Dagboek deel 6: 2013, week 28 t/m 30 (8-7-2013 t/m 28-7-2013)

Week 28/1

Waar ben ik in deze afgelopen week mee bezig geweest, onderwijl ik in de bus op weg naar Den Bosch was?
Deze week ben ik een aantal keren, te voet op weg naar de bus, een taxibusje tegengekomen, die mensen ophaalt die wat gehandicapt zijn. De mevrouw achter het stuur zwaaide een aantal keren vriendelijk. Het eerste wat mij te binnen schoot, was de gedachte, de kronkel, maar evengoed toch echt bestaand in mijn geest, dat mensen vaak denken dat als je lichamelijk wat mankeert, je dan ook wel mentaal niet helemaal goed bent.

Zo kijken ze tenminste. Of dat denk ik dan. In ieder geval was ik mij er van bewust en viel het mij ook op, dat ik dat ook nog op mijzelf betrok. Oh la la, dacht ik. Dat is niet wat ik wil. Dat is niet goed voor mij om zo te denken. Daar wil ik vanaf. Het ligt trouwens niet per se aan mijzelf, waar ik dan ook nog gauw toe geneigd ben dat te gaan denken (Wat doe ik, dat mensen mij zo bekijken, geef ik hen een aanleiding om zoiets te denken?). De mensen mogen het denken, maar dat ze het ook werkelijk denken, dat weet ik helemaal niet zeker. Veeleer is het zo, dat ik denk dat de mensen wel zo zullen denken.

Waar komt dat toch vandaan? Een vraag, die even mag bewaard worden om op terug te komen ergens. Feit is wel dat ik dat idee mag loslaten, omdat het mij niet meer dient.
Al vanaf mijn 18e, toch alweer ruim een half leven geleden, ben ik van plan een boek te gaan schrijven. Alleen is het er nog altijd niet van gekomen. Dat is zo, omdat zelfs ik niet kan beantwoorden aan mijn eigen eisenpakket. En daar dan ruim twintig jaar later achter komen. Ik zoek het te moeilijk en te ver. In feite, viel mij deze week binnen onderwijl ik in de bus zat, is mijn eigen leven, mijn doen en laten, mijn gedachtegangen, wat ik zeg enzovoorts, is dat mijn boek. Veel spannender, exclusiever hoeft dat niet te zijn. Het ligt vlak voor me en het speelt zich pal voor mijn eigen neus af.

Mijn boek is begonnen op 4Zaad in het levenspad van de rode draak. Hoe mijn leven zich ontrolt, bevestigt voor mij maar weer eens de juistheid van de Tzolkin. De rode draak heeft te maken met oervertrouwen. Dat wat ik net aanstipte over iets mankeren is daar een voorbeeld van, aan de donkere zijde van het vertrouwen verhaal.
Wat zijn mijn tools, die ik tot mijn beschikking heb om mijn kwaliteiten in dit leven tot uiting te laten komen....wat is mijn taal? Dat is een interessante vraag waar ik nog niet direct een antwoord op heb. Dat is ook niet erg, dat komt wel ergens in de loop van.

Omdat ik alles graag (zeker) weet, kleur ik situaties alvast in. Hoe voelt het, dat loslaten en onbevangen een situatie in stappen? Daar heb ik ook geen pasklaar antwoord op, dat is ook een vraag die het best even gaan laten sudderen. Daar kom ik ergens in de loop van ook nog wel op terug. Omdat het een te belangrijke vraag is om onbeantwoord te laten.

