Spontaan zijn. Het was in mijn gezin van afkomst ‘not done’ om spontaan te zijn, spontaan iets te gaan ondernemen. De winkel was open op gezette tijden. Het leven speelde zich binnen die begrenzing af. Er was weinig, zeg maar gerust geen, ruimte om iets spontaan te doen omdat je er nu zin in hebt. Als het gepland kon worden, stond het gepland en was het ingeregeld zonder speelruimte om iets spontaans te doen. Ik heb dus geen voorbeelden gehad in mijn jeugd om te leren en te weten wat spontaan zijn nou eigenlijk betekent.
Kinderen, zeker jonge kinderen, zijn spontaan van nature. Ik heb dus zeker wel spontaan iets gedaan. Dat was in het begin niet zo’n probleem. Later werd dat wel een probleem. Ik kon spontaan zijn, zoveel als ik wilde, als ik maar voor 12 of 6 uur aan tafel zat voor het eten. Toen ik verkering kreeg werd dat wat spannender. Toen was het soms zo gezellig dat we tijd vergaten en ik ternauwernood of net niet de klok van 6 haalde en de energie aan tafel te snijden was. Of de ouders van mijn toenmalige vriendin vroegen of ik bleef eten. Dan moest ik even naar huis bellen om te zeggen dat ik niet kwam. Dat viel net zo goed niet in goede aarde, want ze ‘hadden op mij gerekend’. De eerste keren dat ik naar huis belde, had ik achteraf nog een beetje een zwaar gemoed. Dat ging er gauw af, omdat de spontane ingevingen bijna altijd garant stonden voor een paar uur extra gezelligheid. Het waren natuurlijk niet spontane ingevingen van mezelf, maar spontane uitnodigingen van anderen, die ik accepteerde.
Omdat mijn ouders ervan overtuigd waren dat ik structuur nodig en baat had bij een regelmatig leven zonder al te veel uitspattingen die mijn emoties en gevoelens zouden kunnen triggeren, werd ik natuurlijk niet aangemoedigd om spontaan te zijn. Ze begrepen niet, dat het niet stimuleren van leuke dingen doen en het kunstmatig en geforceerd onderdrukken van emoties en gevoelens voor mij averechts werkte. Zij volgden regels van de opvoedboekjes prima op waarschijnlijk, maar vergaten in te schatten en te onderzoeken of die regels wel pasten bij dit specifieke kind. Nee, het kind moest zich maar aanpassen aan de regels. Dat is ook een manier, natuurlijk.
Een interessante vraag, ja, of ik spijt heb dat ik een spontane ingeving heb laten voorbijgaan. Ik weet alleen een voorbeeld van waar ik bijna spijt van had. Iemand die bij dé man van de Tzolkin in de leer is geweest, kwam op een beurs naar me toe en bood me aan om de maandag na de beurs zijn kennis, die niet in de boeken te vinden is, over te dragen. Heel mijn lijf zei ja, maar mijn logisch denken/ego zag toch wel wat beren op de weg. Is het wel echt, word je niet voor het lapje gehouden, straks is hij er niet en ben jij helemaal naar Amsterdam gekomen voor niks, terwijl je had kunnen bij rusten van een druk weekend? Ik nam het aanbod eerst niet aan, sprak Antoon aan, die me de grootste oen vond, dat ik zo weifelachtig was geweest. Gelukkig kreeg ik nog een tweede kans toen hij weer voorbij liep en ik een afspraak kon maken.
Ondanks dat ik niet gewend was om spontaan, onvoorbereid iets te doen, was een spontane ingeving wel de aanleiding tot de verkering met Roos. We geraakten in de klas aan de praat en vonden uit dat we allebei van dezelfde muziek hielden. Zij was zelfs lid van de fanclub van onze favoriet. Ze nam een keer een fanclub blaadje mee dat ik mee mocht nemen naar huis. Een paar dagen later gaf ik het haar terug. Ik was haar al een beetje meer dan heel leuk gaan vinden, maar wist niet goed wat te doen. Toen ik ineens de ingeving kreeg om er een briefje te steken tussen de fanclub blaadjes, stiekem. Dat deed ik en ze reageerde nog ook. Dat was de start van onze verkering die 4 jaar en een paar weken duurde. Van haar en haar familie leerde ik onder andere wat spontaan en ongedwongen zijn en doen, nou eigenlijk was. Dat was heel belangrijk. Ik voelde voor het eerst hoe het was om geaccepteerd en gezien te worden voor wie ik ben.
Amaya heeft mij op een diepgaander niveau laten zien wat spontaniteit is. Zij heeft dat in de kleine dingen. Spontaan een andere route nemen dan ze gebruikelijk doet, gewoon omdat ze er zin in heeft. Een middagje met zijn tweeën op stap in de stad en dan ineens het idee opgooien om ergens te gaan uiteten en het nog doen ook. In het begin van onze relatie snapte ik dat niet goed. Ook al liep ik in mijn puberteit en vroege volwassenheid tegen het geplande leven van mijn ouders aan, waar ik op een of andere manier moest tussen passen, toen ik nog bij hen woonde. Toen ik op mezelf was gaan wonen, was ik daar wel een stukje losser in geworden, maar nog niet in die mate dat ik gezellig met Amaya mee kon doen. Ik irriteerde me in het begin aan die spontane, meestal mijn logica tartende, ingevingen. Amaya hield gewoon vast aan haar manier van doen. Tot ik er aan gewend raakte, er voorbeeld aan nam en aan mijn eigen spontane ingevingen de ruimte gaf. Zoals daarnet bijvoorbeeld. Ik werd wakker om een uur of vier. Mijn hele wezen vroeg om uit bed te gaan en te gaan schrijven. Mijn logisch redenerend brein wierp tegen dat er nog geen 8 uur waren verstreken sinds 10 uur gisterenavond en ik dus eigenlijk nog 2 uur moest in bed blijven liggen, wakker of niet. Ik luisterde nu naar de ingeving en ging er uit. Had ik het niet gedaan, had ik een superleuk app contact, wat ik anders niet had gehad.
Om af te sluiten. Mijn hele leven word ik gestimuleerd om mijn hoofd te gebruiken, het logisch verstand te gebruiken, wat kan beredeneren en wat op een bepaalde manier voorspelbaar en te controleren en te sturen is. Op mijn tocht om mijn oorspronkelijke zelf te vinden, ontdekte ik, dat mijn autoriteit en innerlijke leiding, de beste manier voor mij om beslissingen te maken, mijn instinctieve in het moment zich aandienende ingevingen zijn. Dus niet mijn logisch verstand, al zou ik dat op eerste zicht wel hebben verwacht, maar mijn spontane ingevingen staan garant voor de beste beslissingen. Ja, die had ik niet zien aankomen.
Reactie plaatsen
Reacties