Dagboek deel 29: 2015, 24 november 2015 t/m 19 december 2015

24 november 2015 t/m 6 december 2015 (Golf van Blauwe Adelaar dag 1 t/m 13)

Eind november, de weg naar Lahun zou 1 jaar duren. Dat is nog 5, 6 weken van hier. De weg deel 2 zal dan beginnen, met een paar weken van overschakelen daartussen. De 13 daagse van blauwe adelaar begint wisselvallig. Het weer weerspiegelde mijn gemoedstoestand. Het lijkt er sterk op dat de tweewekelijkse cyclus van het pijnlichaam weer is aangekomen bij het moment van activeren. Het is waarschijnlijk weer door een bepaalde gebeurtenis getriggerd of iets wat werd gezegd of gedaan. Soms kan ik het zo uitspellen, soms is het heel subtiel. Maar altijd heb ik er nooit om gevraagd. Het gebeurt gewoon. Het gebeurt op energetisch niveau. Ik word korzelig en negatief van gedachtegang en dat trekt gelijkgestemde gebeurtenissen aan, die het pijnlichaam activeren. Frustratie is het gevolg. En te bedenken, dat al wat ik wil is rust. Rust en tijd om verder te gaan met een lege rugzak. Een rugzak die bewust gevuld word door mezelf. Nu nog vooral onbewust, en dan laat ik mij weer verleiden tot innerlijk getier over hoe onrechtvaardig en oneerlijk het allemaal is.

Toch zie ik tot mijn eigen verbazing, dat wat ik al voorvoelde en ook uitsprak, een stevige kern van waarheid bevat. Ik maak mij dus niet altijd voor niks druk. Ik heb het ooit ook wel eens goed. Maar dat mag niet geweten zijn. Een hevig gebrek aan communicatie heerst er. Terwijl dat nu juist zo belangrijk is.

Ik kan naar het schijnt niet meer zo tegen laat naar bed. Puur vanwege energieverlies door mezelf zo druk te maken over van alles wat eigenlijk buiten mijn cirkel van invloed ligt. Als het dan 2.00 uur wordt, tijdens een verjaardag, dan voel ik dat wel. De rest van het weekend heb ik er last van gehad. Ik heb daar zelf voor gekozen. En stiekem ook mee rekening gehouden, want de boodschappen zo ingedeeld dat ik de andere dag niet meer op pad hoefde. Wat extra geslapen, en een filmpje gekeken van de Minions. Ik merk dat ik meer behoefte heb om weer meer muziek te luisteren. Opmerkelijk is dat ik vooral hang heb naar oudere muziek. Jaren 60-70-80.
En dan volgt er ineens een dag, dat ik helemaal ik ben: spontaan, sympathiek, humorvol en betrokken. Met mijn vader een half uur gebeld. Dat vond ik leuk. En dan is het ineens december en vind Amaya het tijd dat haar boek wordt nagekeken. Zij wil dat het voor het eind van het jaar klaar is, zodat het gepubliceerd kan worden via self publishing. Dan wordt het ook hoog tijd dat ik zelf aan de slag ga met schrijven. En deze keer met minder perfectiedrang en dus meer doorzettingsvermogen.

26 november 2015 (Elektrische Aarde)

Het pijnlichaam heeft zich nu volledig opengezet. Ik sis bijkans van de stoom. Uiteindelijk is het ook voor mij allemaal zo onrechtvaardig, zo oneerlijk. Dat kan er echt niet in bij mij. Ik blijf nasidderen en rol zoals te verwachten onder het wachten op de bus in een hevige hyperventilatie. Wat zal ik blij zijn als ik weg ben.

27 november 2015 (Zelfbestaande Spiegel)

Mijn verbazing was groot, maar deze jongen ziet het dus wel goed. Het bewijs is niet altijd daar. Deze keer wel! Mijn voorgevoel zat dus wel juist.
(…)

7 december 2015 t/m 19 december 2015 (Golf van Gele Ster dag 1 t/m 13)

Hoe verder deze cyclus naar zijn eind gaat, hoe minder ik te melden heb. Het zal goed zijn, zoals het is. De dagen gaan open en weer dicht, voor ik er erg in heb. Het is ook snel donker nu. Donker weer, korte dagen, hoge temperaturen. Ik heb het me nog niet bewust meegemaakt, dat het in december zo warm is.

Op het werk is het afscheid nemen begonnen. Collega's komen langs om goedendag te zeggen. Op 9 december een afscheidsetentje. En ik maar denken dat het alleen voor mijn collega was die ook afscheid neemt. In de loop van de dag kreeg ik een mooi compliment van een collega. Hij gaat mij missen als klankbord. Het werd mooi tussen neus en lippen door gezegd. Dat het werd verwoord, zei voor mij genoeg.
Op 7Tovenaar, op zondag 13 december, was het de dag van mijn jaarzegel. Deze dag voelde alles wat ik deed goed en in balans: helemaal afgestemd op het moment.

Vervolgens de laatste werkdagen. Uiteindelijk heb ik er nog voor gekozen, om een groep mensen met wie ik altijd fijn heb gewerkt, een afscheidsmail te schrijven. De reacties die daar nog op kwamen heb ik gestuurd naar thuis. Eigenlijk wilde ik te voet naar huis gaan, naar het station lopen, maar dat feestje ging niet door. Met mijn handen vol, naar huis gebracht door de collega die mij ook heeft aangenomen. Een mooie afronding van een cyclus. Thuisgekomen en ook de dag er na veel geslapen om bij te komen en het loslaten van de spanningen. Niet van het weggaan, maar het achterlaten. Naar de receptie van mijn collega die ook weggaat, gegaan met de bus. Het was echt gezellig. Helemaal zoals ze heeft verdiend. Onverwacht thuisgebracht door de collega waar ik het laatste anderhalf jaar een enorme klik mee heb.

7 december 2015 (Magnetische Ster)

(…) Ik sta er nog altijd van te kijken dat ik het werk mij nog zo aantrek. Ik zie ook dat er weinig animo is voor warme overdracht, die gedegen is en vertrouwen geeft.