"Ik zie nog wel de lijntjes, maar ik kleur ze niet meer in" hoorde ik deze week ergens. Dat slaat een mooie verbinding met wat ik net aanstipte. Heeft het inkleuren ook te maken met mezelf willen bewijzen. Ten opzichte van mezelf, of ten opzichte van een ander. En is dat nodig, dat bewijzen? Soms is het heel verleidelijk om mezelf te bewijzen ten opzichte van mijn ouders bijvoorbeeld. Maar is dat nodig? Wanneer ik van hen toch niet de respons kan krijgen die ik verlang. Waarom neem ik dan de moeite om toch me te willen bewijzen? Ook een vraagje om even te laten sudderen.
Wat me te binnen schiet en waar ik moeite mee heb, terwijl het eerder een steun in de rug zou kunnen zijn in plaats een muur waar ik tegen op loop, is dat manifesteren en zichtbaar worden, twee dingen zijn die mij nog niet goed genoeg lukken. Omdat ik, voor de tweede keer binnen zeshonderd woorden, (tel jij ze ook na?), mezelf laat zien dat ik zo'n hoog eisenpakket heb dat ik er zelf niet kan aan voldoen.
In hoeverre, een belangrijk vraagstuk van deze week, ben ik nog een pleaser? Mijn verwachting is dat ik meer wil pleasen, dan ik zou willen dat ik doe. Is dat pleasen ook een (verborgen), onderdeel van slachtoffer houding? Ik weet het zeker. Pleasen gebaseerd op me zelf slachtoffer voelen, gaat toch dieper dan gedacht, als ik er zo over nadenk. Als tegenovergestelde van pleasen deze week meegewerkt aan, of beter zelf in gang gezet, een practical joke. Het lokt in mijn omgeving reactie uit. Mijn eerste ingeving is dan: reageren en vlot ook. Dat heb ik nu eens bewust niet gedaan, omdat ikzelf een hekel heb aan laatste woord mensen, die het laatste woord willen hebben om het laatste woord te kunnen hebben. Ik voel dat ik dat ook in me heb, misschien ben ik er daarom wel zo fel op (tegen).

Even teruggrijpen op de Tzolkin:
Deze kalender is opgebouwd uit 260 dagen. De Tzolkin bestaat uit 20 zegels die allen 13 x voorkomen (20 x 13= 260). 20 staat voor 10 (vingers) + 10 tenen. 13 staat voor de 13 hoofdgewrichten in je lichaam. De rechterenkel is nummer 1, rechterknie 2, -heup 3, - pols 4 etc. Als ik dan doortel dan zie ik dat de laatste 6 tonen van de creatiegolf aan de linkerkant van het lichaam zich bevinden. Mijn linkerkant is achtergebleven in ontwikkeling, is niet zo goed ontwikkeld. Bij die laatste 6 tonen zit op 10 ook de toon van manifesteren bij (het linkerpolsgewricht). Manifesteren van ideeën, van datgene wat ik in me heb, mijn sjamaan zijn, hangt daarmee samen. Dat komt ook niet van de grond. Tijd om te beseffen, dat manifesteren een kwaliteit is, die ik mag omarmen als steun in de rug, waar ik op mag vertrouwen. Tijd om mijn linkerzijde te accepteren in al zijn volledigheid, voorbij het uiterlijk. Ook de diepere betekenis accepteren en de linkerzijde accepteren en aannemen als "asset" in plaats van "sta-in-de-weg". Accepteren en dankbaar zijn dat het zo gelopen is, zo heeft moeten zijn met een reden.

