Week 49/9 (cyclus 2)
De energie geeft aan dat het tijd is voor loslaten van de negatieve lading en tijd om uit te gaan van overvloed.
Mezelf werkelijk neer zetten zonder ego en zonder behoefte aan waardering of erkenning van buitenaf. Of te wel positief bekeken en verwoord: in mijn sjamaan zijn gaan staan en daarmee mijzelf erkennen.
De EMDR sessie op zich was prachtig, intens, verhelderend en een voortzetting van de omschrijving van de uitdaging omdat deze bevestigde dat ik het wel zelf kan.
Ik ben toch wel eens benieuwd wat er zo belangrijk is aan steeds maar gelijk te willen halen en het niet willen snappen dat bijna niemand ziet wat ik zie en daar dan boos over worden. Wat bereik ik er nou eigenlijk mee, behalve een halve nacht verloren slaap en ergernis en een rot gevoel van binnen? Niks, maar ik kan er ook niet mee stoppen. Dat kan ik wel, dat heb ik dinsdag meegemaakt. Als ik het niet kan, dan wil ik het waarschijnlijk niet. En dus hou ik mezelf uit de slaap en draag ik daar de andere dag de consequenties van.
Gisteren kreeg ineens antwoord op de vraag waar ik nu al een tijd mee worstel. Waarom het niet lukt en ik mij vervolgens vertwijfeld afvraag: waarom niet?
Iets uitleggen aan iemand anders langs mijn eigen manier van denken en beredeneren en werken. Dat is niet zo vanzelfsprekend als ik verwacht had. Ik ga van A naar C via B, maar als dat voor mij simpel is en gesneden koek, kan het goed zijn, dat iemand anders via vele kleinere tussenstapjes moet, omdat dat zijn of haar weg is op weg naar weten en begrip. Als die ander een stapje overslaat of mist, snapt hij/zij het niet meer. Deze heeft die andere stappen echt nodig. Het is dus geen onwil. Eerder een gevalletje van niet zo kunnen denken als ik doe, omdat het hen te rap gaat als ze direct van A naar B gaan. Het wordt wel begrepen als er de tussenstations aangedaan worden die de ander nodig heeft om tot begrip te komen.
Week 50/10 (cyclus 2)
Gedurende de week nog verschillende keren getest op het zelf kunnen stoppen van ongewenste gevoelens. Ik heb het allemaal kunnen stoppen. Dat gaf een goed gevoel.
Zondags zowat de hele dag besteed aan lezen. Miles Davis houdt in zijn autobiografie mij een spiegel voor. Hij voelde zich zoals ik mij voel nu, voor wat betreft bewijzen, erkenning zoeken en het gevoel van (on)rechtvaardigheid. Die bewustwording maakt connectie met mijn ontwikkeling richting het loslaten van en omgaan met deze drie ego-gestuurde karaktertrekken. Het maakt ook connectie met het boek van Villoldo wat ik nu ook aan het lezen ben “Hoeders van de Aarde”. De weg van de held, zoals de eerste van de vier inzichten noemt, behelst 4 delen: niet oordelen, niet lijden, niet hechten en als laatste leef in schoonheid. Wanneer ik oordeel, lijd ik als ik aan dat oordeel vasthou en het mijn zijnstoestand laat beïnvloeden. Daarom is het belangrijk niet te hechten. Leven in schoonheid, spreekt voor mij vanzelf.
Wat mijn aandacht trekt, “groeit” en beweegt zich naar manifestatie. Wanneer ik aandacht schenk aan de mooie dingen in mijn leven, trekt dat dus datgene aan wat nodig is om te manifesteren. Alles wordt een self-fulfilling prophecy als ik het maar aandacht schenk vanuit mijn hart. Ik merk dat ik daar moeite mee heb. Ik merk, dat ik ben opgevoed/-gegroeid in een idee van tekort (dat lukt/gaat/kan toch niet). Dat laatste vraagt om langdurige permanente omkering, omdat zonder dat de rest niet gaat werken.
Vandaag, toen ik juist op het werk was, een telefoontje gehad met een uitleg waarom en hoe men tot de conclusie is gekomen voor de selectie van de kandidaten en waarom ik daar niet bij hoor. Er ontbrak iets waar niet om werd gevraagd, en de uitleg waarom mijn motivatie niet klopte, is erg magertjes. Het voelt alsof ik bedonderd word. Jammer. Langs allerlei kanten snapt die en gene er niets van en het krijgt nog een vervolg. Niet dat ik dan wel word uitgenodigd. Maar het gaat om het idee.
Soms zomaar uit het niets, heel gek, want ik ben bezig met een ego-kwestie en dat heb ik dan opgelost, dan is er een gevoel van rust en vrede om dan plots onder bijvoorbeeld het wandelen met de hond, ineens iets naar boven komt borrelen, wat op dat moment volkomen irrationeel is, want het is niet werkelijk aan de hand, laat staan dat het ooit echt zal plaatsvinden, en kom ik weer in een negatieve, op ego-uitspattingen (in de hoek geduwd en probeert zich van daaruit weer een weg naar de voorgrond te banen) gebaseerde innerlijke dialoog die tot in mijn slaap toe doorgaat. Ik word soms midden in de nacht wakker van het geklets in mijn hoofd. Dat is dan mijn zelf-aangezwengeld lijden door alvast, want nog niet aan de hand, en hypothetisch bovendien, te oordelen.
