24 januari 2015 t/m 8 februari 2015 (Golf van Blauwe Nacht dag 9 t/m 13 en Golf van Gele Krijger dag 1 t/m 11)
De tweede helft van de golf van de blauwe nacht en het grootste stuk van de huidige golf, die van gele krijger. Zolang duurde het eer ik klaar was met mijn huidige intentie kaart. De kaart vroeg om de wezenlijke oneindigheid te bestuderen. Dat mondde uit in een test in geloven in overvloed, een test in mijn vertrouwen, dat "het" er gewoon is, ook al zie ik het niet. In mijn wereld is het aanwezig, maar wel gebonden aan voorwaarden. Een van die voorwaarden, en eigenlijk de meest dwingende, is de voorwaarde van toestemming.
Aan het eind van de golf van blauwe nacht, bedacht ik mijzelf, concluderend uit hoe ik mij voelde en de moeite die ik steek in mogelijkheden om mijzelf te bewijzen om te laten zien, dat ik "het" echt wel zelf kan, dat ik niet echt het toonbeeld ben van iemand die gelooft in dat "het" mogelijk is. Dat merk ik aan de mate waarin ik controle wil houden over alle mogelijke situaties die zich voor (kunnen) doen. Het kost mij moeite om mij over te geven aan wat is, aan de loop van gebeurtenissen.
Deze twee weken gebeurde het mij echter wel verschillende keren, dat ik, wanneer ik mij wel overgaf aan het moment, of daar toe gedwongen door vermoeidheid of slaap, bewust werd van informatie, die zomaar tot mij kwam. De eerste dagen van de golf van gele krijger, besefte ik, dat gele krijger het enige zegel is in de Tzolkin, waarmee ik moeite heb om de energie ervan te begrijpen. Het viel mij binnen dat dit zegel, voor mij met manifesteren te maken heeft, en dat is nu juist hetgeen waarmee ik de grootste moeite heb. Deze energie helpt trouwens bij het ontwikkelen van mijn talent. De energie van dit zegel vraagt vertrouwen in iets wat niet grijpbaar is: informatie die bij mij binnenvalt.
Die informatie kan mij binnenvallen zou gauw ik mijn antennes afstem op het juiste kanaal. Dat kanaal is nu afgestemd op de ander: zijn mijn dromen de ander niet tot last, wat zou hij of zij er van vinden? Stel dat het hem of haar niet bevalt, wat dan? Om die vraag en het antwoord daarop te vermijden, vul ikzelf maar alvast het antwoord in.
Wat mij binnenviel, is dat ik om de haverklap vraag of iets klopt, dat ik pas met iets aan de gang ga, als het mag, als het toegestaan is. Daarop betrapte ik mij geregeld deze twee weken. Ik werd er mij scherp bewust van in een ander telefoongesprek, waar ik precies dat gespiegeld kreeg: toestemming vragen. Dat is schijnbaar belangrijk voor mij. En zo komt er dus niets werkelijks uit mijn handen, niets wat er echt toe doet: het achternalopen van mijn diepe verlangen, het verwezenlijken van dromen: omdat ik geen toestemming heb. Die zal ik niet krijgen, omdat mijn dromen niet de dromen zijn, die zij zelf koesteren. Dat is niet belangrijk. De les die ik heb gekregen is: geef jezelf toestemming en er gaat een wereld van mogelijkheden open. Daar mag best het woord onvoorwaardelijk tussen gevoegd worden. Maar dat is nog een moeilijk woord.
9 februari 2015 t/m 14 februari 2015 (Golf van Gele Krijger dag 12-13 en Golf van Rode Maan dag 1 t/m 4)
Deze week was een kaartloze week, zonder bijpassende stenen. Met de verbouwing van onze slaapkamers in het vooruitzicht, al wat voorbereidend werk verricht, waardoor de kaarten op een tijdelijk onbenaderbare plaats kwamen te liggen. Het was niet nodig om een kaart te trekken, het thema was zo wel duidelijk: Omgaan met het gevoel, het idee van gezien te worden als (geestelijk) gehandicapt en het daaraan verbinden van mijn bewijzingsdrang om op andere (intellectuele) gebieden dat 'tekort' te compenseren. Op een of andere manier voel ik, zie ik aan gedrag van mensen, dat als je lichamelijk iets mankeert, dat er dan algauw gedaan wordt, alsof je geestelijk ook iets mankeert. De manier waarop ik toegesproken wordt. De scheiding tussen imagineren en werkelijkheid vind ik soms heel dun. Vooral als je, net als ik eigenlijk altijd pleeg te doen, alles persoonlijk oppakt. Dat is met de paplepel toegediend, en op de een of andere manier weet ik dus niet beter, maar ik zie nu dat de wereld groter is dan dat. Mijn gedrag is nog wel daarop toegespitst: Het zal wel aan mij liggen. Dat is vaker niet dan wel het geval, maar zo zie ik het niet, of wil ik het niet zien. Als je gaat muggenziften kom je altijd wel iets tegen, wat beantwoordt aan wat je vermoeden is.