Week 29/2

Ik vraag me af wat mij vandaag, maandag 15-7, prikkelbaar maakt. Waar dat vandaan komt. Zint mij iets niet? Ik voel het in mijn keel en onder het midden van mijn borstkas.
Het doel in mijn leven. In mijn geval is dat vertrouwen leren hebben om onbekende terreinen te verkennen, de moed hebben om terug te durven komen op een beslissing en dan een andere beslissing nemen. De moed hebben om onvoorwaardelijke liefde te belichamen, op het fundament van een welgemeende liefde voor mezelf. En ook trouw blijven aan mezelf. Dan dien ik mezelf wel eerst volledig te durven accepteren. Laat dat laatste nu mijn verkennen van onbekend terrein zijn voor vandaag en nu ik er even bij stil sta, heb ik iets soortgelijks vorige week ook opgetekend, en daarmee op toon 3 ook de intentie in gang gezet. Komt mijn gevoel van nu, dat toch een beetje onprettig voelt, omdat ik niet durf? Ik ben ook niet echt gewend om risico's te nemen van huis uit. Aan de andere kant: is dat wel mijn ware aard, of weet ik niet beter omdat dat mij in de opvoeding zo geleerd is en ik nooit heb leren stil bij iets te staan, of iets mij dient te ja of te nee. Dat doe ik nu veel meer, en dat stuit op een bewustwording en die leidt tot een gedachte die zegt: "waarom heb ik dit niet eerder doorzien?", en daar word ik korzelig van. Misschien is het wijs die gedachte, die voortkomt uit mijn neiging naar perfectionisme, eens niet zo strikt te nemen en wat meer relatief in te schieten. Het had niet anders gekund. Op de een of andere manier heb ik er zelf voor gekozen om er niet bij stil te staan. Grappig dat de iPod nu 'Violently Happy' van Bjørk uitkiest.

Misschien is het wel een goed idee, om iets te accepteren en pas daarna te gaan veranderen. Ik denk dat iets willen veranderen door er tegen te gaan vechten, meer energie en slecht humeur, c.q. negativiteit kost, dan vanuit acceptatie iets gaan veranderen. Dan gebeurt de verandering ook in een positieve vibe, en niet onder de druk van ‘moeten’, die alsnog en opnieuw vechten en een negatieve vibe met zich meebrengt.

Langzaam begin ik te beseffen, dat ik eerder vecht tegen, dan accepteer. Ik vecht tegen situaties, reacties, zijnstoestanden die eigenlijk juist wel bij mij passen. Zoals bijvoorbeeld sociaal actief in plaats van mezelf verstoppen. Uitrusten kan ook juist door leuke dingen te plannen, waarvan je energie krijgt, in stilte, rust en afzondering. Misschien begrijp ik ook nog niet goed, of heb te weinig stilgestaan bij, wie ik werkelijk ben en welke eigenschappen werkelijk van mij zijn, en welke niet. Denkelijk heb ik meer aangenomen en geaccepteerd over mijn persoontje dan ik zelf goed besef. Ik heb kenmerken aangenomen zonder deze in twijfel te trekken. Kenmerken die in de basis niet mijn werkelijke Zelf zijn. Er ligt op dit terrein dus nog heel wat werk, qua onderzoeken.