Sinds ik de 4 onderdelen van het eerste inzicht, de weg van de held, heb gelezen en gedacht, dat wil ik ook (dat had ik al beslist voor ik het boek begon te lezen), krijg ik ze een voor een voorgeschoteld. Ik denk nu even aan vorige week, toen ik tijdens de EMDR de onwillekeurige bewegingen kon stoppen. Ik heb me nog niet beseft dat dat dus ook geldt voor bewegingen van de mind. En ook voor het creëren uit lijden/tekort hebben aan iets.
Gisteren een goede mail gestuurd met daarin duidelijk gemaakt, vriendelijk maar ferm, dat ik het ergens niet mee eens ben.
Ook verbaal over iets anders mijn mening vriendelijk maar ferm meegedeeld. Ik ben vanuit vriendelijkheid, sympathie, en empathie duidelijk, ferm en kom op voor wat ik belangrijk vind. Ik vind dat ik dat goed doe.
Vannacht voor het eerst in lange tijd geslapen zonder dat de innerlijke kletskous die mij wakker maakte. Vanochtend vol leven wakker geworden. Heerlijk. Zo voel ik mij als ik geen tierlantijnen in mijn kop haal omdat ik mijn ego zijn gang laat gaan. Ik kan het dus zelf stil zetten. Weer iets gevonden dat ik zelf kan.
Week 51/11 (cyclus 2)
Het lezen in Hoeders van de Aarde kost wat meer moeite dan vorige week. Ik geloof, dat ik er nog even niet helemaal aan toe ben. De inzichten van de held(slang) en de Lichtstrijder (jaguar) zijn heel aards. Het inzicht van de ziener (kolibrie) is al wat kosmischer en het inzicht van de wijze (adelaar) al helemaal. Adelaar resoneert met de energie van mijn talent, dus dat komt wel goed. Ik verwacht dat het nu nog geen tijd is.
Het gesprek van maandagmiddag was wel een adelaar gerelateerd gesprek. Het levert mij geen winst op maar wel energiebehoud en leerprocessen op. Er viel niet tegen te winnen. Het was vooropgezet spel en daar heb ik me niet in mee laten slepen. Ik heb wel mijn conclusies getrokken. Ego is het nog niet gewend, deze tactiek, maar dat is een kwestie van tijd. Ik wil geen energie verspillen aan een zinloos gevecht.
Voor het eerst sinds tijden me weer laten meeslepen in de waan van de dag en dat merk ik nu gelijk. Als ik geen tijd neem om dan te ontspannen neem ik het mee naar bed mee in mijn slaap en dat voelt niet goed.
Frappant is dat ik in vergelijk met 2,5 jaar geleden een stuk assertiever ben, maar als puntje bij paaltje komt, als ik voor mezelf ga staan wordt het ineens niet meer gewaardeerd. Hoe krom kan de wereld zijn. Maar ik ben blij dat ik het goed heb neergelegd met de juiste energie en argumenten. Daar ben ik trots op. Ik mag nog leren om het te laten waar het hoort en het daar laten liggen.
Week 52/12 (cyclus 2)
Het eind van vorige week was even wat minder leuk. Druk maken, tegen mijn gevoel ingaan, trekt veel energie bij mij weg en haalt mij uit mijn balans. Ik krijg bovendien geen gehoor op mijn verhaal. Na wat praten daarover met Amaya werd mij duidelijk, dat dat niet ligt aan mij, maar aan de manier waarop het systeem werkt. Ik herken het patroon er in, verwoord het en word dus gevaarlijk. Ik los het op vanuit liefde, zodat ikzelf ook niet meer zomaar uit balans geraak. Ik ben er mij van bewust en heb het dit weekend recht kunnen trekken en ik wil dat ook zo houden. Ik dien mijn eigen weg te gaan, dat is mijn “uit je comfortzone stappen”. Het is more rewarding om met die reden ooit uit balans te geraken dan omdat ik mijzelf druk maak om zaken die ik eigenlijk onbelangrijk zou moeten vinden. Go my own way. Daar verlies ik misschien vriendjes mee, omdat die niet meer passen, maar er zullen nieuwe voor opstaan, die like-minded gaan zijn.
Van de eerste groep, kan ik gewoon niet van krijgen wat ik wil, omdat ze het niet kunnen snappen. Daar dien ik een akkoord op te vinden. Ik accepteer het in liefde en ga mijn eigen weg. Zonder mezelf naar anderen te modelleren.
Week 1/13 (cyclus 2)
Inmiddels ben ik verkouden geworden en merk ik, dat ik op her moment niet goed in balans ben. Dat merk ik vooral als ik ergens diep mee bezig ben en dan tegelijkertijd en of plotseling mijn aandacht ook op iets anders richt. Ik ben te nieuwsgierig en blijf niet genoeg bij mezelf. Bovendien is mijn verkoudheid al een teken dat ik uit balans ben.
Het was gisteren weer zo'n geval van op aarde komen, na een week een half in onze eigen bubbel gezeten te hebben. Daar hoor ik volgende keren beter rekening mee te houden. Mijn balans is dan een eind zoek. Dan ga ik mij druk maken om zaken waar ik mij niet (meer) druk om zou moeten maken.
Reactie plaatsen
Reacties