Dagboek deel 7: 2013, week 31 t/m 33 (29-7-2013 t/m 18-8-2013)

Week 31/4

"Je kunt zien dat het vakantietijd is, hè?". Ja, dat is zo. Je kunt ook merken dat de duiven een soort van verlof hebben. Sommige dan toch. Want deze bijvoorbeeld, zag ik vorige week woensdag nog. Het kan zijn dat hij part-time op het station 's-Hertogenbosch rondscharrelt, dat durf ik niet te zeggen. Dat heb ik hem nog niet gevraagd. Toch eens doen.....

In het dolfinarium op dinsdag wel contact gemaakt met dolfijnen en walrussen. De dolfijnen die deden het hem. Na de show van de walrussen liepen we langs een zwembad met dolfijnen die aan het oefenen waren met hun begeleider. Ze waren aan het 'praten' onderwijl ze gevoerd werden vanaf een bruggetje. De geluidjes die ze maakten, dat dolfijns praten, dat kwam echt binnen. Ik kon het niet verstaan, maar op de een of ander manier, kwam wat ze zeiden wel binnen en begreep ik het op een diepgander niveau. Ik heb met iemand gepraat over mijzelf en mijn angst en wat mij bezighoudt. We spraken meer dan een uur, tenminste dat gevoel had ik toch. Ik heb het gehad over augustus 2011 en oktober 2012. Dat ik bang ben voor. Dat het mij toch geraakt heeft en ergens een knauw heeft achtergelaten. Het vertrouwen in mijn functionerende zelf is minder geworden. Als ik opnieuw verhaal over de gebeurtenissen van 12 oktober, dan doet dat toch meer met mij, dan ik had gehoopt en verwacht.

Een duif probeert hier een paar meter verderop met alles wat hij heeft een stuk chipito door te slikken. Nog niet zo eenvoudig met vleugels voor poten en een snavel die smaller is dan de chipito. En toch krijgt hij het voor elkaar.

Al zo lang ben ik bezig met zelfontkenning. Je zou verwachten, dat ik er ongeduldig van zou worden, maar eerder het tegenovergestelde is waar. Met begonnen te zijn met het omgekeerde, dus mezelf gaan erkennen voor wie ik werkelijk ben, heb ik ook een stuk geduld herwonnen.
Ik proef in mezelf een grote mate van onbegrepen voelen en omdat ik het in mijn keel voel, zal het belangrijk zijn om mezelf uit te spreken.
Ik heb er zin in. Mijn staartje kwispelt. Wat gaat vandaag brengen?

Je maakt het toch mee, dat ik weer met mijn oog begin te trekken en mijn bovenlip ook, naar het schijnt. Puur omdat ik me in een gesprek, dat echt ergens over gaat, ik zal maar zeggen te enthousiast er in duik en dan mijn basis loslaat. Ik ga eens staven, wanneer dit gebeurt, dat is dan iets waar mijn verstand zich in mag vastbijten.
Thuisgekomen ruik ik bij de eetkamertafel een sterke tabaksgeur. Ik kan het nergens toe herleiden, vervolgens accepteer ik dat het een geur is die alleen ik ruik, want Amaya ruikt hem niet. Zij gaf ook aan dat we allebei weten dat ik helderruikend ben. Op dat moment had ik al besloten om inderdaad contact te maken met de entiteit die zich hiermee kenbaar wilde maken. Ik ben vervolgens gaan koken, lekker, groene curry, en tijdens het koken, op een voor mijn verstand vrij vage manier contact gemaakt met de entiteit. Met begeleiding van deze entiteit, krijg ik opnieuw de mogelijkheid geboden om er in te stappen. Nu bewust en ook duidelijker dan de eerste paar keer. Nu ga ik ervoor. Heb ik ook het gevoel dat het kan, ja misschien niet anders meer kan. Het is nu tijd om er in te stappen. Onderwijl het koken heb ik er ook bewust definitief voor gekozen om er voor te gaan.
Het is de eerste keer dat ik, volgens Amaya, mij zelf niet meer toe sta om een vluchtweg te kiezen. Ik heb de vluchtwegen afgesloten, ik ga er voor. En dat zorgt ervoor dat ik mijn verantwoordelijkheid ga nemen en dragen voor deze beslissing, deze keuze, die al in de sterren stond geschreven. Vanaf gisteren, zaterdag 3 augustus, is er geen weg meer terug en geef ik mezelf geen keus dan er voor te gaan.