Maar zo is het. Ik weet dat ik hier en daar niet goed in ben. En dat compenseer ik met mijn hersens. Ik onthou veel. Heel veel daarvan is totaal nutteloos, maar het levert bewonderende woorden en schouderklopjes op. Mijn verstand werkt wel goed, dacht ik altijd, dus daar dien ik punten mee te scoren.
Onderwijl leerde ik ongemerkt en onbewust dat het hebben van gevoelens en deze te uiten, meer problemen dan goeds oplevert. Over het algemeen, kom ik tegen, dat het uiten van gevoelens als moeilijk wordt ervaren. Voor mij persoonlijk is het zo, dat ik eigenlijk niet goed raad weet met gevoelens. Gevoelensonderdrukkende medicijnen slikken, jarenlang, helpt daar 'goed' bij.
Op dit moment is het zo, dat ik eigenlijk schrik heb voor wat er aan vermogen in mij zit, als ik (weer) beschikking zou hebben over mijn volledige potentie. In principe ben ik een gevoelsmens, maar het is nog een eind graven voor ik dat kan laten zien. Hier ligt ook een groot deel van mijn probleem met manifesteren. Als ik mijzelf toeliet te mogen en kunnen manifesteren, wat zou er dan kunnen gebeuren?
Ik geef mezelf pas toestemming om dat te mogen doen, als ik voldoe aan de voorwaarden die ik mijzelf stel en waaraan ik dien te voldoen, voordat ik van mezelf mag beginnen met manifesteren. Dan heb ik het pas verdiend, heb ik mij bewezen. Bewustwording is alvast een eerste stap op weg naar verandering.
15 februari 2015 t/m 23 februari 2015 (Golf van Rode Maan dag 5 t/m 13)
Dit was opnieuw een kaartloze week. Dat was geen probleem, het thema ontvouwde zich als vanzelf. Het woord 'principe' viel nog al eens een keer. Verschillende keren in gesprekken met anderen, kwam het vroeg of laat neer op standpunten, meningen etc., die werden gepromoveerd naar de status van principe. Dat waren vaker die van mij. De bedoeling was om een punt te maken: "voilà si, ik heb ook een mening en wat voor een: een echt principe! ". Waag het eens er aan te tornen! Zo liet ik zien, dat er niet met mij viel te sollen. Allemaal leuk en aardig, maar aan het eind van de dag levert het weinig op. Ja, Ik op mijn strepen staand als een Engelse bulldog. Zie eens hoe ik mij aan het bewijzen ben. En heb ik mijn zin gekregen? Nee. Was het daar om te doen? Nee. Het ging er om hoe dan ook een punt te zetten. Zo van hier zie, en ik ben er ook. Maar dat voelde niet goed uiteindelijk. In het begin, met het ego aan de overhand, wel. Maar eens mijn hart begon te spreken, had ik zo iets van: was dit nou nodig? Ga ik hier op de lange termijn iets mee opschieten? Nee. Het is ook niet zo dat ik over mij heen moet laten lopen, mijn mening mag geweten zijn, maar dat kan ook zonder strijd-element. Ik zal zonder er een strijd van te maken heus wel gehoord worden, door wie het wil horen. Dat is niet per se diezelfde groep mensen waarvan ik vind dat die mij zouden moeten horen. Maar forceren, dwingen, helpt niet. Dat zie je bijvoorbeeld aan de toehoorders van een lezing. Degenen die binnen komen waaien, omdat ze een kwartier over hebben, kunnen goed afhaken halverwege, omdat het onderwerp hen niet aanstaat. Die kun je niet dwingen of forceren om te luisteren. De mensen die gericht naar een lezing komen, die zuigen alle informatie die je geeft op als een spons.
Deze week heb ik mijn boekenkasten uitgemest en uiteindelijk 1 kast overgesleept naar wat mijn nieuwe eigen kamer wordt. Ik heb het voor elkaar gekregen om drie verhuisdozen vol met boeken naar zolder te verplaatsen. Loslaten heet dat. Dat heb ik nodig om de flow aan de gang te houden, maar ik ben er niet goed in. Dat komt omdat ik de neiging heb om aan alles een bepaalde emotionele waarde toe te kennen. Een aansteker, die ik nooit meer gebruik, maar die ik niet weg wil doen. Of een pen die inmiddels leeg is, maar die ik van iemand heb gekregen, wat genoeg reden is om hem te bewaren. Er staat bovendien mijn naam op en wat dat betekent. Van die kleine dingen, weet je wel? Als ik eenmaal volledig ben gesetteld in mijn nieuwe hol, dan ga ik nog een definitieve ronde doen. Wie weet wat ik dan nog wegdoe. Loslaten is ruimte bieden voor nieuwe dingen, en dat kan ik wel gebruiken, ruimte.
Reactie plaatsen
Reacties