeningen te zetten, op weg naar het boek. Omdat ik dat leuk vind.
Punt is nu: doe ik dit, omdat ik ervan hou? En, of misschien beter, of , hou ik echt van wat ik doe?
Eerlijk zeggen, zeggen ze daar dan achter, weet je wel?
Om eerlijk te zijn, doe ik nu waar ik van hou, maar hou ik ook van wat ik doe?
Ik doe het nu, waarschijnlijk, als je diep van binnen in mij kijken kunt, veelal omdat ik vind dat het moet. Dus schrijf ik omdat ik mij verplicht voel. Dat is niet echt de optimale basis om een boek, laat staan een goed boek, te schrijven. Dan kun je ook gerust concluderen, dat ik op dit moment niet echt hou van wat ik doe. Dus ben ik niet vrij. De stelling klopt dus.
Niet alle aantekeningen in dit weblog zijn rechtstreeks voor mijn boek bedoelt. Het geeft eerder inzicht in hoe ik denk en wie ik ben.
Goed bekeken, valt wel veel uiteindelijk samen.
Woody Allen komt ook nog te pas, maar daar ben ik over aan het nadenken. Het zou het eerste serieuze prozastukje kunnen worden. Maar das beter voor morgen, denk ik.
Salut!
11 januari 2006
Ik heb mij vandaag nuttig gemaakt, in deze dat ik afgewassen heb, gezorgd dat Amaya eten heeft zo meteen, en ook heb ik dik anderhalf uur met mijn moeder gebeld en de IQ-test gedaan. Zoals verwacht zat ik op 130+. Verder heb ik vandaag niks te melden.
Salut
12 januari 2006
Ja, op de valreep en weinig te zeggen, behalve dat er iets broeit.
Salut
13 januari 2006
Ge zijt toch nie op ouw kop gesteuken zeker? Het is vrijdag de 13e. Je denkt toch niet dat ik een weblog zou schrijven? Ik ben niet bijgelovig, maar het is toch een schoon excuus.
Salut!
14 januari 2006
Laat mij nog maar even denken.
15 januari 2006
"Het monstertje leeft, het leeft diep in mij….Ik voel het in mijn darmen en het bijt in mijn nieren." (Gorki - Monstertje)
Het is lastig uit je systeem te zetten. Waar ging het ook alweer fout?
Kon ik maar schrijven als Luc de Vos…. Welke rotzooi ben ik nu weer aan het op schrijven....
En waar komt dit alles vandaan? Dat is de hamvraag. Ik heb geen zin om het uit te spitten, en toch ontkom ik er niet aan. Op deze voet doorgaan, is geen doen. Het leidt tot niks en niks dan verdriet en verregaande ruzies. En als er iets is waar ik niet tegen kan, dan is het wel ruzie.
Nog een hamvraag. Waar ben ik gebleven? Het monstertje in mij is losgelaten. Het deksel is van de put, de geest is uit de fles. Het deksel is onvindbaar, en waar de kurk naar toe is, is mij een raadsel.
Het schijnt waterkoud te zijn, buiten. Ik voel het niet. Hoewel ik er toch ben, buiten. Ja, zonder jas, ja. Ik heb het niet koud. Ik hoest niet, laat staan dat ik verkouden ben of word. Men zegt wel eens: rookvlees bederft niet. Ik begin steeds beter te geloven, dat dat ook werkelijk zo is.
Ik steek er een op. Het is rond half elf. Dat is mijn tijd.
Het draait allemaal om routine. Schema's, vastigheid en routine. Dat is het leven. Mijn leven, althans.
En dan weet ik nog niet eens waar mijn boek over moet gaan. God weet, dat ik al zo lang bezig ben, er iets van te maken. Maar hij weet ook, dat het tot nu allemaal vruchteloze pogingen waren. Gestorven in schoonheid, zeggen ze dan. Bij mij is het eerder gestorven in laksheid, maar dat hoeft niemand te weten. Hoewel, dat weet men wel, al is het nog nooit door iemand op die manier gezegd. Zo is het dan ook wel weer.
Nu ben ik weer begonnen. Met een boek. Of iets dat ervoor door moet gaan.
Ik hoop dat dit een start gaat zijn, waarop ik kan voortborduren. Dat stuk over Woody Allen, waar ik het met je nog over ging hebben, komt er langzamerhand wel in terug. En als ik zin heb om het je eerder te verklappen, dan krijg je het eerder te weten.
Momenteel draai ik op de laptop muziek van Sandy Denny.
De cd 'Listen, Listen' herbergt werkelijk enkele pareltjes. Om er een paar te noemen: Late November, Next Time Around (ook gecoverd door Emiliana Torrini, niet onverdienstelijk), The North Star Grassman and the Ravens, It'll Take a Long Time, Like an Old Fashioned Waltz, en I'm a Dreamer.
Zij is wat mij betreft de zangeres met de mooiste stem die ik ooit gehoord heb. Ze weet met haar manier van zingen en de klankkleur van haar stem, de liedjes een emotionele diepgang te geven van heb ik jou daar. Iets wat ik in feite alleen terugvind op het ogenblik, bij Joe Henry en ook bij Luc de Vos van Gorki. In tekstueel opzicht is Spinvis geweldig, evenals, opnieuw, Luc de Vos.
En zo zou ik nog uren kunnen doorgaan. Maar ik wil je niet vervelen, dus hou ik er mee op voor vandaag.
Salut.
16 januari 2006
Ik ga het vandaag niet te laat maken. Gisteren kregen wij het op ons heupen, toen we thuiskwamen van Amaya ophalen van het station. Amaya en ik hebben liggen kletsen tot na 2en. En vanmorgen er gewoon om 6.30 uit.
Maar daarnet, 30 minuten geleden, brak het mij op. Ik ga normaal gesproken rond 12 uur naar bed, maar dat ga ik niet halen. Vandaar dat ik je vandaag niet kan trakteren op een vervolg, van wat ik gisteren zo mooi in gang heb gezet. Maar morgen komt ook langs hier en wie weet wat dat brengt?
Salut
17 januari 2006
Op de valreep. Vandaag naar Piet geweest. Ik was blij dat ik terug buiten stond. Het was daar om te versmachten zo warm vanwege die droge kachellucht. Thuisgekomen hebben we de derde aflevering van 'het uur van de wolf' gekeken over 'soul', het was prachtig. En nu, nu nog 1 roken en naar bed!
Salut!
18 januari 2006
Gisteren, met die verjaardag weinig tot geen tijd gehad. Nu was er een avondje tv dat in de weg zat. Hoewel, zoveel hebben we nu ook weer niet gekeken. Mezelf aan de laptop zetten was useless, daar muziek en tv niet geweldig samengaan voor andere mensen dan ikzelf, hier. Dus een avondje bank gehangen, morgen hopelijk betere tijden.
Salut!
Reactie plaatsen
Reacties