Week 32/5

Vannacht om 4 uur wakker geworden en niet meer geslapen, eigenlijk. Stom: liggen malen over het werk. En waar komt het op neer, als ik het goed bekijk?: ik verwacht van een ander net zo'n werkhouding, instelling en niveau als ik heb. Dat is onmogelijk, ik weet het, maar toch voel ik het zo; streven naar perfectie? Ja! En ik vind daar in principe niks mis mee. Het is gewoon zo, dat mijn instelling over het algemeen niet strookt met de werkinstelling van collega's. Dan kan ik een aantal dingen doen: ernaar streven en ervoor zorgen dat de ander net zo'n instelling kweekt als ik heb. Dat zal niet gemakkelijk gaan ofwel is onmogelijk en ook, volgens mij, spiritueel niet juist. Accepteren en het perfectionisme ten opzichte van het werk loslaten is een veel betere optie, maar dat stuit op tegenwerking in mezelf. Ik ben bewust gaan liggen en, nu ik toch aan de gang ben gegaan met mijn sjamaan-zijn en bewust bezig ben om de wijsheid van mijn lichaam te ontdekken, eens gaan voelen waar ik het voel, als ik met die gedachten in mijn hoofd aan het kampen ben. Ik voel het in mijn keelchakra. In feite maak ik iets heel belangrijk, wat niet zo belangrijk hoort te zijn. Dat is wel een belangrijke ontdekking en bewustwording. In hoeverre kan ik deze 'bug' in mijn systeem gemakkelijk verwijderen. Luisteren naar mijn lichaam. Wat heeft dat lijf van mij te vertellen? Ga staan voor jezelf. Dat is de boodschap die mag en gaat worden uitgedragen zonder boosheid. De ander kan het tenslotte ook niet helpen, dat hij/zij is zo als hij/zij is. Zonder boosheid en zonder irritatie. Dat is het uitgangspunt, maar wel zeggen waar het op staat. Dit is een goede mogelijkheid om dit ten uitvoer te brengen en er niet voor te gaan weglopen. Dat heb ik ook gedaan, maar natuurlijk niet zoals ik tevoren had verwacht dat ik het zou doen. Zonder boosheid of irritatie en ook met begrip, zeg compassie, of empathie.

Een paar uur naderhand krijg ik van Mowipuggy een beschrijving overhandigd over mijzelf. Dat was zo'n mooie goede beschrijving van wie ik ten diepste ben. Ik kreeg er kippenvel van.
"Deze man met een luisterend oor en een open hart, voelt aan wat er in jou aanwezig is, vreugde of smart. Hij heeft een goed gevoel voor integriteit en je kan alles aan hem kwijt. Wil je weten, wat hij voor je kan doen? Dat is, naar de kern van jou gaan. Dat kan hij met de Tzolkin, mineralen of Ascension. Volgens hem zit het wonder vooral in jezelf. Dus je kunt het uiteindelijk zelf doen."

Week 33/6

Dit weekend met name bezig geweest met mezelf, om enkele processen te doorleven. Waar ik dit keer tegenaan liep en ook gelijk mee aan de slag ging, was de waarde die ik hecht aan mijn werk en hoe goed en op wat voor manier het werk dient te gebeuren. In mijn opinie voldoen mijn vervangers voor gedurende mijn verlof niet aan mijn eigen standaard. Ik mag die veronderstelling gerust maken, alleen ik laat mijn gemoed er onder lijden en dat is een stap te ver. Dat ik het mij aantrek, ligt aan mijn verantwoordelijkheidsgevoel, dat bij mij nog al groot is. Bovendien is mijn werkmentaliteit in vergelijk met mijn vervangers nog al drastisch anders. Dat verschil kunnen accepteren, daar ben ik al mee bezig geweest en ik moet zeggen, dat ik het vrij gauw had bijgesteld. Normaal kan ik daar gerust een dag mijzelf over opvreten. Nu had ik het al binnen een aantal uur, zeg anderhalf, zover opgelost, dat ik er geen last meer van had en dat het voor het slapengaan ook niet meer is teruggekomen. Mooi was dat ik Krishnamurti weer eens opensloeg om een stuk in te lezen, Innerlijke Eenvoud, en dat dat stuk waar ik een week of wat geleden was opgehouden ergens halverwege, nu juist met het probleem van doen had waar ik even daarvoor met mezelf over aan het bakkeleien was.

De beschrijving van totemdier ‘Kikker' heb ik bewaard op mijn telefoon zodat ik hem ook overdag bij mij heb en niet alleen in de nacht als knuffel. Over het geheel genomen heb ik al een heel deel van de kikker begrepen.
Gisteren op zondag, merkte ik dat ik wel opmerk dat ik moeite heb met mensen van het type overheersende, dwingend aanwezige moeial. Dat komt omdat ik zelf dit waarschijnlijk ook ben tot op zekere hoogte, maar dat ik dat van mezelf niet accepteer of wil accepteren. En al helemaal niet op plaatsen en in situaties waar ik vind dat het niet hoort. Misschien zou ik het juist moeten gaan toepassen, wat meer dan nu.