Wie ben ik, wat is de beste visie van mijzelf, hoort een karaktertrek, een omschrijving, echt bij mij, ja of nee en, als ja, is dat werkelijk passend of eerder opgedrongen door iets of iemand anders (of mezelf). En dan de vraag, laat ik het opgedrongen gedragspatroon los, of maak ik het werkelijk onderdeel van mijn zelf? Loslaten, waarschijnlijk. Na losgelaten te hebben, in liefde en licht natuurlijk, mag de ontstane ruimte opgevuld worden met aspecten van wie ik werkelijk ten diepste wel ben: de beste visie van mijzelf. Dat wordt een groot avontuur, want mijn verwachting is. dat ik veel ga tegenkomen, ook veel waarvan ik mij niet direct bewust ben, wat niet werkelijk de sticker “AldezAldez” heeft opgeplakt gekregen. Dan pas zal ik werkelijk stappen gaan maken in veranderen. Ik ga vast en zeker merken dat juist de tegengestelde kenmerken over wie ik denk en verwacht en van uitga dat ik ben, meer passen bij mijn werkelijke zelf. Kortom een mega groot bewustwordingsproces.
(....)
Van wanneer bovenstaande is ben ik even vergeten, het zou inderdaad goed de 15e kunnen geweest zijn, maar het was van de week ergens in ieder geval. Dat het echt een mega groot bewustwordingsproces ging worden, had ik niet in de gaten. Ik was me nog niet voldoende bewust van wat intenties werkelijk kunnen doen. Mijn intentie om vanaf nu, inmiddels twee dagen geleden (op het moment dat ik dit schrijf), mijn voeten te gaan volgen, en te gaan zijn, te gaan leven wie ik werkelijk ben en niet een kopie te proberen te leven van iemand of iets wat ik niet in wezen ben. Sinds twee dagen ben ik begonnen mijn Zelf te omarmen. Ook die eigenschappen en talenten die ik probeerde te ontkennen of van dacht dat die niet van mij waren of mochten zijn. Jezelf ontkennen kost veel energie. De intentie nu mijn voeten te volgen, in het spoor van wie ik werkelijk ben en ook mag zijn van mezelf, heeft wel een en ander op zijn kop gezet. Ik kreeg en heb er ook letterlijk hoofdpijn van. Die pijn maakte mij bang en tegelijk was ik emotioneel, vanwege het bevrijdende gevoel om mijn werkelijk zelf te erkennen en te omarmen, dat ik er bijna niet goed van werd. Dat kwam in de loop van de dag wel weer een eind goed, maar zo werd ik er wel weer op gewezen, dat die hoofdpijn een signaal is van mijn lijf, mijn tempel, mijn voertuig, dat er iets in mijn 'mind' niet klopt en dat ik daar niet goed naar heb geluisterd. Had ik wel geluisterd, dan was de hoofdpijn niet opgekomen. Maar die hoofdpijn, dat hoofdgevoel, bestaat al langer dan twee dagen. Al vanaf het moment dat ik de intentie heb uitgesproken, energetisch gevoelsmatig meer dan verbaal, dat ik werkelijk mezelf ging worden. Ik ben alleen op die moment een richting ingestapt, waarvan ik dacht, dat het de juiste was. Daar ben ik nu op terug gekomen en gisteren ben ik er mee op stap geweest, naar de ouders en dat is mij werkelijk bevallen. In plaats van dat het energie vroeg, leverde het juist positieve energie op. Waar ik dacht dat ik stil moest worden, ben ik juist een sociaal mens die hoort te kletsen. Daar word ik nou vrolijk van, dat 'makes my heart tick'. Dat bracht ik gisteren, zaterdag, in de praktijk, en dat is goed bevallen. Ik ga vanaf nu ook meer dingen ondernemen, in plaats van verplicht, omdat ik vind dat dat zo moet, stil op de bank zitten met een boek. Ik heb meer baat bij dingen ondernemen.

Week 30/3

Gisteren, zondag, voelde ik onderwijl ik naar een documentaire over Tommy Cooper zat te kijken, weer datzelfde hoofdgevoel als vrijdag en nog een aantal dagen daarvoor. Op die momenten gaat ook mijn hart sneller kloppen en begin ik te zweten en is het fijn om mijn wenkbrauwen hoog op te trekken. Dat plotseling opkomende gevoel duurt hoogstens vijf seconden en het voltrekt zich links boven op mijn hoofd. Een beetje onrustig word ik ervan. Ik heb het idee, omdat dat nu al voor de tweede keer is dat dit gebeurt, dat emotionele betrokkenheid, ergens helemaal in opgaan, in iets wat buiten mijzelf is, dat dat er iets mee te maken heeft. Ergens zo in mee gaan dat het net lijkt of ik word meegezogen in datgene waarin ik mij verplaats of beter nog, waarmee ik mij identificeer. In dit geval was dat dus (de documentaire over) Tommy Cooper. Ik voel mij op de een of andere manier verbonden met hem en kan een heleboel van hem leren, van hoe hij is of was als entertainer/komiek.

