Dagboek deel 12: 2014, week 2 t/m 4 (6-1-2014 t/m 26-1-2014)

Cyclus 3

Week 2/1 

Catch 22 speelt de laatste weken geregeld door mijn gedachten. "Yossarian lives". Dat geloof ik echt. Je ziet het zo vaak terug in de wereld van tegenwoordig. Zo zie ik het tenminste. Er valt eigenlijk niet aan te ontkomen.

Wanneer ik alles in eigen beheer houd, heb ik alles zelf in de hand. Draag ik daar ook de zelfgekozen verantwoordelijkheid voor.
Wanneer ik mezelf ga profileren levert dat weerstand op. Weerstand die goed het gevolg kan zijn van jaloezie of angst omdat een ander dat wat ik doe wel zou willen doen maar niet durft te doen. En dus wordt degene die zich profileert een hoge boom die veel wind vangt. Ook daar hou ik rekening mee. Zo werkt de wereld. Is dat leuk? Nee niet altijd.

Ik ben daar mee bezig, met mezelf profileren. Voor mij voelt het zuur. Waarom? De eerste 38, 39 jaar ben ik niet gezien voor wie ik was omdat er een boel (zelf)medelijden in de weg zat die mij in een slachtofferrol en -houding zette. En daar liet ik mij ook zetten. Nu ben ik naar de andere kant gestapt: ik laat wel zien wie ik ben, zo goed als ik kan, en ik word net zo goed niet gezien voor wie ik ben. Dat geeft frustratie. Dat wil ik loslaten. Omdat het niet dient, simpelweg omdat of ik nu wel mijzelf laat zien of dat niet doe, ik zal niet gezien worden voor wie ik ben door degenen van wie ik het had gehoopt en verwacht. Stoppen met hopen en verwachten levert op dat de frustratie oplost. Dat zal een positief effect hebben op mijn humeur. Maar daarvoor is mijn “weather the storm” nodig.

Halverwege de week begin ik de invloed van die storm te voelen en dat die frustratie nergens anders toe leidt dan meer frustratie en een onrustige onderstroom in mijn zijn. Af en toe begrijp ik mezelf niet. In feite kan ik precies pinpointen wat ik hoor te doen maar op de een of andere manier loop ik bij volle bewustzijn moedwillig in tegengestelde richting. De vraag is: waarom? Waarom trek ik het me zo aan. Ik ben allergisch voor onrecht en ik vind dat dingen horen te kloppen volgens een logische lijn. Ik kom er achter dat het bijna nooit het geval is. En daar kan ik me serieus over opwinden.

Het probleem blijft dat ik functioneer op een ander level van bewust zijn dan het gros van de mensen mijn omgeving doet. De oplossing blijft om een omgeving te vinden waarin het level van bewust zijn overeenkomt met dat van mij. Ik heb mij met volle bewustzijn geplaatst op het adelaarsperspectief ervan uitgaande dat de rest van de wereld ook vanuit dat perspectief kijkt. Ik ben er al achter gekomen dat dat niet zo is en dat het leidt tot frustratie wanneer ik vergeet dat ik het bewust ben dat het zo is. Maar om mij daadwerkelijk in te stellen op het gegeven dat er niveauverschil is en dat ook accepteren is een tweede. Het is vaak zo dat ik vanuit mijn adelaarsperspectief wel gelijk mag hebben, maar dat betekent niet dat er aan de situatie iets kan worden veranderd. Accepteren dat het zo is, doen alsof het er niet is maar het wel weten en het niet aan mijn hart laten komen. Zonder dat het ten koste moet gaan van mijn assertiviteit en mijn integriteit en normen en waarden met betrekking tot wie ik ben.

Week 3/2 (cyclus 3)

Vandaag is Purk mee op stap in de binnenzak van mijn jas. Ik heb al even het gevoel dat ik iets met hem moet. Ik weet alleen nog niet wat. Ik heb eens opgezocht wat varken voor een symbolische/spirituele betekenis heeft. Het woord loslaten werd vaak genoemd en trieerde iets in mij. Gisteren had ik het afsluitend gesprek met de psycholoog. Opnieuw een gedeelte afgerond en losgelaten.

Week 4/3 (cyclus 3)

Ik ben een vurige mens, die zijn emoties op niet mis te verstane wijze kenbaar maakt. De manier waarop is heel intens, hoewel al minder dan eerst. Mijn intentie is om die intensiteit van uiten te reguleren maar een acceptabel niveau voor mezelf en anderen.

Een gevoel van oneerlijkheid, onrechtvaardigheid, speelt op zo gauw ik thuis kom. De vaststelling dat de een zich wel negatief mag uiten à volonté, maar als een ander dan 1 x zijn grieven neerlegt, is dat van het goede teveel. Dat stuit mij tegen de borst. Ik weiger dat te snappen. Tot nu toe weiger ik te geloven dat het kan bestaan dat zoiets gebeurt en dat zoiets niet wordt opgemerkt. Op een of andere manier heb ik er zelf om gevraagd om dit te zien en er iets mee te willen en kunnen. Ik weet nog niet hoe er mee om te gaan, op zo’n manier dat de ander in zijn waarde wordt gelaten en ik neutraal kan zijn, in plaats van verongelijkt.

Ik vind dat ik ergens recht op heb, na jarenlang... enzovoort. Maar zo schijnt het niet helemaal te gaan, kom ik achter. Het ligt aan een verschil in bewustzijnsniveau, maar ik weiger dat in te zien. Accepteren dat ik mij niet op hetzelfde bewustzijnsniveau bevind dan de meeste van de mensen waar ik mee te maken krijgen. Accepteren dat die mensen veel kans niet zien wat ik zie. (Daar komt ook mijn frustratie vandaan). Accepteren dat ik daarom anders ben dan de meeste anderen. Accepteren dat hoge bomen veel wind vangen, dat witte raven opvallen in een zwerm zwarte. Accepteren dat zwarte raven zich niet zo op hun gemak voelen met een witte raaf in hun midden, omdat ze zich dan bewust worden van allerlei zaken waar ze liever niet stil bij staan. Accepteren dat ik daarom niet de erkenning en de waardering krijg, waarvan ik vind dat ik die verdien. Er recht op heb, eigenlijk.

Ineens valt me binnen waarom mijn motivatie voor de sollicitatie niet goed genoeg was om uitgenodigd te worden. Ik schreef een motivatie vanuit een spiritueel perspectief, in plaats van een aards perspectief. 

In de bus naar huis viel mij binnen waarom ik mij zo kan opvreten over zaken die niet naar mijn zin gaan. Ik heb ergens een tijd geleden aangegeven, wat ik ga doen. Dat was niet specifiek genoeg. Ik ben te algemeen geweest. Het was iets in de strekking van: vanaf nu neem ik Het in eigen hand. Ik had beter gezegd: ik neem mijn eigen leven in eigen handen. Dat bedoel ik dus vanaf nu: ik neem mijn eigen leven in handen. Vanaf nu concentreer ik mij op mijn eigen leven, mijn doen en laten. Met de vorige intentie impliceerde ik dat ik ook andermans leven mijn normen en waarden op wilde leggen. Die verandering van intentie geeft een opgefrist gevoel.  Zo is het de hele dag gebleven.