Ik bedenk me nu iets en ik ga het noteren zoals het opkomt. Geboren in eenheid, ontstaat er kort nadien een mankement, dat wordt gecompenseerd, ruimschoots, door een goed stel hersens. Dat goed stel hersens wordt evengoed niet ten volle benut. In plaats van universiteit wordt het het theoretisch voor mij gemakkelijke PABO. Ik heb geleerd te kiezen voor de weg van de minste weerstand, want die wees uit dat die de minste problemen opleverde. Wat problemen leidden tot "kuren" en dat moest vermeden zien te worden. Twintig jaar later kom ik er achter dat ik universiteit, qua hersens gerust had aangekund, want dat had mij uitdaging gegeven, intellectueel. Ik heb dat echter niet gedaan en ik weet nu waarom. Had ik het wel gedaan, was ik waarschijnlijk mijn intellect zo belangrijk gaan vinden, dat ik mijn sjamaan zijn niet had kunnen ontwikkelen en naar buiten brengen, zoals ik nu heb gedaan en doe. Ik ben er ook achter gekomen, dat ik nu wel die intelligentie capaciteiten wil gaan gebruiken en laten zien  en loop er tegenaan dat het in de omgeving waarin ik mij bevind ook niet werkt, want nu zit ik qua niveau een paar takken hoger in de boom dan de meesten van de rest van mijn omgeving en word ik niet begrepen en voel ik mij daarom niet gezien. "Was het dan ooit wel de bedoeling om begrepen te worden?" Waarschijnlijk niet, maar ik had het wel verwacht en graag gewild. Is dat dan een werkelijke tegenvaller? Nee, niet echt een tegenvaller, eerder een moment van bewustwording.
Ik ben weer even in mijn ego geschoten. Op zo'n moment 'mis' ik of heb ik behoefte aan Mod, de plastieken mini bulldog met de uitpuilende ogen. Synchroniciteit op het moment dat ik dit schrijf, want mijn iPod schotelt mij 'Authentic' van Dead Man Ray voor. Inderdaad, daar moet ik alert op zijn. Dat ik authentiek blijf. En dat gaat niet of moeilijk met een teveel aan ego in de rugzak. Grappig is dan, dat er de andere ochtend weer een nieuw item aandient. Dat zou ik nu met wat meer gemak kunnen wegzetten met de wetenschap, die ik nu heb. Ik ben ook wijzer geworden over mezelf, dat ik met grotere bewustwording ook een heel eind 'sterker' ben geworden. Ik kan meer af dan vroeger. Een geschenk dat in dankbaarheid is aangenomen.

Mijn valkuilen zover op dit moment op de voorgrond tredend: overmatige drang om mezelf te bewijzen, achterdocht, erkenning. Ik ga daar nog aan toevoegen: rechtvaardigheid.
Ik blijf me erover verbazen dat sommige mensen de simpelste instructies of aanwijzingen niet kunnen opvolgen. Volgens mij komt het ongenoegen voort uit het feit dat ik het talent heb om zowel midden tussen de materie, als ook boven het gebeuren te zweven en van daaruit precies kan zien hoe het een en ander werkt en wat een en ander voor gevolgen gaat hebben. Mijn ego vindt het hoogst irritant dat het merendeel van de mensen in mijn omgeving dat niet snappen en dat niet zien omdat ze niet verder kijken (niet kunnen of niet willen of allebei) dan hun neus lang is en dan mij niet kunnen volgen.

Ik zal er mee dienen te leren leven, dat ik van het gros van de medemens geen erkenning ga krijgen. Waar het om gaat is, dat ik mijzelf erkenning leer geven. Ik heb de erkenning van een ander uiteindelijk niet nodig. Wat mijn ego steekt is dat ik wel anderen erkenning kan geven, maar zij mij niet. En uit colère en dwarsigheid, weiger ik het nu ook zelf te doen. Daar ben ik het dan met mezelf weer niet over eens. Dat gaat over gaan wanneer ik weer goed in het vel steek.
Met Kikker kan ik het goed vinden. Samen met Kikker ben ik goed in staat om ongenoegen of ego-oprispingen het hoofd te bieden. Maar ik sta er hevig van versteld, dat ego op een of andere wijze altijd wel iets nieuws kan verzinnen.
Hoe kan het toch gebeuren. Er wordt mij door iemand gevraagd "Hoe is het met AldezAldez?" Ik leg uit waar ik mee bezig ben en mijn negatieve gevoel verdwijnt als sneeuw voor de zon. Het kan dus zo simpel zijn. Er kwam vandaag een vrouw hier op kantoor helemaal uit Limburg. Ze reed samen met mij met de bus naar het station Den Bosch. Onderwijl hebben we wat gekletst. Dat kan ik dus gewoon goed: mensen op hun gemak stellen, zorgen dat ze zich gehoord voelen, serieus genomen worden en wat wachttijd kunnen verdrijven. Het leuke daarvan is, besef ik me nu, dat ik net van deze mevrouw de erkenning krijg die ik zoek bij mensen waarvan ik verwacht had en van hoop te krijgen. Het is al met al een op het werk positief afgesloten donderdag geworden. Vandaag in de materie gezet waar ik nu al anderhalve week mee aan het werk ben. Mijn mening werd ergens over gevraagd en die heb ik goed verwoord kunnen geven. Het begrip was er zeker, maar ook de wetenschap dat een andere, in mijn ogen betere, oplossing niet van blijvende aard is. Mijn standaard, mijn lat, ligt hoog.; voor een ander, maar zeker ook en waarschijnlijk nog hoger, voor mezelf. De vraag is: hoever laat je het aan je hart komen? Dat, kan ik zeggen, is al een stuk minder dan anderhalve week geleden.