Hij is niet de eerste komiek die mij iets komt vertellen. Een jaar of negen geleden was het Groucho Marx, die mij een boodschap kwam brengen (dezelfde eigenlijk als de huidige). Die begreep ik wel maar snapte ik niet, of andersom. Charlie Chaplin kwam twee jaar geleden tijdens de Munay ki inwijdingen, maar die begreep ik helemaal niet. Die kwam in het geheel niet binnen en ging langs mij af. De begeleiding van Tommy Cooper snap ik daarentegen wel. Hij weet de juiste snaar te raken. Wat hij vertelt komt binnen. Zondagavond ben ik in meditatie gegaan en heb ik contact gemaakt met Tommy Cooper. Wat hij vertelde was helder.
"Het lachende buikje"; ik weet nu uit ervaring hoe het voelt. Dit kan nu een ijkpunt vormen. Niets forceren.

Gisteren maandag, naar de dokter geweest. Mijn hoofdgevoel is, zoals ik het uitlegde aan de huisarts, een soort van spanningshoofdpijn. Alsof er iets op mijn hoofd ligt. Met een uitbreiding van het gevoel naar mijn linker oogkas en via het linkeroor naar de hals. Het is niets om me zorgen om te maken, het zal geen epilepsie uitlokken. Ik ben alleen angstig voor 'herhaling van' en dat is een grote trigger van het hele hoofdpijn gebeuren. De huisarts kan echter de angst niet wegnemen. Dat is iets dat vanzelf zal moeten slijten met de tijd. Als ik het de kans geef om te slijten en het niet ga cultiveren. Blijft het duren, dan mag ik terugkomen. In ieder geval zal ik volgende maand ergens misschien met de maatschappelijk werker van het werk mogen praten. Misschien levert dat iets op. Wat al een pak gaat helpen is, dat ik mezelf nu niet meer ga tegenwerken, maar gebruik ga maken van mijn werkelijke kwaliteiten, mijn schaduwkanten accepteer en omarm als deel van mij wat mij tot mij maakt.

De pedicure ontdekte gisteren een likdoorn, naar binnen groeiende eelt. Een likdoorn staat spiritueel voor in je hoofd zitten in plaats van in je lijf. Dat je meer met je gedachten (op een negatieve manier) bij anderen bent. Dat heb ik meegenomen op mijn wandeling naar de bus en ben er achter gekomen waarom ik niet in mijn lijf zit maar in mijn hoofd. Het heeft er volgens mij mee te maken, dat ik mijn lijf wel verstandelijk heb geaccepteerd inclusief mankement, maar op een dieper niveau nog niet. Ik zou anders geen reden weten om in mijn hoofd te gaan zitten. Een andere verklaring is, die met de vorige ook te maken heeft is, dat ik een bovengemiddeld stuk hersens heb en daarmee mijn eigenwaarde heb gemaakt tot wat hij is. Daarmee 'scoorde ik punten'. In mijn hoofd zit bovendien het alarmsysteem voor wanneer er iets mis is.
Amaya zei van het weekend dat alle vrouwen het waarderen wanneer mannen galant zijn. Dat heb ik vanmorgen getest door een vrouw voor te laten gaan voor de bus in te stappen. De beloning was een lieve glimlach: test geslaagd.

Bovendien, om terug te komen op daarnet, ik kamp ook met negatieve, boze, licht agressieve gedachten zowel naar klagende negatieve medemensen als naar mezelf toe. Voor een ander weet ik het goed uit te leggen hoe het zou moeten, maar het ook op mezelf toepassen is een ander paar mouwen. Als ik focus op mijzelf en niet op anderen, dan verandert dat. Ik dien mezelf blij te maken, dat hoeft niet afhankelijk te zijn van of iemand anders wel of niet klaagt en een negatieve kijk op de wereld heeft. Zelf positief zijn, intrinsiek, en dat ook kunnen blijven, ongeacht of een ander dat wel of niet ook is. Dat is namelijk hun proces, niet het mijne.